Masz na imię Camille
Agnieszka Stabro

Francuska rzeźbiarka Camille Cloudel żyjąca w latach 1864-1943 jest główną bohaterką książki Agnieszki Stabro ,,Masz na imię Camille", która zawiera zbeletryzowaną historię rzeźbiarki, opartą na faktach i uzupełnioną o dostępne materiały oraz listy. Życie Claudel do dzisiaj stanowi zagadkę, gdyż istnieją różne przekazy dotyczące tych samych zdarzeń z jej życia. Autorka puszcza wodze swojej fantazji i fakty  uzupełnia możliwymi zdarzeniami oraz emocjami. Prowadzi swoistą rozmowę z Camille i z tej perspektywy czytelnik poznaje losy artystki.

Agnieszka Stabro doskonale oddaje obraz rzeźbierki od lat dziecinnych, po dojrzałość aż do zamknięcia w zakładzie psychiatrycznym. Z każdej linijki tekstu wypływają emocje. Niezaspokojona potrzeba ciepła, nieudane próby zdobycia choćby cienia uśmiechu matki w dzieciństwie, która krytykuje córkę za zabawy gliną i okazuje złość, niechęć za każdym razem kiedy ta mówi o rzeźbieniu. Oddalenie, rozczarowanie, a nawet nienawiść pojawiająca się między matką a córką. Poczucie niezależności irytuje Louise-Athanaise, która nie potrafi znaleźć wspólnego języka z córką i podświadomie zazdrości jej dobrych relacji z ojcem i bratem. Maka nie ceni nauki i pracy córki, uwarza rzeźbienie za podejrzaną profesję zarezerwowaną dla mężczyzn. Nie pojmuje, jak jej córka mogła znaleć się w samym centrum artystycznej bohemy, która miała inny styl życia, wolność i pogardę dla burżuazyjnego świata. W Paryżu Camille dzieli swój czas pomiędzy akademię, pracownię i Paryż. Poznaje miasto i wytycza w nim własne ścieżki. Narastające rodzinne konflikty sprawiają, że przebywa poza domem coraz częściej. Nauka w Academie Colarossi obfituje w nowe doznania, intensywne przeżycia z poznawaniem siebie i miasta. Wpływ rodziny oraz burzliwa miłość mają zgubny wpływ na jej przyszłe życie.

Sztuka, miłość, namiętność, cierpienie przenikają się nawzajem w tej powieści. Związek Camille Cloudel z mistrzem Auguste'em Rodinem jest pełen sprzeczności, ból i miłość są wyznacznikami związku uczennicy i nauczyciela. Rodin jest zafascynowany tajemniczą osobowością Camille, jej nieoczywistą urodą, niewymuszoną skromnością, dumą, wrażliwością. Widzi, że rzeźbienie jest jej namiętnością i życiowym celem. Zdaje sobie sprawę, że ma do czynienia z geniuszem, kobietą która pojęła doskonałość, istotę rzeźbienia. Nie potrafi oprzeć się jej urokowi, podziwia jej upór i talent, kocha za wewnętrzne piękno i kruchość. Chce być dla niej lepszym człowiekiem, ale nie potrafi zrezygnować z wina, kobiet, dobrego jedzenia i wolności. Rodin Camillę fascynuje i przeraża jednocześnie, podziwia jego pasję rzeźbienia oraz oddanie idei. Przez lata kochankowie toczą ze sobą grę. On nie kryje przed nią romansów i przelotnych miłostek z pozującymi dziewczynami, a ona udaje, że wydarzenia w atelier traktuje ze spokojem i opanowaniem. Choć wszyscy wiedzą o ich romansie, tolerują go i przekazują wspólne pozdrowienia, to z obawy przed skandalem nikt nie mówi o romansie głośno. August nie chce ryzykować bardzo dobrze rozwijającej się kariery otwartym związkiem z uczennicą, a Camille nie jest w stanie zmienić sytuacji. Choć Rodin zdaje sobie sprawę z niewłaściwego zachowania nie potrafi obyć się bez Cloudel.

Postacią drugoplanową w tej książce jest XIX-wieczny Paryż z tysiącem ulicznych latarni i szmerem małych kawiarenek, spacerami po Montparnasse, piknikami nad brzegami Sekwany, mrowiem ludzi przemieszczających się jak rwąca rzeka. Dumna, otwarta, wyjątkowa, hałaśliwa metropolia pełna sprzeczności i piękna. Camille kocha swobodną atmosferę i śmiałość z jaką zachowują się artyści w pracowniach i kawiarniach tego miasta, kuszą ją nieodkryte zakamarki przesiąknięte zapachem terpentyny i farb. Autorka przemierza Paryż współcześnie po śladach Cloudel, dlatego współczesny Paryż miesza się z tym teraźniejszym.

Camille Cloudel jako jedna z niewielu kobiet przełamała tabu, pracowała wśród mężczyzn na równi z nimi, stała się pełnoprawnym twórcą, ale kiedy została sama zapłaciła wysoką cenę za swoją wyjątkowość. Niewiele po niej pozostało: kilka archiwalnych zdjęc, listy, rzeźby, relacje z ludźmi, ale pomimo tego Agnieszka Stabro pięknie odtwarza życie artystki, przybliża jej świat, uczucia i myśli. Ze skrawków wspomnień i niewielkich materiałów źródłowych tka przepiękną opowieść o XIX-wiecznej artystce z krwi i kości, która tworzy, kocha i cierpi... Serdecznie polecam książkę:)

Książka A. Stabro - Masz na imię Camille, po pierwszych ogólnych "oględzinach" to biografia. I owszem, tak jest. Nie do końca jednak. 
Oczywiście jest tu mnóstwo informacji opisujących życie rzeźbiarki Camille Claudel - głównie nakreślonych na podstawie innej powieści pt. "Kobieta. Camille Claudel" autorstwa Anne Delbée, jednakże w sporej mierze są też wiadomości, będące przypuszczeniami A. Stabro. Jakąś wizją popartą dostępnymi materiałami, listami.
     Bardzo ciekawą i przede wszystkim inną formą narracji - jeśli chodzi o powieści biograficzne - jest ta zastosowana w niniejszej książce. Mianowicie autorka pisze cały czas w sposób, jakby korespondowała z samą Camille Claude. Jakoby z nią prowadziła rozmowę bardziej, bądź mniej pośrednio. Wreszcie jakby cała treść była jednym długim listem do artystki - rzeźbiarki. Wobec tego całość czyta się z zainteresowaniem, a strony umykają bardzo szybko - jedna po drugiej. 
     W powyższej formie autorka zaznajamia czytelnika z dzieciństwem Camille - de facto bardzo trudnym emocjonalnie. Jej pasja i chęć rzeźbienia, bycia artystką nie pasowała zwłaszcza matce. Dziewczynka, a potem młoda dama nie znalazła u niej tak potrzebnego wsparcia. Na szczęście bratnią duszą okazał się ojciec, któremu zawdzięczała możliwość kontynuowania swego zamiłowania w Academie Colarossi. 
A. Stabro bardzo dokładnie opisała koleje losu "bohaterki" swojej książki. Łącznie z opisem rodzeństwa Camille, dorastaniem. Skupiła się także skrupulatnie na emocjach jakie towarzyszyły młodej rzeźbiarce w związku z Augustem Rodinem. Powiem tylko tyle, że była to relacja bardzo skomplikowana i trudna, a nawet dziwna. Resztę przeczytajcie sami.
       Czytając można odnieść wrażenie ogólnej nostalgii, jaka panuje w powieści.  To tak, jakby była ona przesiąknięta zadumą, refleksją, smutkiem, czyli uczuciami pochodzącymi od Camille Claude. Mimo wielu przeciwności uchodziła ona za kobietę, która wiedziała czego chce i mimo swej skromności potrafiła o swoje zawalczyć.