Lalki w ogniu
Paulina Wilk

Indie zawsze mnie fascynowały. Czytam wszystko, co wpadnie mi w ręce. Ostatnio ujrzałam niby podróżniczą książkę o tym kraju, a jednak jest ona zdecydowanie inna niż pozostałe, które do tej pory miałam okazję poznać. Opisana przeze mnie książka to „Lalki w ogniu” autorstwa dziennikarki, pisarki i podróżniczki  Pauliny Wilk.

Jest to książka bardzo barwna, erudycyjna, posiadająca głęboki sens. Po przeczytaniu widać, jak wiele pracy , serca i spostrzeżeń włożyła w nią Paulina Wilk. Jest to efekt wieloletnich podróży do Indii, włożonego zaangażowania, by poznać tę kulturę dogłębnie i rzeczowo.. Jak mówi sama dziennikarka - Indie to nie tylko Kraj, w którym jest, ale będąc już w Polsce dużo o nim czyta oraz śledzi informacje o tym kraju na bieżąco. Indie to skomplikowana, stłamszona , trudna do zrozumienia ,barwna, intensywna rzeczywistość. I taka jest ta pozycja, czyli dynamiczna , a momentami ekstremalna. Pełna opisów, orientalnych znaczeń i sytuacji obfitujących w  radości i smutki. Dlatego dziennikarka stosuje język subtelny i delikatny. Piszę o rzeczach typowych i prozaicznych. Takich , jak poranna toaleta ludności w miastach wprost na ulicy , na torach kolejowych , pod publicznymi „prysznicami”, przechodząc do ciężkiej pracy Hindusów, po rzeczy święte , wyjątkowe , niezmienne czyli wierzenia i związane z nimi obyczajami. 

 Paulina Wilk opisuje dantejskie sceny, którą dzieją się bardzo często wśród społeczności Hinduskiej. Chodzi mnie mianowicie o byt i życie kobiet – tych biednych, samotnych w tłumie, ale też te które mogą się poszczycić wyższym statusem społecznym i wykształceniem , gdyż nawet to nie daje im poczucia bezpieczeństwa.

Kobiety na wsi znikają w niewyjaśnionych okolicznościach (najczęściej zostają zamordowane, a rodzina zgłasza samobójstwo). W Indiach stosuje się selekcję płodów. Młode przyszłe matki nie mają w tej kwestii  nic do powierzenia. Są pozbawione jakiekolwiek wsparcia ze strony nawet najbliższych jej kobiet. Te traumatyczne przeżycia są ukryte pod grubą powłoką milczenia. Kobiety w Indiach zaraz po ślubie są odseparowane od swych rodzin i zamieszkuje w wielopokoleniowym domu męża. Tam zderzają się ze światem, który jest jim kompletnie obcy i słyszy życzenia „obyś miała wielu synów”, gdyż to syn ma być jej oparciem na starość. Kobieta , która owdowieje, często zostaje spalona wraz z ciałem męża. Wiele kobiet godzi się z takim losem, gdyż jako wdowy są pozostawione same sobie. Krewni , sąsiedzi o niej zapominają i często wdowy umierają nie koniecznie z przyczyn naturalnych , a z powodu chorób oraz niedożywienia.

Prawo w Indiach też nie jest dla kobiet łaskawe. Gwałty , brutalne pobicia oraz zabójstwa są na porządku dziennym.  Bierze się to z tego, że Hindusi traktują kobiety jak gorsze istoty.  Przyczyna takiego postrzegania niewiast leży głęboko zakorzenionej kulturze i to przekonanie dominuje nie tylko na wsiach , które wiodą tradycyjny styl życia, ale także w liberalnych i nowoczesnych środowiskach.   

 

Człowiek czytając tę książkę będzie zachwycony i przytłoczony  Dziennikarka opowiada o tym, jak Europejczyk, który zawita do Indii czuje się zagubiony w tym wielkim chaosie, który jest trudny do okiełznania oraz przedstawia nam ten kraj jako przysłowiową studnie bez dna, w której można się dokopywać wielu faktów, informacji i nieznanych treści.

„Lalki ogniu”, moim zdaniem to nie jest typowa książka podróżnicza. Jest to przekrój tego co nieznane, a tak ważne , gdyż Indie stają się ekonomiczną potęgą

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

od wielu lat interesuję się trochę kulturą Indii mimo że książce można by z pewnością wiele zarzucić, np pogłębianie stereotypów czy niewyczerpanie tematu, warto po nią sięgnąć, i wynieść garść informacji. nie da się wyczerpująco opisać tamtej rzeczywistości, a jednak autorce udało się dotknąć wg mnie wielu ważnych kwestii, związanych z życiem i obyczajowością. Ci którzy kiedykolwiek wybrali się w tamtą stronę świata, będą mogli stwierdzić czy tak jest, choć w małym stopniu jak to opisuje Wilk, język jakim się posługuje odpowiada mi. polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Lalki w ogniu" to książka trudna, pokazująca drugą stronę Indii, biedniejszą, brudniejszą, przygnębiającą, tą o której nie chcemy słyszeć, na którą nie chcemy patrzeć. Zwiedzając ten kraj, chcemy poznać kulturę, kuchnię, zabytki, szukamy egzotyki. Gorzka prawda, przez wielu przemilczana, może nam otworzyć oczy, zaszokować, zniesmaczyć albo przeciwnie zachwycić, na pewno nie pozostanie odebrana obojętnie, ponieważ intryguje.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jakie jest wasze pierwsze skojarzenie z hasłem ,,Indie”? Piękne krajobrazy? Kolorowe sari? Misterne zdobienia na dłoniach indyjskiej panny młodej? Targowiska? A czy komukolwiek Indie kojarzą się z biedą? Cóż, zgaduję, że to skojarzenie nie jest zbyt popularne. Czasem nad stertą folderów z cudami Indii przemknie określenie ,,slums”. Paulina Wilk w swojej książce ,,Lalki w ogniu. Opowieści z Indii” postanowiła skonfrontować popularny obraz kraju z rzeczywistością. Wraz z cichą przewodniczką, która oddaje głos indyjskiej codzienności, zajrzymy do miejsc, do których normalnie raczej wolelibyśmy nie zaglądać. 

Obejrzymy ulice, zajrzymy do domów i sklepów. Przejedziemy się pociągiem i rikszą. Zerkniemy do hinduskiej sypialni i do kuchni. Przejrzymy ogłoszenia matrymonialne, zwiedzimy targ, a nawet… Udamy się na poszukiwanie publicznej toalety. Dowiemy się też, jak na podstawie wyglądu dowiedzieć się czegoś o Hindusce. Autorka odsłoni aspekty codzienności: od higieny, przez przygotowywanie obiadu, podróżowanie, obrządki religijne, a na małżeństwie skończywszy.

,,Lalki w ogniu” nie obejmują absolutnie całych Indii. Autorka wielokrotnie podkreśla, że Indie są zbyt skomplikowane, by utrzymać je w ryzach. To nie jest czcza gadanina – każdy aspekt, o którym traktuje książka, to istna łamigłówka dla przybysza z zewnątrz, a co tu dopiero mówić o uszeregowaniu całości. Wystarczy choćby wspomnieć, że martwy oficjalnie może być żywy, a żywy zostać martwym za życia, przynajmniej według urzędu. Policzenie mieszkańców Indii to misja bardzo niemożliwa.

Niektórzy zarzucają Paulinie Wilk, że skupiła się tylko na biedzie i brudzie zapominając o innych aspektach tego kraju. Z tym się muszę i zgodzić, i nie zgodzić. Rzeczywiście sporo miejsca poświęcono tematowi ubóstwa, brudu czy przemocy, ale za to z drugiej strony: przecież taka jest jedna z wielu twarzy Indii. Autorka przedstawia to, co widziała i nigdzie nie twierdzi, że widziała wszystko. ,,Lalki w ogniu” to nie tylko opis biedy i cierpienia – nie trzeba się zbytnio wysilić, by znaleźć elementy mówiące o pięknie i egzotyce. Te dwie odmienne płaszczyzny współgrają ze sobą i przenikają się, stanowiąc codzienność.

Indie często przedstawiane są jako feeria barw i smaków, przepiękne krajobrazy i wielkomiejski zgiełk. W folderach wycieczkowych często rysują się one jako raj na ziemi. Jednak wystarczy zerknąć do wiadomości, by usłyszeć o drastycznej ilości gwałtów, o zabijaniu dziewczynek czy ostatnio – o honorowym zabójstwie. Można zapytać – ale jak to tak, w tym raju? Paulina Wilk godzi pocztówkową wizję kraju z często szokującą rzeczywistością. Opisuje życie najbiedniejszych, średniozamożnych i tych bogatszych. Wyznawców nowego porządku i strażników tradycji. Zawartość książki bardzo dobrze oddaje ten opis: ,,Kraj, w którym politycy są posłuszni astrologom, geniusze chodzą bez butów, a miliony dziewczynek znikają bez wieści. W „Lalkach w ogniu” te dwa światy przenikają się. Autorka zagląda Hindusom do garnków, łóżek i serc. Wyjaśnia, jak załatwia się sprawy najbardziej przyziemne i najintymniejsze. Gdzie myją się miliony ludzi, którzy nie mają łazienek. Jak pójść na randkę w kraju, w którym za przedmałżeńską miłość grozi śmierć. Czym nakarmić gości, by nie wywołać wojny religijnej.”

Ta książka to fragment codzienności, którą autorka próbowała uchwycić i przelać na papier. To spacer trwający od świtu do zmierzchu, podczas którego obserwujemy życie toczące się na ulicy, a nasza niewidzialna przewodniczka raczy nas anegdotami. Lekkie pióro, jakim posługuje się autorka sprawia, że aż chce się czytać i nie odkładać lektury ,,na potem”. Warto wykrzesać z siebie nieco uwagi w trakcie czytania, ponieważ kolejne tematy zmieniają się jak w kalejdoskopie, a w każdą opowieść wpleciono religijne bądź historyczno-polityczne odwołania. ,,Lalki w ogniu” to również uważne spojrzenie na społeczeństwo. Okazuje się, że kategorie, w jakich jest ono podzielone, można wymieniać bez końca. Paradoksem jest również to, że mimo wszelkiej maści podziałów, nie ma kultu indywidualności, a rodzina to świętość stojąca ponad innymi. Jednak wewnątrz i tej świętości są pęknięcia i rysy…

Moim skromnym zdaniem, pani Wilk spisała się naprawdę dobrze, próbując uchwycić skomplikowaną codzienność Indii. By ogarnąć piórem tyle sprzeczności i ubrać je w słowa, trzeba naprawdę mieć talent i zmysł obserwacji. To kolejna cegiełka budująca obraz kraju, o którym jakby wiemy wszystko, ale tak naprawdę nic. Jeśli chcecie dowiedzieć się, do czego odnoszą się tytułowe ,,Lalki w ogniu” oraz poznać kolejną z wielu twarzy Indii, naprawdę warto sięgnąć po tę książkę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

nie jest to książka do przeczytania na raz

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo ciekawa fabularyzowana opowieść o codzienności Indii w rożnych warstwach społecznych. Co bardzo ważne i pozwalające lepiej zrozumieć zagadnienie, autorka systematyzuje przekazywaną wiedzę w tematycznych rozdziałach jednocześnie język jakim pisze jest tyleż prosty co ciekawy wiec przyjemnie się czyta/słucha opowieści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo naturalistyczny opis Indii. Autorka porusza ciekawe tematy min.: sytuacji kobiet, higieny, biedy czy religii. Dla fanów Indii i tych, którzy marzą o podróży w te nieznane strony świata.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nieco zbyt afektowane i rozpoetyzowane relacje (co na dłuższą metę jest naprawdę męczące), jednak nie pozbawione uroku i bez wątpienia wartościowe. Gorsze i brzydsze oblicze Indii odmalowane przez sugestywny język. Czyta się szybko, przyswaja informacje łatwo, a więc przeczytać warto.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Indie to kraj barwny, egzotyczny, ale jednocześnie biedny i brudny. Paulinie Wilk udało się przedstawić oba aspekty Indii - jego biedę połączoną z pięknymi tradycjami. W 16 rozdziałach książki autorka zawarła 16 ważny aspektów życia w Indiach - od sytuacji kobiet po załatwianie codziennych potrzeb fizjologicznych. Warto przeczytać, aby chociaż trochę przybliżyć sobie ten kraj z drugiego końca Ziemi (w sensie fizycznym i mentalnym). Bo do końca Indii na pewno zrozumieć się nie da. Nieco dłuższa refleksja na moim blogu www.pudelka-zapalek.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Rewelacyjna książka! Pokazuje Indie takie, jakie są naprawdę - nie te rodem z Bollywood - bajecznie kolorowe i pachnące, nie te dla turystów, ale te autentyczne, widziane oczami mieszkańców i ludzi, którzy Idnie znają bardzo dobrze - a Paulina Wilk widać do nich należy. Opisane przez nią Indie są bardzo różnorodne - bo według niej nie ma jednych Indii, jest wielość, żłożoność. Poznajemy ten kraj poprzez świetnie napisane felietony skupione wokół jednego tematu - roli kobiety w Indiach, struktury indyjskiej rodziny, problemów z higieną, jedzenia, ubiorów czy podróżowania. Te Indie są prawdziwe - dość przerażające brudem, tłokiem, hałasem i biedą, ale wciągają - choć teraz wiem, że nie chcę tam pojechać. I nie muszę - po lekturze "Lalek w ogniu" czuję się, jakbym tam była.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)