Na krawędzi mroku
Tomasz Jacek Graczykowski

Swego czasu w ogóle nie sięgałam po opowiadania. Uważałam, że są za krótkie i nie potrafiłam się w nie wczuć. Z wiekiem mi się to zmieniło. Zaczęły pojawiać się zbiory opowiadań, których byłam po prostu ciekawa i zaczęłam je czytać. Nadal bardzo rzadko sięgam po opowiadania. Zazwyczaj muszą mnie czymś szczególnym zainteresować, abym się na nie skusiła. Zbiór opowiadań autorstwa pana Graczykowskiego zaciekawił mnie przede wszystkim stwierdzeniem, że autor inspirował się twórczością H. P. Lovecrafta. Nie znam jeszcze wszystkich opowiadań Lovecrafta, ale miałam ochotę poznać coś w podobnym klimacie i tutaj miałam nadzieję, że odnajdę to w książce pana Graczykowskiego.

Już pierwsze przeczytane przeze mnie opowiadania w książce „Na krawędzi mroku” udowodniło mi, że warto było sięgnąć po ten zbiór. Kolejne potwierdziły, że mój wybór było dobry. Książka „Na krawędzi mroku” zawiera kilkanaście opowiadań. Każde z nich mnie czymś innym zaskoczyło. Odnalazłam w nich klimatyczne historie, które czasami było trochę dziwne, niektóre trochę mroczne, a jeszcze inne zaskakiwały zakończeniem. Trudno mi wybrać moje ulubione opowiadanie, ale te o tytule „W cieniu krzyża” wywołało we mnie najwięcej emocji i różnych myśli. 

Pan Tomasz Jacek Graczykowski wraz ze swoim zbiorem opowiadań pod tytułem „Na krawędzi mroku” udowodnił mi, że warto częściej sięgać po opowiadania. Przeczytane przeze mnie książka zawiera zaskakujące, wciągające i klimatyczne historie, które wywołały we mnie przeróżne emocje. Teraz, mam ochotę na przeczytanie większej ilości opowiadań.

To jest zbiór piętnastu niezwykłych opowiadań z gatunku weird fiction inspirowanych twórczością Samotnika z Providence. Otrzecie się o krawędź mroku i przyjdzie Wam zmierzyć się z tym, co czyha w ciemnej otchłani.

Wielu próbuje inspirować się Lovecraftem, często wychodzi to sztywno i bez polotu, tu jest wręcz przeciwnie. Autor ciekawie opowiada, ma ogromną wyobraźnię, tworzy własne miejsca i plugawe twory. Opowiadania są wyrównane i na dosyć wysokim poziomie. Tutaj prawie w każdej historii zakończenie zaskoczyło mnie i wywołało ciary na plecach. Autor umie oddać poczucie osamotnienia i zagubienia wręcz klaustrofobicznie jakie odczuwają bohaterowie jego utworów. Umiejętnie tworzy atmosferę mroku i wzbudza niepokój. Niełatwo było mi czytać je od razu po kolei, po każdym musiałam chwilkę ochłonąć. Te opowiadania pozostają w pamięci na dłużej.

Bohaterowie w wyniku splotu zdarzeń trafiają do miejsc albo sytuacji, z których nie ma odwrotu. Nic po takich przeżyciach nie jest takie same, korzenie mroku zostały w nich zapuszczone już na zawsze. Ciemność i strach towarzyszą im już po kres życia.

Gorąco polecam fanom mrocznych historii.