BARDZO MOCNY DEBIUT.
PRAWDZIWA, PORUSZAJĄCA OPOWIEŚĆ O PRÓBIE ODNALEZIENIA OJCA,
KTÓREGO ZABRAŁ ALKOHOL.
Wklepuję na fejsa komunikat, że to koniec, że umarł nagle i niezapowiedzianie, że nie miałam okazji poznać własnego ojca, ponieważ on wolał wódę. I jabole, i browary, i pewnie nawet denaturat, bo był uzależnionym typu menela, który zasrywa sobie nogawkę spodni, śmierdzi w autobusie i zalega na dworcach. Potem usuwam to o denaturacie oraz dworcach. Piszę, że ojciec zmarł nagle i że mi smutno. Po chwili dodaję: ,,Choć już wiele lat temu mi zabrały go demony plątające się po jego trzewiach i głowie. Nie znaliśmy się -- spotykałam głównie tego z trzewi i głowy, który podpowiadał mu, co robić. Że poza wódką jest tylko strach, że nic nie warto. Żeby dał sobie spokój. Tato, przykro mi, że tak się stało. Dzięki Tobie uczę się współczuć. Może to taki ostatni prezent, od Ciebie dla mnie". Słowo ,,tato" kłuje w oczy, ale w całą resztę przez chwilę wierzę. Potem zostaje tylko to kłucie. ,,Tato", ,,papo", ,,papko", językowe narzędzia tortur.
Nie można w tej kwestii wierzyć statystykom, bo okrywa je z jednej strony wstyd a z drugiej potrzeba ochrony rodzica. Ale jest nas - dorosłych dzieci alkoholików - w Polsce miliony. Nie chcemy i nie umiemy o tym mówić. Aleksandra Zbroja robi to za nas. Być może nasi rodzice nie pili tak jak Mireczek. Ale styl picia nie ma znaczenia dla tego doświadczenia. Rodzic, którego nie ma, bo zabiera go alkohol to coś, o czym powinniśmy mieć prawo rozmawiać. Wierzę, że ta książka może stać się początkiem rozmowy.
Małgorzata Halber
To nie jest książka o tym, że jak chcesz, to potrafisz. Jest za to o dziewczynce, która zapożycza się u samej siebie by dotrwać dorosłości i uwolnić się od tych, którzy nie zdali egzaminu z rodzicielstwa.
Mikołaj Grynberg
Boleśnie prawdziwy i wstrząsający debiut. Autorka pisze bez upiększeń ale i bez zbędnego dramatyzmu. To intymne świadectwo, które staje się literaturą. Takie połączenie nie zdarza się często.
Łukasz Orbitowski
Informacje dodatkowe o Mireczek. Patoopowieść o moim ojcu:
Wydawnictwo: Agora
Data wydania: 2021-03-24
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN:
Liczba stron: 264
Kup książkę Mireczek. Patoopowieść o moim ojcu
Zobacz także
Mireczek. Patoopowieść o moim ojcu - opinie o książce
Powieść autoterapeutyczna. Trzeba mieć w sobie wiele odwagi, aby tak na wprost opowiedzieć o swojej rodzinie. Z jednej strony doskonała pozycja dla osób z syndromem DDA, z drugiej (wiem z przeprowadzanych rozmów), że ludzie o podobnej historii do tej, którą przeżyła autorka boją się sięgnąć po tę książkę. Nie chcą konfrontować się z tymi tak traumatycznymi wydarzeniami, boją się powrotu do strachu, bólu, wstydu. Dla innych (takich jak ja) to zaproszenie do wejrzenia do psychiki i przeżyć dziecka, które musiało mierzyć się z tym horrorem. Czytając książkę zastanawiałam się, ile moich koleżanek i kolegów wracało ze szkoły do takich domów, gdzie wóda lała się strumieniami lub spotykali na ulicy zarzyganego, zasikanego ojca lub matkę. Jako dziecko tego nie wiedziałam.
Aleksandra Zbroja mimo wszystko z dużą delikatnością pisze o swoim ojcu, stara się znaleźć jakiś początek, zrozumieć. Wniosek nie jest odkrywczy - w przeważającej mierze to "tradycja" rodzinna. Przyzwolenie dla pijaństwa do dzisiaj jest zdecydowanie za duże. Jednocześnie czuć też w książce tę złość na rodziców, dorosłych którzy zostawili ją samą. I bardzo dobrze - złość w takiej sytuacji to bardzo zdrowa emocja, oczyszczająca. Można zrozumieć chorobę, ale nie wiem, czy potrafiłabym wybaczyć.
Szczera opowieść o alkoholiźmie ojca, cierpieniu i krzywdzie. Autorka opowiada o swoim życiu i piętnie, jakie picie rodziców na nim odcisnęło. Przemoc psychiczna, fizyczna i strach towarzyszyły jej cały czas. Smutna.
Przeczytane:2024-08-18, Ocena: 3, Przeczytałam, 2024,
Mireczek to niesamowicie ciekawa opowieść o ojcu. Napisana przez jego córkę. Trzeba przyznać, że miała w sobie mnóstwo odwagi i determinacji, aby pomimo przeciwności napisać ją. Wielu ludzi zarzucało jej budowanie popularności na swoim ojcu.
Niestety wielu z nas zna jakiegoś alkoholika, który nie może poradzić sobie ze swoim problemem. W momentach trzeźwości zazwyczaj są dobrymi ludźmi, którzy mają pragnienie zmiany. Chcą być dobrymi rodzicami, żonami, mężami czy obywatelami. Jak wiadomo nie jest to proste, a wychodzenie z nałogu to długotrwały proces. W końcu alkoholikiem się jest już zawsze.
Aleksandra Zbroja nie idealizuje swojego ojca. Pokazuje go takim, jakim był, choć i ona ma w swojej głowie mnóstwo pytań: co by było gdyby. Opisuje ona również swój żal i niezrozumienie wobec swojego taty, który w pewnym sensie odebrał jej dzieciństwo.
Wierzę, że to pomocna książka dla innych DDA.