Niebieski ogród
Joanna Tekieli

Wyobraźcie sobie małe i ciche miasteczko, gdzie każdy wie wszystko o swoim sąsiedzie. Właśnie tam dzieje się akcja książki. W pewnym momencie umiera jeden z mieszkańców, który był najstarszy z nich wszystkich. Wtedy na jaw wychodzą tajemnice, o których nikt nie miał pojęcia. Trzy osoby, które podjęły się inwentaryzacji majątku zmarłego, zaczynają śledztwo i odkrywają niesamowitą historię miłosną sprzed prawie stu lat.

Dzięki ich śledztwu mieszkańcy miasteczka zupełnie inaczej postrzegają najstarszego mieszkańca ich miejscowości. Wcześniej każdy uważał go za dziwaka i omijał go, oraz jego dom szerokim łukiem, teraz żałują, że wcześniej z nim nie rozmawiali, bo jego historia jest naprawdę intrygująca.

Jakie sekrety skrywał najstarszy mężczyzna w miasteczku? Czy uda się wszystko odkryć? Jakie tajemnice schowane są w domu, oraz w zaniedbanym ogrodzie?

Muszę przyznać, że na początku miałam minimalne problemy z tą książką. Zupełnie jakoś nie przemawiał do mnie początek tej powieści. Gdy tylko przebrnęłam przez ten wstęp, zupełnie nie mogłam się od niej oderwać. Byłam tak zaintrygowana tym, co ta historia w sobie skrywa, że sięgałam po tę książkę w każdej wolnej chwili.

Autorka bardzo stopniowo, ale też bez miejsca na nudę wprowadza nas w tę jakże ciekawą historię. Przyjemnie było przenieść się tam prawie sto lat wstecz i razem z głównymi bohaterami przeżywać ich miłość, cierpienie i ból.

Zupełnie nie wiem jak mam opisać tę książkę. To że jest pełna tajemnic, to mało powiedziane. Gdy już czytelnik odnosi wrażenie, że wszystko wyszło na jaw, to nagle autorka zrzuca taką bombę, że aż nie mogłam uwierzyć, że to jednak jeszcze nie koniec.

Książkę czytało mi się bardzo szybko, no poza tym wstępem, ale rozumiem, że to było potrzebne by dowiedzieć się jak był postrzegany główny bohater.

Czy polecam tę powieść? Jak najbardziej. Ja uważam, że to chyba najlepsza książka autorki, którą do tej pory czytałam.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Nazywam się Dorota Pawlicka, już niedługo Starzecka. Zanim zaczniemy spisywać nasze wspólne dzieje, chcę zapisać dla potomnych historię naszej miłości, która musiała pokonać wiele trudów, nim dane nam było się pobrać."

Ta historia dosłownie rozerwała mi serce, podeptała duszę i zmiażdżyła moje najpiękniejsze wyobrażenia o miłości. To najcudowniejsza baśń jaką kiedykolwiek przeczytałam! Kto by przypuszczał, że wiekowy mężczyzna, którego bała się cała wioska nosił w sobie tak dramatyczną i bolesną tajemnicę. Czasami piękne rzeczy przydarzają nam się niespodziewanie, ale i te złe, bolesne i przytłaczające, również potrafią zagościć na drodze ku szczęściu. Ku miłości piękniejszej od wschodzącego słońca i śpiewu słowika nad ranem. W niektórych naszych wspomnieniach nie ma skali, jeśli chodzi o uczucie, jakim się kogoś darzy. Często bowiem bywa tak, że po śmierci uczucie odchodzi, a innym razem trwa i trwa, nawet po naszej śmierci. Taka miłość jest nie do opisania, kiedy serce rwie się nawet ku przestrodze, ku przepaści, byleby tylko być blisko ukochanej. On tak bardzo ją kochał...
Wiecie co, tak trudno mi pisze się tą recenzję, bo wciąż tą historie przeżywam. Poruszyła tak wiele różnych tematów, które dotyczą większości z nas. Mamy tutaj miłość silniejszą niż śmierć. Śmierć boleśniejszą niż życie w pustce. Bohater nazwał to bycie martwym za życia. Mamy tu pochłaniającą historię pewnej miłości, która wydarzyła się dawno temu z przeskokami do czasu obecnego kończącego się na ponurym domie, tajemniczym ogrodzie i tunelu wyznaczającym drogę do dawnej miłości. Te dwa czasy będą naprzemiennie użyte i z każdą kolejną stroną pokochamy każdą postać. Oddamy im całe serce, cały swój czas i myśli. Ich losy przyjdą nam na sen, a ten nie nadejdzie, zanim nie doczytamy ostatniej strony. Ile ja bym dała, by pojawiła się część dalsza tej historii, która ukazuje losy ostatniej odkrytej postaci. A ile łez wylałam, to już nie opiszę. Najpiękniejsza i najbardziej wzruszająca książka jaką czytałam. Marzę, by kiedyś przeczytać wszystkie książki autorki. Niech magia tej baśni zagości i w waszych sercach:-)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Niebieski ogród” autorstwa Joanny Tekieli to niezwykle klimatyczna, baśniowa opowieść, która łączy w sobie elementy współczesnej rzeczywistości z fascynującymi tajemnicami przeszłości. Tekieli zabiera nas do spokojnego, małego miasteczka, gdzie życie toczy się w powolnym rytmie, a mieszkańcy są przekonani, że wiedzą wszystko o sobie nawzajem. Jednak śmierć najstarszego z nich staje się punktem zwrotnym, który otwiera bramy do zupełnie nowej, nieznanej historii, głęboko zakorzenionej w przeszłości.

Fabuła rozwija się wokół trzech bohaterów – ludzi zajmujących się inwentaryzacją majątku zmarłego, którzy przypadkiem odkrywają niezwykłą opowieść sprzed prawie stu lat. Ten historyczny wątek miłosny jest sercem powieści, a jego stopniowe odkrywanie buduje narastające napięcie.

Joanna Tekieli z mistrzowską precyzją oddaje atmosferę małego miasteczka, w którym każdy zna każdego, a sekrety rzadko pozostają w ukryciu. Jednocześnie autorka zręcznie balansuje między przeszłością a teraźniejszością, wplatając w fabułę dawne uczucia, niespełnioną miłość i skrywane tragedie. w

„Niebieski ogród” to historia o tym, jak przeszłość potrafi wpływać na teraźniejszość, a także o ludzkiej potrzebie zrozumienia i pojednania. Autorka pokazuje, jak łatwo można oceniać ludzi, nie znając ich prawdziwej historii, i jak często to, co wydaje się proste, kryje w sobie złożoność emocji i doświadczeń. Książka pozostawia czytelnika z refleksją nad kruchością ludzkiego życia, potęgą miłości i nieprzewidywalnością losu.

To ciepła, poruszająca powieść, którą można polecić każdemu, kto ceni subtelne, wzruszające opowieści pełne tajemnic i piękna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Korzystając dziś z pięknej pogody i spacerując po ogrodzie wracałam myślami do magicznego miejsca, którego obraz wyłania się z najnowszej powieści Joanny Tekieli. „Niebieski ogród” okazuje się bowiem symbolem romantycznej i prawdziwej miłości, a historia z nią związana wzruszająca i smutna zagości w moim sercu na długo.

Autorka kreuje świat, który oscyluje między teraźniejszością a przeszłością, łącząc w sobie elementy tajemnicy, romantyzmu i ludzkiej tragedii. Prowadzi czytelnika przez życie Feliksa Starzeckiego, znanego jako "Trupielec", starca, który nawet po śmierci owiany jest aurą tajemnicy. Uważany za odludka i dziwaka wiodącego „jałowe, pozbawione emocji życie" kiedyś przeżył jednak wielką miłość. Ta miłość, mimo upływu lat i licznych przeszkód, pozostała do końca żywa w jego sercu i w śladach, jakie po sobie pozostawił.

Autorka wprowadza element tajemnicy, kiedy współcześni mieszkańcy miejscowości Średnie, Kamil, pani Danusia i ksiądz Franek, odkrywają kolejne sekrety starego domu i jego zmarłego właściciela. Podziemne przejścia, ukryte pokoje, a przede wszystkim kronika opowiadająca o losach Feliksa i Doroty, nadają opowieści intrygujący, niemalże magiczny klimat. Historia ich relacji wyłaniająca się z jej kart, jest nie tylko opowieścią o uczuciu, ale też o brutalności losu i niesprawiedliwości, jakiej doświadczyli. Tragedia, która dotyka rodzinę Doroty, zmienia wspólne plany młodych na zawsze – śmierć matki, szaleństwo ojca, który postanawia zamknąć córkę w klasztorze i desperacka walka Feliksa o jej odnalezienie, nadają powieści głęboki wymiar emocjonalny.

Z powieści wyłania się refleksja nad tym, jak łatwo zapominamy, że starsze osoby kiedyś były młode, miały swoje pasje, marzenia i uczucia. Że żyły pełnią życia, śmiały się w głos i kochały. Feliks, który zawsze wydawał się być odizolowany od świata, dopiero po swojej śmierci staje się ważny dla okolicznych mieszkańców.

Zakończenie powieści nie przynosi jednoznacznych odpowiedzi na wszystkie pytania, co może budzić pewien niedosyt u czytelnika, ale z drugiej strony wątki, które pozostają otwarte dodają historii realizmu i pewnego melancholijnego wymiaru. "Niebieski ogród" to powieść pełna tajemnic, subtelnych emocji i poruszających refleksji nad przemijaniem, miłością i spuścizną, jaką każdy z nas zostawia po sobie. Joanna Tekieli z wyczuciem splata przeszłość z teraźniejszością, tworząc opowieść, która wzrusza swoim pięknem i głębią i wypełnia serce wszelkimi odcieniami niebieskiego od pastelowych błękitów po głęboki i wyrazisty kobalt.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książki Joanny Tekieli miałam możliwość czytać wcześniej i każda miała w sobie to coś. Niby spokojne powieści, ale również poruszające ważne tematy. "Niebieski ogród" na pewno przyciąga uwagę piękną okładką. A jak historia jest w nim zawarta?

W powieści akcja toczy się dwutorowo. Współcześnie i ta z przed laty. Mamy stary dom, który skrywa mnóstwo tajemnic i grupkę osób, która chce poznać te tajemnice. Akcja toczy się powoli, a dom odsłania coraz więcej zaskakujących wydarzeń  o swoich poprzednich mieszkańcach. Najbardziej podobała mi się historia Doroty i Feliksa dlatego z przyjemnością wczytywałam się w historię z przed lat. Historia pięknej miłości, ale też wielkiej tragedii. Czy młodzi zdołają pokonać wszelkie przeciwności i w końcu żyć długo i szczęśliwie? Czy dane im będzie zaznać szczęścia?
Nie rozumiem do końca postępowania Doroty. Myślę, że na jej miejscu postąpiłabym zupełnie inaczej, ale to tylko moje skromne zdanie:) 

Powieść o miłości, o walce z przeciwnościami oraz o tym, jak łatwo jest nam oceniać innych nie znając ich bliżej. Powieść bajkowa, ale czy będzie bajkowe zakończenie? O tym musicie się sami przekonać:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Baśniowe to było zaczytanie! Moje pierwsze spotkanie z twórczością Joanny Tekieli zaowocowało czytelniczym uczuciem, które jestem pewna, będzie rosło wraz z każdą kolejną przeczytaną książką autorki. Nie wiem czy wspominałam już kiedyś, że posiadam w swoim domu prywatny mini dyskusyjny klub książki. Rodzinny, dodam. Czytają u mnie absolutnie wszyscy. Dyskutujemy o przeczytanych książkach, wymieniamy wrażeniami i opiniami, inspirujemy się wzajemnie. Lubimy ,,eksperymentować" z nowymi gatunkami i pisarzami. To podczas jednej z takich dyskusji, moja mama z wielkim zdziwieniem zapytała: Ty nie czytałaś jeszcze żadnej książki pani Tekieli?!? Niemożliwe! Przyznam szczerze, zrobiło mi się trochę wstyd. Mama jest wielką fanką autorki. Przeczytała wszystkie książki i jej zachwyty nigdy nie mają końca. Nie mogłam więc pozostać obojętna i od razu po tej rozmowie sięgnęłam po książkę, którą ostatnio czytała mama. Cóż. Kiedy skończyłam czytać ,,Niebieski ogród" nie mogłam wyjść ze zdumienia i żalu. Po pierwsze żalu w jaki wprawiła mnie fabuła książki, po drugie zaś żalu, że tak późno sięgnęłam po książkę autorki. Joanna Tekieli pisze po prostu pięknie!!! Dotyka czytelnika delikatnie, niczym skrzydła motyla, wyzwalając w nim całą paletę uczuć, wrażeń i emocji. ,,Niebieski ogród" już sam tytuł brzmi pięknie, intrygująco i działa na czytelnicze zmysły. Miejsce zaś, które nosi tak niezwykłą nazwę skrywa za sobą piękną, chwytającą za serce, poruszającą, sentymentalną i smutną historię miłości dwojga ludzi. Autorka w nieco baśniowy, bardzo klimatyczny sposób, na przestrzeni dwóch ram czasowych snuje opowieść o dawnych uczuciach i sekretach z przeszłości. Współcześnie, towarzyszymy trójce badaczy w przeprowadzaniu inwentaryzacji majątku Feliksa Starzeckiego - najstarszego mieszkańca miasteczka, która budzi sporo emocji i staje się przyczynkiem do zgłębienia jego lat młodości. Przenosimy się w przeszłość, która skrywa wiele sekretów i tajemnic, a w tym tę najważniejszą, która zaważyła na całym życiu Feliksa. Mianowicie głęboką miłość, która łączyła go z Dorotą. Co się wydarzyło? Jak potoczyły się losy tej dwójki bohaterów? Autorka znakomicie buduje napięcie i płynnie przeplata czasy współczesne z przeszłością. Z jednej strony we współczesności odkrywamy kolejne sekrety niczym porozrzucane puzzle, z drugiej zaś przenosimy się do przeszłości, gdzie kibicujemy bohaterom w ich niełatwej walce o uczucie. Z wypiekami na twarzy śledzimy determinację i pomysłowość jakimi się wyróżniają. Poruszają ich przemyślenia, wątpliwości, tęsknoty i targające nimi uczucia. Przeraża ogarniające niektórych z nich szaleństwo. Jak już wspomniałam to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i z przyjemnością przyznaję, że oczarowała mnie słowem. Miałam przed oczami wszystko to, co opisała w swojej książce. Każde miejsce, każdą roślinę, każde zachowanie i sytuację. Niebieski ogród, tworzony z takim oddaniem stał się w moich oczach symbolem miłości, nadziei i wiecznej pamięci. Jestem oczarowana tą książką do ostatka. Przeczytajcie koniecznie! Tę niezwykłe piękną i baśniową historię o miłości, tęsknocie i stracie, która wywołuje refleksję. Pochyla się nad ludzkim losem i każdą międzyludzką relacją. Polecam!!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W miasteczku Średnie stoi tajemniczy zaniedbany dom i ogród. Mieszka w nim najstarszy mieszkaniec okolicy. Feliks Starzecki, przez większość nazywany "Trupielcem". Nikt nie zna jego historii, ale jego dom i przepiękny ogród od lat wzbudzają emocje. Jest uważany za odludka i dziwaka.
Kim był i dlaczego był samotny, dowiadujemy się po jego śmierci. Wiele sekretów ujrzy światło dzienne.
Poznajemy historię jego miłości do Doroty. Miłości niemożliwej, albowiem dziewczyna pochodzi z zamożnej rodziny. Jej rodzice nie zgadzają się na ślub, mezalians w tamtych czasach był nie do pomyślenia. Co zrobili zakochani, by być razem? Czy los był dla nich łaskawy?
Nie wiem jak wy, ale ja uwielbiam takie opowieści. Odkrywanie sekretów, trudne wybory, nieszczęśliwa miłość, kiedy teraźniejszość przeplata się z przeszłością. Słodko- gorzka, chwytająca za serce. Bardzo lubię sposób narracji i obrazowe opisy Pani Joasi. Jak mało kto maluje słowem. Serdecznie polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Niebieski ogród" Joanny Tekieli to poruszająca opowieść o człowieku, który mógł mieć wszystko, ale życie napisało dla niego inny scenariusz. Stary człowiek, którego młodzież uznaje za dziwaka, żyje w cieniu dawnych marzeń. Moglibyśmy powiedzieć, że jego dusza kwitnie, jak kwiaty w jego ogrodzie, ale prawda jest o wiele bardziej bolesna... Samotność go złamała. Piękno, które go otacza, nie jest w stanie zagłuszyć ciszy, w której tkwi jego serce.?

Joanna Tekieli maluje przejmujący obraz losu, który nie zawsze wynagradza dobrych ludzi. To refleksja o tym, jak łatwo oceniamy innych, nie znając ich historii. ?

? Jeśli szukasz książki, która zmusi Cię do refleksji i zanurzy Cię w pięknej, ale smutnej melancholii, **"Niebieski ogród"** będzie dla Ciebie idealna. ?

Do tej pory przeczytałam już kilka książek Pani Joanny i czekam z niecierpliwością na kolejne. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie każda miłość jest szczęśliwa, jednak wszystkie uczucia niezależnie od okoliczności są piękne i wyjątkowe. 

Feliks Starzecki jest najstarszym, ponad stuletnim mieszkańcem miasteczka Średnie , lecz z racji tego, że trzymał się na uboczu przez swoich sąsiadów zwany jest Trupicelem. 

Gdy mężczyzna umiera wychodzi na jaw, że cały swój majątek przeznaczył parafii do której należał przez całe swoje życie. 

By zbadać sprawę spadku proboszcz wraz z wikarym postanawiają poprosić o pomoc panią Danusię , kobietę, która ukończyła konserwację zabytków i historię sztuki. Dołącza do nich dziewiętnastoletni Kamil, kurier, który dostarczał seniorowi zakupy. 

Dzięki informacjom od Pani Janiny nasi poszukiwacze historii odkryli niezwykłe podziemne lokum.

Dla kogo było przeznaczone i jakie tajemnice skrywa przepiękna kronika ukryta w pokoju , którego ściany mają odcień nieba w słoneczny dzień? 

Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znajdziecie poznając tę lekturę. 

Choć okładka powieści Pani Joasi , której pióro bardzo sobie cenię jest bardzo piękna i niesamowicie ciepła, treść książki niewiele ma wspólnego z sielskością. 

Całość jest podzielona na dwie perspektywy czasowe . 

W pierwszej z nich wraz z trójką bardzo barwnych detektywów powoli odkrywa karty życia Feliksa , człowieka, którego nikt w Średnim nie próbował poznać. 

Druga zaś opowiada dzieje miłości, którą los wystawił na próbę, zniszczyło zaś szaleństwo i niemożność pójścia naprzód w imię źle pojętej sprawiedliwości.  

Ile ja wylałam łez nad tą powieścią. Momentami miałam ochotę rzucić ją w kąt ponieważ za każdym jednym razem , gdy już myślałam Gorzej nie będzie , limit nieszczęść Doroty i jej wybranka został wyczerpany okazywało się ,że były to tylko pobożne życzenia i autorka wymierzała w nich kolejny bolesny cios. 

Ojca młodej Pawlickiej najchętniej bym udusiła i to wcale nie jest metafora. 

Starzecki natomiast stawał na rzęsach, byle tylko zawalczyć o utracone szczęście i powiem szczerze dawno tak bardzo nie poruszyła mnie książkowa męska postać. 

Ten mężczyzna jest po prostu piękny.  

A historia jego miłości skojarzyła mi się z Kroniką pewnej miłości , znanej też jako Pamiętnik Nicholasa Sparksa ?

 

Gorąco polecam , ale uprzedzam tej książki nie zaczyna się bez stu chusteczek pod ręką, bo emocji będzie co niemiara. Piękna wartościowa i bardzo poruszająca. Niebieski ogród nikogo nie pozostawia obojętnym. ??

 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To, że uwielbiam twórczość Pani Joanny Tekieli, to chyba każdy kto ze mną jest dłużej już wie. Dzisiaj chce pokazać najnowszą książkę tej autorki: ,,Niebieski ogród".

 

Książka jest opowieścią o pięknej miłości, uczuciach oraz o przewrotnym losie. Jej akcjach dzieje się na dwóch płaszczyznach czasowych, co już na samym początku sprawia, że zostaję wciągnięta w tę historię bez reszty.

 

Autorka zabiera nas do cichego miasteczka, Średnie. Czas tutaj biegnie swoim rytmem, a jego mieszkańcy wiodą spokojne życie. Pewnego dnia umiera jeden z najstarszych mieszkańców, Feliks Starzecki. Była to dość tajemnicza postać, która skrywała swoim trochę zaniedbanym domu liczne sekrety. Podczas śledztwa na jaw wychodzi historia pięknej miłości sprzed prawie stu lat. Mężczyzna zawsze był uważany za dziwaka i po poznaniu jego przeszłości, mieszkańcy zmienili o nim zdanie.

 

Jak zawsze i tym razem Pani Joanna napisała książkę, którą czyta się w dwa wieczory. Wciąga ona od pierwszych stron, a opisana historia nie pozwala się odłożyć, aż nie pozna się jej zakończenia. Wszystko to za sprawą starszego pana i jego przeszłości, której z każdym kolejnym rozdziałem byłam coraz bardziej ciekawa.

 

Oprócz fantastycznie wykreowanych postaci, znajdziemy tutaj ogrom emocji. Jest tutaj wiele bólu i cierpienia, ale również nadziei. Akcja książki biegnie swoim rytmem i jest osadzona w czasach współczesnych i w czasach przed II Wojną Światową. I zazwyczaj w takich historiach, czytając czekam aż przejdę do dawnych czasów. Tutaj Pani Joanna potrafiła mnie zainteresować zarówno przeszłością starszego pana, jak i tym co dzieje się dzisiaj.  

 

Opisana historia skłania również do refleksji o tym, że starszy człowiek był kiedyś też młody i jak każdy miał swoje plany i marzenia. Zakochiwał się i chciał być szczęśliwy.

 

Jeśli chcecie poznać tajemnice starego domu i zaniedbanego ogrodu, koniecznie przeczytajcie ,,Niebieski ogród".

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)