,,Kukuczka marzył o zdobyciu wszystkich czternastu ośmiotysięczników. To marzenie się spełniło. Więc gdzie jeszcze tak gnał? Przyzwyczajenie, radość ze zdobytego szczytu, spokój i ukojenie, jakie daje obcowanie z górami, przyrodą, a może coś więcej, coś jeszcze, czego nie pojmiemy. Tę wiedzę miał tylko on. Mają ją wszyscy, którzy zdobywają ,,swoją górę".
Południowa ściana Lhotse to jedna z najtrudniejszych ścian w Himalajach - trzy tysiące metrów wymagającego terenu z trudnościami rosnącymi wraz z wysokością. Jej przejście uznano za największe wyzwanie himalajskie XX i XXI wieku. Mierzyli się z nią najlepsi na świecie wspinacze.
Jerzy Kukuczka dwa lata wcześniej zdobył Koronę Himalajów i Karakorum. I nie miał dość. Na Lhotse zaprosił dziennikarkę z Telewizji Katowice, jego rodzinnego miasta. Elżbieta Piętak miała dwie pasje, wspinaczkę i filmowanie. Podczas wyprawy prowadziła dziennik, w którym notowała zdarzenia ważne i powszednie.
,,Tak naprawdę potrzebne jest szczęście. Jurek zawsze mówi, że oprócz umiejętności, rozsądku i wiary trzeba mieć właśnie szczęście. Przypomniały mi się różne publikacje, które ukazywały się na temat jego wspinania, wywiady z nim. Wielokrotnie przewijało się słowo szczęście".
24 października Kukuczka nie odezwał się do bazy o umówionej godzinie. Kilka dni później świat obiegła tragiczna wiadomość: Jerzy Kukuczka zginął na południowej ścianie Lhotse.
,,Przez wiele lat zastanawiałam się, co by było gdyby? Gdyby wszystko zakończyło się sukcesem, a Jurek pokonałby tę cholerną ścianę. Byłaby wielka radość. [...] Ale czy ma sens zastanawiać się, co by było gdyby? Ciągle myśleć i wracać do wspomnień? Ma. Bo nie da się zapomnieć tego, co przeżyliśmy. Nie da się też zapomnieć o Kukuczce".
Wydawnictwo: Burda Książki
Data wydania: 2019-10-16
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN:
Liczba stron: 272
Przeczytane:2019-12-07, Ocena: 2, Przeczytałem, Przeczytaj tyle, ile masz wzrostu – edycja 2019, 52 książki 2019, Mam,
Zginął kolejny, jeden z wielkich". Tak w sumie można streścić tę książkę.
Autorka szczyci się ogromnym doświadczeniem dziennikarskim, nie jest kanapowym zbawcą gór. Niestety kolejny raz okazuje się, że miłość do gór i bezpośredni udział w zdarzeniu nie są gwarantem dobrze opowiedzianej historii. Metoda "aby wspinacze się nie śmiali, a ludzie zrozumieli" tu się nie sprawdziła. Nie wiem, może to przebijający się z tekstu moralizatorski ton (a wiecie, że dawniej nie było fejsbuczka i insta?). Może marginalna obecność Kukuczki na kartach historii?