Niezwykła podróż. Tom 1
Denis-Pierre Filippi

PopKulturowy Kociołek:

Akcja albumu Niezwykła podróż. Tom 1 zabiera nas do Wielkiej Brytanii roku 1927. Czasu kiedy I Wojna Światowa ciągle trwa, a południe kraju nieustannie nękane jest nalotami bombowymi. Niespodziewanie na arenie wojny pojawia się trzecia tajemnicza siła, której potęga przyćmiewa oba mocarstwa. W takich realiach żyje dwójka młodych bohaterów Noemie i Emilien, Kuzyni pochodzący z bogatej rodziny, którzy większość swojego dzieciństwa spędzili w szkole z internatem. Pewnego dnia niespodziewanie jednak zostają oni ściągnięci do wielkiej rezydencji rodziców Noemie. Ogromna posiadłość pełna jest sekretów, które tylko czekają na odkrycie. Nic więc dziwnego, że dwójka ciekawskich i genialnych dzieciaków szybko zabiera się za badanie tego miejsca, odkrywając przy okazji pełno niezwykłych wynalazków stworzonych przez ojca Emiliena (który zaginął w tajemniczych okolicznościach).

Mamy tutaj do czynienia z komiksem wypełnionym po brzegi wartką przygodową treścią, kierowaną głównie do młodszego czytelnika. Scenariusz jest więc prosty, dosyć przewidywalny, ale też na swój sposób przyjemny w odbiorze.

Tak jak zostało to już wspomniane we wstępie scenarzysta Denis-Pierre Filippi łączy steampunkowy klimat (wylewający się z kolejnych kadrów) z przygodową treścią nawiązującą do dzieł Juliusza Verne'a i szczyptą lekkiego humoru. Fani twórczości genialnego pisarza, muszą jednak ostudzić swój zapał. Autor albumu co prawda wykorzystuje pewne schematy i atmosferę znaną z powieści Verne’a (chociażby sama grafika na okładce). Nie jest to jednak bezpośrednie przełożenie książek na realia komiksu i dużo w scenariuszu jest własnej inwencji twórczej. Dla jednych będzie to zaleta, dla innych zaś wada (wszystko zależne od indywidualnych gustów).

Do samej „przygodowej” treści trudno jest się tutaj mocniej przyczepić. Potrafi być ona satysfakcjonująca i w kilku miejscach miło zaskoczyć. Pewną łyżeczką dziegciu są jednak niektóre zachowania młodych bohaterów. W niektórych scenach przypominają oni rozwydrzone dzieciaki z bogatego domu, które nikogo i niczego nie szanują (prawda jest jednak troszkę bardziej złożona).

Tym, co na pewno wyróżnia tytuł i sprawia, że wpada on w oko zarówno młodym, jak i starszym miłośnikom komiksów, jest jego oprawa graficzna. Rysunki Silvio Camboniego nie tylko dobrze obrazują steampunkowy klimat, ale również przesycone są dziecięcym akcentem, co szczególnie widać po projektach postaci. Nie każdemu jednak przypadną do gustu dosyć duże oczy bohaterów, momentami przypominające swoją stylistyką starszą mangę. Perfekcyjnie za to prezentują się tła, które pełne są szczegółów i nadają poszczególnym scenom znaczącej głębi.

Jednak nie spełnił moich oczekiwań.

Główna para nie dość, że ma osobliwie brzydkie kwadratowe mordki z żabimi, wyłupiastymi oczami i spuchniętymi ustami, to jeszcze dosyć dziwną relację.

Denerwują mnie żarty sytuacyjne o tyłku czy biuście. 

Poza tą dwójką reszta jest wręcz prześlicznie narysowana. 

Cała historia niepotrzebnie zagmatwana; nic nie tłumaczą zawczasu i trzeba się wczytywać żeby pojąć o co chodzi. W co najmniej dwóch miejscach nie mogę się doszukać sensu w dialogach postaci. Ale może jestem tępa. Zapewne.

Ja reszty tomów kupować nie zamierzam, chociaż zakupu też jakoś specjalnie nie żałuję.