Nauczyciel na polach humanizacji edukacji
Włodzimierz Prokopiuk

Ocena: 5 (1 głosów)

Włodzimierz Prokopiuk podjął się opracowania tematu o dużej aktualności dla praktyki edukacyjnej. Współczesna edukacja realizowana na terenach szkół przybrała postać procesu technologicznego, prakseologicznego, w którym liczą się efektywność, skuteczność, ekonomiczność oraz do tego dobrany odpowiedni układ treści, metod, form i środków, mniejsze zaś znaczenie ma indywidualny rozwój uczniów. Autor upomniał się o podejście humanistyczne, w którym pierwiastek ludzki, indywidualny ma podstawowe znaczenie. [...] Godne uwagi jest również to, że Włodzimierz Prokopiuk nie ogranicza analiz do zagadnień edukacji i nauczycieli, lecz także uwzględnia stan rozwoju współczesnych nauk pedagogicznych, które mogą dawać podstawy do nowoczesnej edukacji, przede wszystkim do wychowania, kształcenia, opieki, profilaktyki. Wskutek tego książka może być traktowana także jako głos w dyskusji z zakresu pedagogiki ogólnej, metodologii pedagogiki i metodologii badań pedagogicznych. [...] Oprócz kandydatów na nauczycieli przygotowywanych w systemie kształcenia wstępnego w szkołach i uczelniach pedagogicznych oraz nauczycieli różnych profilów kształcenia [...] adresatami książki mogą być także nauczyciele akademiccy odpowiedzialni za kształcenie na kierunkach nauczycielskich, uczeni z kręgu nauk pedagogicznych, politycy oświatowi odpowiedzialni za funkcjonowanie polskiego systemu oświatowego. Trzeba jednak wyraźnie zaznaczyć, że treści książki nie są łatwe, wymagają skupienia, spokojnej, niespiesznej refleksji, mogą być użyteczne do indywidualnej lektury, skłaniać do namysłu, do krytycznej analizy współczesnej rzeczywistości edukacyjnej i szukania nowych dróg. Mogą być przydatne dla osób ambitnych poznawczo i świadomie wybierających zawód nauczyciela, dla czytelnika akceptującego specyficzny, barwny, metaforyczny język dzieła, odbiegającego od sztywnych konwencji prac naukowych. Z recenzji prof. zw. dr. hab. Stanisława Pałki Instytut Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego […] Tekst, który oddaję w ręce czytelników, jest dwuczęściowy. Dwa rozdziały części pierwszej, zatytułowanej Baza teoretyczno-metodologiczna humanizacji edukacji, są nowe i stanowią teoretyczne, psychologiczno-pedagogiczne tło dla zrozumienia złożoności istoty i potrzeby humanizacji życia człowieka w ogóle, „życia edukacyjnego” młodych podmiotów (dzieci i młodzieży) oraz zasad aplikacji tej idei ludzkiej i edukacyjnej przez nauczycieli-pedagogów w toku prowadzonych przez nich procesów. Rozdział drugi części pierwszej oraz cztery rozdziały części drugiej pod tytułem Nauczyciel wobec idei humanizacji różnorodnych pól edukacji (trzeci, czwarty, piąty i szósty) zawierają teksty publikowane w latach 2000–2009, głównie w pokonferencyjnych, recenzowanych monografiach zbiorowych, w dużej mierze zmodyfikowane, w wielu przypadkach opatrzone inaczej brzmiącymi nagłówkami. Wszystkie składowe tekstu książki (części i rozdziały) zostały spięte jednorodną klamrą tematyczną. W poszczególnych podrozdziałach zdarzają się powtórzenia niektórych tez, ujęć i stanowisk w kwestii założeń humanizmu i procedury humanizacji życia człowieka w ogóle, w nowych warunkach i kontekstach współczesnego świata, w szczególności zaś w aspekcie możliwych wariantów funkcjonowania nauczycieli różnych profilów na polach humanizacji procesów edukacyjnych, ale zawsze opatrzone autorskim komentarzem i z odniesieniami do kompetentnej wykładni funkcjonującej we współczesnej humanistycznej (pedagogicznej) myśli. Książkę adresuję do kandydatów na nauczycieli przygotowywanych w systemie kształcenia wstępnego w szkołach i uczelniach pedagogicznych oraz do nauczycieli różnych poziomów i profilów kształcenia, rozległego podsystemu szkolnego całkowitego systemu edukacji narodowej, do młodych i dojrzałych ludzi będących obiektem moich wieloletnich badań pedeutologicznych, bohaterami publikowanych tekstów naukowych i współtwórcami niepowtarzalnej misji pedagogicznej, której poświęciłem swoje życie zawodowe i naukowe. Szczególne przesłanie kieruję do moich najbliższych współpracowników, członków kierowanego przeze mnie Zakładu, realizatorów wspólnej „humanistycznej sprawy”, by zwerbalizowane na kartach książki doświadczenia, przemyślenia i wskazania były dla nich inspiracją w dalszym efektywnym prowadzeniu studentów po krętych ścieżkach humanizacji pedagogiki i edukacji, w spełnianiu funkcji naukowo-dydaktycznych na miarę nowoczesnego, europejskiego uniwersytetu oraz w osobistym, zwyczajnie ludzkim, „stawaniu się” i spełnianiu. […] Autor, fragment wstępu