Nigdy nie będziesz szło samo
Anouk Herman

,, Wirtualne przygody napawały ją tym dziwnym uczuciem, że świat nie ma w sobie nic rzeczywistego i jest mętny jak sen w narkozie ".

Książka bardzo mi się podobała. Od samego początku samotność aż krzyczała i biła po oczach. Aby ukryć swoje niedoskonałości intelektualne, piętnastoletnia dziewczyna często czatuje z nieznajomymi podając zupełnie nieprawdziwe dane. Widzimy jej żal niemal do wszystkich, gdy często rozmówcy kończą z nią rozmowę, którą nieraz ledwo zaczęli. Jej mama bardzo długo siedzi w pracy każąc zajmować się podstawowymi rzeczami z którymi ona ma problem. Pewnego jednak dnia robi coś, co czuje, że nie skończy się dobrze. Niby wie, że nie powinna tego robić, jednak jest na tyle znudzona swoim życiem, że na coś pozwala. I to zaledwie początek jej historii. Jednak mamy tu jeszcze inną nastolatkę, która już jest mamą, choć nadal chodzi do szkoły. Wiemy z czym się mierzy i jak bardzo chce wszystkim udowodnić, że zdobędzie wykształcenie, a później pracę. Niestety koledzy z klasy bardzo jej wszystko utrudniają. Doskonale znałam jej sytuację, gdyż sama chodząc do technikum urodziłam i wychowałam dwójkę dzieci. Było trudno i ciężko, a nieprzespane noce niczego nie ułatwiały. Jednak dałam radę. Jak sądzicie, czy i Łanieczce się to udało?
W książce poznamy jeszcze inne postacie, które również nie czują jakby swojego miejsca na ziemi. Uciekają bardziej do życia w internecie i to tam właśnie się poznają. Są naprawdę nietypowi, mają inne sposoby bycia, różne problemy i sposoby wypowiedzi. Niosą ze sobą pewien smutek i znając już zalążek opowieści o każdym z nich, widzimy, że mogą być osobami, które nas otaczają. Mają bardzo ludzkie problemy i naprawdę można się z nimi utożsamić. Radzą sobie na swój sposób, gdyż choć mają kogoś, to i tak jakby byli ze wszystkim sami. Naprawdę chciałabym, aby tą książkę przeczytali zwłaszcza ludzie, którzy skończyli czternaście lat. To właśnie wtedy niektórzy chcą bawić się w dorosłość i popełniają błędy, które są tu ukazane. Niby są już prawie dorośli, jednak nadal posiadają rodzaj lekkiego myślenia, gdzie nie widzą konsekwencji swoich czynów. Często działają pod wpływem emocji lub potrzeby bycia potrzebnym. Uważam, że te opowieści choć przekazane lekkim stylem, to jednak są na tyle wartościowe, by polecać książkę do przeczytania :-)

RECENZJA

"NIGDY NIE BĘDZIESZ SZŁO SAMO"

AUTOR: ANOUK HERMAN

Wydawnictwo W.A.B.

"Nigdy nie będziesz szło samo" to wielopłaszczyznowa, przepełniona emocjami opowieść osadzona w polskich realiach i napisana bardzo osobliwy sposób.
Literatura młodzieżowa, w której spokojnie odnajdą się dorośli odbiorcy.
Historia, która porusza wiele ważnych i trudnych tematów takich jak budowanie swojej tożsamości i  seksualności, zaburzenia odżywiania, brak akceptacji, problemy w wyrażaniu swoich uczuć.
Książka o samotności, dojrzewaniu, szukaniu sie­bie, wykluczeniu, odpowiedzialności, odrzuceniu, autyzmie,  nastoletniej ciąży, skomplikowanych relacjach rodzinnych.
Opowieść o wrażliwych i poszukujących oso­bach, które nie chcą, podążać wytycznymi ścieżkami a szukają własnych.
Ukazana jest w bardzo realny sposób, emocje wręcz wylewają się z kartek książki.

Książka napisana jest z perspektywy kilku postaci, Katuchny, Łanieczki,  Rico, Melody, Bogny, Aleksandry, dzięki temu poznamy każdego z nich i spojrzymy, ich oczami na to się dzieje wokół nich, co przeżywają, z czym się zmagają i co w nich siedzi. W ten sposób możemy bardziej  zżyć się z nimi.

Bohaterowie ciekawie wykreowani, różnorodni a przede wszystkim bardzo autentyczni, popełniali ogrom błędów, podejmowali mnóstwo nietrafnych wyborów, próbując dojrzeć i odnaleźć siebie.

Polecam 😍

Dziękuję wydawnictwu za egzemplarz do recenzji.

Urzekła was kiedyś okładka do tego stopnia, że nie mogliście oderwać od niej wzroku? Ja przez cały dzień zerkałam na nią ciesząc swe oczy i odliczając godziny, aż poznam intrygującą mnie historię. Jest to powieść młodzieżowa, ale moim zdaniem przesłanie jakie niesie odnosi się zarówno do starszego odbiorcy, zwłaszcza rodzica, który ma nastoletnie dziecko lub wkraczające w ten wiek. Tematy poruszone przez autorkę są bardzo ważne i warto poszerzyć swoją wiedzę.

Przyznaję się bez bicia, że wiele pojęć było dla mnie nowością i musiałam przewertować Google, by móc w pełni zrozumieć ich znaczenie i o co w tym wszystkim chodzi. To było dla mnie bardzo pouczające i przez to moje horyzonty poszerzyły się na pewne aspekty.

Przenosimy się na Śląsk, gdzie mieszka piętnastoletnia Katuchna Zygler, która zmaga się ze spektrum autyzmu. Czuje się samotna i z braku jakichkolwiek innych rozrywek czatuje na Internecie. Tak poznaje Sobakę, który jest anarchistą żyjącym na skłocie. Oboje postanawiają się spotkać i lepiej poznać. Wspólnie spędzony wieczór upływa w miłej atmosferze, gdzie dziewczyna zawiera kontakty ze znajomymi chłopaka w tym Melody. Przez roztargnienie oboje zapominają wymienić się kontaktami, a kilka dni później Sobaka znika i nikt nie wie, co się z nim stało. To załamuje główną bohaterkę. Na szczęście nastolatka ma coraz więcej znajomych, którzy wspierają ją mimo, iż sami borykają się z problemami dojrzewania, depresją, zaburzeniami odżywiania i poszukują własnej tożsamości.

Czy tak zróżnicowana młodzież może znaleźć zrozumienie u innych i liczyć na wyrozumiałość oraz akceptację w społeczeństwie? Co stało się ze Sobaką? Czy Katuchna przeboleje jego zaginięcie?

Muszę uczciwie stwierdzić, że autorka zadziwiła mnie tematyką, którą poruszyła na łamach kart. Naprawdę nie zdawałam sobie sprawy, że dzisiejsi nastolatkowie zmagają się z takimi problemami i muszą pokonać aż tak ogromne trudności by wyjść na prostą. Ta lektura i wartościowa treść mnie poruszyła i dała do myślenia. Długo nie mogłam opanować chaosu w mojej głowie, ale to pozwoliło mi dojść do pewnych wniosków i lepiej zrozumieć wszystkie postaci.

Dzięki narracji z perspektywy wielu osób mogłam dogłębnie poznać co tak naprawdę siedzi w tych młodych ludziach, jakie mają marzenia, cele w życiu i co przeżyli. W niektórych przypadkach moje serce aż bolało i było mi tak żal, że mimo tak młodego wieku niosą tak wielki bagaż bolesnych doświadczeń. Aż chciało się usiąść z nimi, przytulić i zapewnić ich, że wszystko będzie dobrze. Polubiłam wszystkich i pragnęłam by odnaleźli siebie i obrali właściwą drogę, która poprowadzi ich do szczęścia.

Aż dziw bierze, że autorka dopiero debiutuje tą pozycją. Fabuła jest świetnie poprowadzona, dojrzała, wzbudza ogromny ładunek emocji i wciąga, mimo że akcja toczy się własnym raczej wolnym tempem. Każdy wątek jest wyjątkowy i łączy się z innymi, by na końcu zaskoczyć.

Uważam, że powinniście sięgnąć po tę jakże realistyczną książkę, przeczytać ją i przetrawić. Znajdziecie w niej nie tylko trudne życie nastolatków, walkę o akceptację i prawdziwą przyjaźń.

Ta pozycja ma za zadanie zmienić nasze staromodne myślenie i otwarcie umysłu oraz zrozumienie tych, którzy wkraczają dopiero w brutalny świat jakim jest życie. Od nas samych zależy czy zaakceptujemy zmiany i odmienność upodobań. Gorąco polecam!!!

Jest to bardzo wartościowa młodzieżówka, ukazująca szereg problemów, z jakimi mogą borykać się właśnie młodzi ludzie, chociaż nie tylko.😉
Poznajemy tu kilku bohaterów, których losy się przeplatają, a my z każdą stroną poznajemy nowe zależności między nimi.

Katuchna to dziewczyna w spektrum autyzmu, która czuje się nieco samotna, nie ma zbyt wielu przyjaciół, ani dobrej relacji z matką. Pewnego dnia poznaje w sieci Sobakę- młodego anarchistę, z którym szybko nawiąże przyjaźń. Niestety, nie będzie ona trwała długo, bo po kilku dniach chłopak zniknie.😒

Jego zaginięcie mocno odbije się na jego przyjaciołach ze skłotu, a zwłaszcza na Melody- transpłciowej dziewczynie, blisko z nim związanej.
Z drugiej strony mamy kolejne dwie bliskie Katuchnie osoby - Łanieczkę, nastoletnią matkę borykającą się z zaburzeniami odżywiania oraz Bognę, szukającą siebie i swojej tożsamości koleżankę z klasy.
Każda z postaci jest inna, każda szalenie ciekawa i każda bardzo złożona, a jednak wszystkie wiele łączy.
Nie tylko Śląsk, nie tylko wiek i nie tylko problemy, chociaż pewnie głównie one. 😔
Uwielbiam, kiedy historia przedstawiona jest z kilku perspektyw, możemy się dzięki temu do bohaterów mocniej przywiązać i akcja wydaje się toczyć szybciej, mimo że generalnie nie znajdziecie tu szalonych rollercoasterów i zwrotów akcji, a sam klimat rysuje się raczej ponuro.
Niemniej jednak, nawet w takiej z pozoru spokojnej atmosferze, można znaleźć mnóstwo emocji!
Kilka razy niemal się popłakałam, ale chciałabym podkreślić, że nie jest to smętna, przytłaczająca historia, a raczej realistyczna i na pewno wciągająca, dotykająca ogromu różnych spraw.

Od kotów i wiedźm, przez skłoting i szkolne bójki, po rodzicielstwo ukazane z kilku stron. Będzie tu też nieco o poszukiwaniu własnej tożsamości, o tranzycji, o hejcie, o modzie, o samotności, o przyjaźni, o oczekiwaniach społeczeństwa, o dojrzewaniu, o wybaczaniu, o otwieraniu się i uczeniu życia. O codziennej walce, o odwadze, o szukaniu celu i drodze, która do niego prowadzi.😊

Język, którym posługuje się autorze jest mocno młodzieżowy, chwilami poetycki, a nawet trochę śląski, ale chyba wszystko zrozumiałam, mimo mojego [już nie młodzieżowego] wieku i mojej [nie śląskiej] lokalizacji. 😉
Ta książka może być też świetną lekcją języka inkluzywnego! Jeśli ktoś chce zgłębić tematy queerowości, "Nigdy nie będziesz szło samo" może być świetnym wstępem. 😊
Wszystkie wątki w książce bardzo mi się podobały, a rzadko się zdarza, abym polubiła tylu tak różnych bohaterów i przywiązała się do ich historii. Tutaj zdecydowanie tak było, z zaciekawieniem obserwowałam ich poczynania i chociaż czasem kręciłam głową na niektóre decyzje, to miałam nadzieję, że każde z nich odnajdzie w życiu spokój.
Czy tak się stało? Musicie sprawdzić sami! 😊

Książce daję 8/10, a okładce 10/10! Widzicie te holograficzne zdobienia? Coś cudownego!
Bardzo chętnie przeczytam w przyszłości coś więcej od Anouk Herman, a tę powieść uważam za bardzo udany powieściowy debiut!💓

Błyskotliwie nakreślona powieść młodzieżowa to taka, która jest w stanie skraść serce zarówno nastolatkowi, jak i osobie dojrzałej. Tak właśnie jest w przypadku "Nigdy nie będziesz szło samo", w której pozornie subtelna i zdawać się może zwyczajna fabuła, skrywa w sobie niesamowitą głębię, jaka sięga najciemniejszych zakamarków ludzkiego serca.

Naszkicowani bohaterowie są wyraziści i autentyczni, nie sposób ich nie pokochać, momentalnie stają się bliscy i kibicujemy im gorąco. Początkowo, ich rozterki mogą zdawać się typowymi problemami nastolatków, z czasem jednak przybierają intensywniejszej, przenikającej formy, która rozpala w czytającym całą plejadę skrajnych emocji. Powieść doskonale ukazuje niewygodną, wręcz porażającą sytuację osób niebinarnych i transpłciowych, które nie dość, że przeżywają wewnętrzny, wyniszczający konflikt, muszą jeszcze zmagać się z nietolerancją, a przede wszystkim brakiem zrozumienia i wsparcia ze strony najbliższych.

Wiek dojrzewania rządzi się swoimi prawami, to okres poszukiwań, kształtowania osobowości. Może cechować go młodzieńczy bunt, lecz także zagubienie, przytłoczenie otaczającym światem. Życie nastolatków kręci się głównie wokół obowiązków szkolnych czy relacji z kolegami, jednak w wypadku tych bohaterów jest inaczej. Z jednej strony, ze względu na ciężki bagaż doświadczeń, są oni bardzo dojrzali jak na swój wiek, towarzyszy im poczucie wyobcowania, z drugiej jednak, jest wiele kwestii, których wciąż nie potrafią zrozumieć. Tu właśnie pole do popisu mają najbliżsi czy nauczyciele, którzy niestety często zawodzą, a nawet próbują stłamsić młodego człowieka, pozostawiając go samotnego, bez wsparcia, gotowego na najgorsze...

"Nigdy nie będziesz szło samo" jest chwytającą za serce, nadzwyczaj wartościową historią o odkrywaniu własnego "ja", o zdobywaniu odwagi do ujawnienia go przed całym otoczeniem, ale również bolesną, refleksyjną opowieścią o prawdziwej przyjaźni, będącej fundamentem ludzkiego życia, jak i o rodzinie, która powinna akceptować i wspierać bez względu na wszystko. Piękna, porażająca swą autentycznością, poruszająca duszę! To jedna z tych ważnych lektur, o których się nie zapomina!