Nieodgadniony Roderer
Guillermo Martinez

,,Nieodgadniony Roderer" to książka, która mnie zaciekawiła, ale nie jest pozycją, która zachwyca (w moim subiektywnym odczuciu), Zbyt dużo w niej niedopowiedzeń, ciężkich opisów koncepcji filozoficznych. Z pewnością nie jest to lekka i łatwa lektura. Książka Guillerma Martineza opowiada historię o trudnej przyjaźni i ponadprzeciętnej inteligencji. Narrator poznaje tytułowego Gustava Roderera w klubie, gdzie rozgrywane są partie szachów i gdzie do tej pory tryumfuje jako zwycięzca. Nieoczekiwanie Roderer pokonuje go, co budzi w bohaterze lęk, że oto istnieje jednak ktoś mądrzejszy od niego, kto zagraża jego pozycji. Bohaterowie uczęszczają do jednej klasy. Gustavo siedząc w szkolnej ławce czyta przynoszone ze sobą ksiązki i paradoksalnie nie ma go tam. Mimo iż jest w klasie fizycznie, to unosi się gdzieś w swoim świecie, nie uczestniczy w rzeczywistości, a żyje w krainie swojego zamkniętego na otoczenie umysłu. Roderer fascynuje narratora (nie znamy jego imienia) i zarazem przeraża, bowiem Gustavo według jego mniemania zagraża mu w dotychczasowej pozycji bardzo inteligentnego chłopca. Choć jest oczytany, Gustavo czyta książki o których istnieniu nawet nie wiedział. W Rodererze kochają się wszystkie dziewczyny, ale on nie zwraca na to uwagi. Fascynuje je jego tajemniczość i niedostępność. W konsekwencji uczucie jednej z dziewczyn do Gustava doprowadza do tragedii. Szaleńczo zakochanaw nim panna, ze względu na swoje pełne kształty, a dokładniej mówiąc-swoje grube łydki, które do reszty ciała nie były proporcjonalne ; jest wyśmiewana i wyszydzana. Odchudza się- głoduje. Dodatkowo klasowi koledzy i kolezanki namawiają ją do ćwiczeń, aby wysmuklić łydki, które mimo utraty wagi się nie zmieniły, a w stosunku do chudego ciała wyglądają jeszcze bardziej monstrualnie i karykaturalnie niż wcześniej. Dziewczyna codzienne przerwy w szkole spędza na chodzeniu z góry na dół po schodach. W końcu wyczerpana trafia do szpitala i po pewnym czasie umiera tam na anoreksję. Uczniowie czują się odpowiedzialni za śmierć ,,Donicy Rossi" i mają wyrzuty sumienia, ale na Rodererze żyjącym w swoim świecie nie wywiera to duzego wrażenia. Czas mija. Narrator zaczyna studia, a Roderer nie ukończył nawet szkoły średniej. Mieszka z matką, wiecznie zamknięty w swoim pokoju i szaleńczo studiujący książki i robiący notatki. Piękna Cristina ( młodsza siostra narratora) ku rozpaczy ich matki odrzuca adoratorów, gdyż sama odrzucana jest przez Gustava, którego kocha. Mimo przyjaźni łączącej Gustava i narratora, mimo rozmów- Roderer i tak jest tajemniczy. Nie wiemy o nim praktycznie nic. To trochę irytuje, ale być może taki miał być zamiar autora. Gdy schorowana matka Gustava umiera, Cristina opiekuje się Rodererem, który sam ma problemy ze zdrowiem. Gdy narratot wraca z wojny, po wielu latach dochodzi do jego spotkania z Rodererem, na którym Gustavo w końcu po krótce ,,obnaża się"- dowiadujemy się w końcu, dlaczego całe lata siedział zamknięty w swoim pokoju przy plaży szaleńczo studiując rozmaite książki. Pragnął bowiem stworzyć najbardziej doskonałą koncepcję filozoficzną. Mimo iż narrator nie rozumie go, nie wie dokładnie jak owa koncepcja brzmi, to Gustavo umiera z poczuciem spełnienia i szczęścia, a tajemnicę jego geniuszu zabiera ze sobą do grobu. Książka jest trudna- nie ma co tego ukrywać. Potencjalnego czytelnika mogą zniechęcić już pierwsze strony, na których szczegółowo opisywana jest partia szachów między narratorem a Gustavem (mnie to nie dotyczy-nie zrobiło to na mnie negatywnego wrażenia, ponieważ sama dużo grałam w warcaby i obcowałam od dzieciństwa z tego typu pojęciami). Akcja toczy się ciekawie, zachwyca mnie język autora. A tym co najbardziej wryło mi się w pamięć była scena, w której umierająca na raka matka Roderera odzywa się do narratora tymi słowami - ,,(...) Jesteś taki uczony, więc powiedz mi...- i nagle głos jej się załamał- dlaczego muszę umrzeć? (...)". Nikt nie zna odpowiedzi na takie pytania. na narratorze, który był czasem trochę pyszny, uważał się za lepszego od innych, te słowa zrobiły piorunujące wrażenie. Ugodziły go. Nawet on- tak inteligentny nie znał odpowiedzi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)