Kto zabrał mój ser? Opowieści dla młodzieży
Spencer Johnson

Z jakiegoś powodu na granice.pl książka ma w tytule dopisek "Opowieści dla młodzieży", którego nie ma w książce. I muszę przyznać, że ten dopisek mógłby zmienić mój odbiór tej pozycji.

Mamy w niej trzy części:

1. Wstęp o grupie znajomych, którym jeden z nich wspomina, że usłyszał jakąś odmieniającą jego życie historię. Zupełnie niepotrzebny i cringe'owy (nie potrafię znaleźć lepszego słowa).

2. Właściwa opowiastka o myszach, małych ludziach, labiryncie i serze. Niby coś mogłaby wnieść, ale momentami jest mocno naiwna.

3. Stylizowana na głęboką i wysoce intelektualną rozmowa znajomych ze wstępu na temat opowiastki. Chyba tak na wszelki wypadek, gdyby ktoś nie zrozumiał historii z części drugiej (albo, co gorsza, zrozumiał ją źle!). Obawiam się, że cringe to znów najodpowiedniejsze słowo.

I teraz tak - gdyby to faktycznie była historia dla młodzieży, to część druga może nie byłaby taka zła. To jest ten wiek, kiedy dopiero szuka się wielu odpowiedzi, które dla osób nieco starszych są oczywiste. Chociaż trochę niepokoiłoby mnie, że młodzież mogłaby to odebrać zero-jedynkowo po części pierwszej i trzeciej.

Rzecz w tym, że książka ta jest polecana przez managerów, guru zarządzania itp. jako cudowna historia, która odmieniła ich życie. I nie wiem, czy bardziej im współczuć, że to życie do tej pory było kompletnie bezrefleksyjne, czy bardziej się bać, że uznają innych za tak nieogarniętych, że da się ich zmanipulować taką opowiastką. Nie wiem.

Ogólnie mówiąc, mocno mnie ta książka rozczarowała.

Kupiłam tą książkę dla znajomego nastolatka, jednak po przeczytaniu nie zdecydowałam mu się jej dać. Nie porusza ona żadnego z tematów istotnych dla nastolatków. Swoją drogą, mnie też nie poruszyła. Jest zbyt mocno zakorzeniona w amerykańskiej wizji rzeczywistości.