Narrenturm
Andrzej Sapkowski

Ponad tysiąc stron przygód Reynevana, Ślązaka z urodzenia, husyty z wyboru, a lekarza-magika z talentu. On i jego przyjaciele przemierzają zniszczone wojnami Czechy co i rusz pakując się w nowe kłopoty. A wszystko to zaczęło się oczywiście przez kobietę i paradoksalnie w kobiecych ramionach się kończy. Tak oto w kilku zdaniach można opisać trylogię husycką Andrzeja Sapkowskiego. To było moje pierwsze spotkanie z tym autorem, ale już wiem, że nie ostatnie. Chociaż powieści łotrzykowskie nie należą do stałych bywalców na moim nocnym stoliku do czytania, styl, język i pewna lekkość lektury sprawiły, że naprawdę bawiłam się całkiem nieźle. Jak to przy seriach bywa trudno uniknąć porównań kolejnych książek do siebie. W tym przypadku, niestety tendencja była delikatnie spadkowa, ale nie zrażajcie się. Intryga z grubsza trzymała się kupy, kolejne porwania i ucieczki, mimo swojej obfitości dały się przeżyć (chociaż momentami nużyły, no bo ileż można?). W trylogii husyckiej wydarzenia historyczne mieszają się z fikcją literacką. Niektórym mniej zorientowanym może być nawet trudno je rozróżnić (kłaniają się lekcje historii). Jeśli zamiast historii woleliście geografię, albo mieszkacie w Zachodniej Polsce lub w jakikolwiek sposób ten teren jest Wam bliski to w każdej z części znajdziecie mnóstwo odniesień to rzeczywistych miejsce z tamtego rejonu. Ja sama mieszkam tu od niedawna, a ta lektura trochę pomogła nie czuć mi się wciąż jak turystka : ) Wszystko to pomieszane było z zarazem mrocznym i magicznym światem. I chociaż elementy fantastyki szyte są czasami grubymi nićmi, to stanowią raczej tło niż sedno powieści. Andrzej Sapkowski, który słynie z bogactwa językowego w trylogii husyckiej nie skąpił swojego daru. Stylizacja językowa jest przebogata, aż można się nią zachłysnąć. Delikatny humor i skądinąd wiele trafnych wypowiedzi, które szybko przemieniły się w cytaty zdobią chyba wszystkie książki Sapkowskiego. Dla przykładu podam Wam jeden z moich ulubionych cytatów, który (o dziwo!) usłyszałam pierwszy raz wiele lat wcześniej. Utkwił mi mocno w pamięci, stąd moje ogromne zdziwienie, gdy zobaczyłam to zdanie w "Narrenturmie". "Gdy się ucieka, ucieka się jak wilk. Nigdy po ścieżkach, którymi się kiedyś chodziło." Generalnie książki mogą się podobać. Jeśli tylko macie na nie dużo czasu (są naprawdę grube) i lubicie Sapkowskiego to warto przeczytać. Teraz tym bardziej chętnie sięgnę po "Wiedźmina".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zaczęło się interesująco, konwencja ciekawa, ale... z każdym pościgiem i ucieczką robiło się nudno i coraz nudniej. Chciałabym skończyć całą Trylogię, ale nie wiem czy dam radę. Plus za wyobraźnię i odtworzenie, bądź imitację tamtych czasów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Z łóżka lubieżnicy do wieży błaznów”

Zaprawdę mało jest współczesnych krajowych twórców, którzy serwowaliby czytelnikowi przyjemność z obcowaniem z wytworami ich wyobraźni na tak wielu płaszczyznach, jak czyni to Sapkowski.  Już sagą o Wiedźminie pokazał, że potrafi poruszać się z wyjątkową maestrią po różnych tradycjach literackich , że nie ogranicza się do bezpiecznych ram gatunkowych i stylistycznych, że klasycznym rozwiązaniom potrafi nadać współczesny smak. Nie inaczej jest w pierwszej odsłonie husyckiej trylogii zatytułowanej „Narrenturm”. Rzeczona przyjemność, z jaką chłonie się narrację Sapkowskiego, objawia się na wielu płaszczyznach. Przede wszytki jest to bardzo zgrabnie skrojona historia młodzieńca w opałach, gdzie intryga goni intrygę, akcja przechodzi w akcję, wróg staje się sprzymierzeńcem, a pomoc nadchodzi z nierzadko nieoczekiwanej strony. Główny wątek ucieczki Reinmara z Bielawy przed braćmi śląskiego rycerza, któremu tenże Reinman, zwany także Reynevanem, przyprawił był rogi obfituje w takie bogactwo epizodów i pobocznych historii, że nasycić może z powodzeniem każdego żadnego sensacji czytelnika.  Fabularny i epicki rozmach zyskuje na wartości dzięki osadzeniu całej historii w drobiazgowo i barwnie odrysowanemu kontekstowi historycznemu piętnastowiecznej europy. Dbałość o historyczny detal może zaimponować nie tylko laikowi, na szczególne jednak brawa zasługuje autor za przeplatanie tak zwanej prawdy dziejowej z wątkami legendowymi czy baśniowymi niemal. Nie zgrzyta bowiem współobecność postaci w rodzaju Zawiszy Czarnego z szekspirowskimi trzema wiedźmami, umiejętności medyczne głównego bohatera nie wykluczają czarodziejskich sztuczek z lewitacją czy zabawy w egzorcyzmowanie, pościg konno przechodzi płynnie w lot na ławeczce, naturalistyczne obrazy przesłuchań przez inkwizytorskich pachołków przeplatają się ze scenami magicznymi, jak choćby wyborny opis sabatu na górze Ślęży, z jedną z piękniejszych scen erotycznych we współczesnej literaturze. Wszystko to napisane z typowym dla Sapkowskiego wyczuciem językowym i specyficznym, wysublimowanym rzec można, poczuciem humoru, dzięki któremu najbardziej nawet plugawe i odrażające charaktery, mogą liczyć na zrozumienie i bawią przestraszając jednocześnie.
 A charakterów w swym dziele zaprawdę nam Sapkowski nie szczędzi. Bogactwo person, które przewijają się przez karty powieści, może przyprawić o zamęt, im jednak dalej w las, tym bardziej każda z nich znajduje swoje miejsce w historii. Osoby, które zdają się epizodycznymi, pojawiają się częstokroć w bardziej istotnych momentach, a ci, co do których mieliśmy nadzieję na bliższe poznanie, giną w bardziej bądź mniej finezyjny sposób.  Szacunek, z jakim podchodzi autor do historycznego i politycznego tła całej historii, czyni lekturę dodatkowo przyjemną, zaś erudycja, z jaką wplata w opowieść fakty, postaci, dzieła kultury i nauki, przywodzi na myśl tak wieloznaczne i wielopiętrowe dzieła jak sławetne „Imię Róży” Eco. Nadmienić też trzeba, że lektura Wieży Błaznów, bo tak tłumaczyć należy tytuł pierwszej odsłony trylogii husyckiej, bardziej bawić będzie zwolenników powieści łotrzykowskiej niż klasycznego fantasy. Ci jednak, których urzekł Wiedźmin, nie powinni czuć się zawiedzeni. Na drodze Reinmara też staje cała masa potworności, pod postacią ludzką jednak bardziej niż bazyliszkową, czy będzie to rzekomo święta inkwizycja, czy boży ponoć wojownicy.

/benioff/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tak sobie pomyślałam, jaka ta książka byłaby nudna i przewidywalna, gdyby nie głupota ludzka, która pomimo że denerwuje i nawet czasem zniesmacza czytelnika, to jednak napędza akcję. Nie bez powodu tytuł wziął się pośrednio od tejże głupoty. Ponadto, że pierwsza część trylogii jest bardzo dobrym dziełem literackim potwierdza fakt, że wydarzenia tworzące tło akcji są poparte źródłami historycznymi, poznajemy przebieg wojen husyckich od środka i we wszystkie strony. Gdyby wyciąć magię, można by pomyśleć, że czyta się powieść historyczną. Jak pierwszy raz podchodziłam do książki, nie udało mi się dobrnąć do połowy, nie znałam kontekstów historycznych, główny bohater był głupi, ale z czasem dojrzałam, i bardzo polecam książkę, nawet tym co nie lubią fantastyki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niecierpliwie czekałam i niestety zawiodłam się. Książka mnie przygniotła. Przeczytałam, gdyż byłam ciekawa losów głównych bohaterów, ale wielość wątków pobocznych i nazwisk, których nie da się zapamiętać zdecydowanie mnie przerosła...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

O tak, to jest coś. Historia, magia, świetni bohaterowie, świetny humor, chociaż książka potrafi też faktycznie przygasić. Świetnie widać olbrzymią historyczną wiedzę autora i jeszcze większy talent pisarski.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Narrenturm”, „Boży bojownicy”, „Lux perpetua” Andrzej Sapkowski

 Reinmar z Bielawy z powodu miłosnych uniesień wpada w tarapaty, grozi mu śmierć. Wdzięki kobiet jeszcze nieraz wpakują go w kłopoty. Młody medyk spotyka jednak na swej drodze wiernych towarzyszy, którzy są gotowi zaryzykować dla niego życie. Zwroty akcji, porwania, bójki i bitwy a w tle wszystkich wydarzeń wojna. Inkwizycja, pogorzeliska, kradzieże, lochy. Miłość, magia i nadprzyrodzone moce. Trylogię gorąco polecam, ta lektura z pewnością nie jest nudna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsza część Trylogii Husyckiej Sapkowskiego, która w przeciwieństwie do Sagi o Wiedźminie porusza wątki historyczne, związane z wojnami husyckimi i inkwizycją. Ciekawe połączenie elementów właśnie historycznych z fantastycznymi, a całość "doprawiona" specyficznym językim sprawiają, że aż chce się czytać dalej. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciekawa, inna, ale ciężko mi było dotrwać do końca;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)