Korowód
Jakub Małecki

Korowód to długi szereg osób tańczących, posuwających się jedna za drugą. Tak właśnie w książce „Korowód” Jakub Małecki przedstawia nam niejako korowód ludzkich historii, które chociaż ta różne od siebie, to jednak mają ze sobą wiele wspólnego. Każda kolejna opowieść zawiera bowiem w sobie coś z tej poprzedniej. Ciągną się więc jak korowód...

Książka składa się z kilku historii, które nie tylko różnią się od siebie tym, że toczą się w innym czasie, ale napisane są też w różnej formie. 
Na początek mamy opowieść o czeladniku uciekającym przed wierzycielami przez zamarznięty Bałtyk i kobiecie, która mu towarzyszy w tej przeprawie. Kobieta jest w zaawansowanej ciąży, więc dość trudno jest im przedzierać się w obfitym śniegu...

"Przed siebie, w bieli po uda. Krok, krok, krok. Ma wodę w butach, w rękawach i za kołnierzem, na rękawicach lód. Widzi w powietrzu obydwa swoje słowa.
- Niedaleko, przysięgam."
Następnie poznajemy korespondencję zakochanego w Mariance Feliksa, który jest marynarzem, i opowiada ukochanej o rejsie w czasie sztormu. 

"Burza zakończyła się tak niespodziewanie, jak na nas napadła, wiatr ustał prawie zupełnie, lecz Flora nie reagowała już niemal wcale na zmagania załogi i trzeba było dać się nieść falom w tę stronę, w którą gnały."
Bardzo intrygujący jest też pamiętnik młodej dziewczyny, która przyjechała na wakacje do wujostwa. Ma spędzić w ich majątku pięć tygodni, co wydaje się dla niej bardzo odległym terminem i chociaż ma pewne nadzieje związane z tym pobytem, to stara się nie planować zbyt wiele. Swój mały pokoik zapełniła mnóstwem książek, które ma zamiar przeczytać. Ciotka uznała, że w czasie pobytu będzie też uczyć się gry na pianinie. 

"Rozmawiałam trochę z wujem o literaturze, myślę, że on wyczuwa, że moje zainteresowanie książkami to coś więcej niźli tylko miłość czytelniczki."
Dość intrygującą historią jest opowieść o matematyku Tomaszu Wilczewskim, którą zresztą pod tytułem "Teoria chaosu" napisała właśnie ta dziewczyna spędzająca wakacje na wsi u wujostwa...

"Podczas sprawdzianu z języka polskiego, na którym uczniowie mieli sporządzić wypracowanie na temat "Mój najlepszy przyjaciel", Tomasz przygotował trzystronicową odpowiedź pełną symboli i równań, rozpoczynająca się wyznaniem, że jego najlepszą przyjaciółką jest liczba dziewiętnaście."
Na deser mamy wspomnienia małego Kubusia, który również spędzał swoje wakacje na wsi, u wuja Krzyśka. Wuj mimo tego, że mieszkał na wsi i jak większość mężczyzn tam mieszkających miał słabość do alkoholu, to równie namiętnie czytał książki. 

"Spał później przez większość dnia, a ja wziąłem Bajki robotów i poszedłem na drzewo. Była to przyjemność, która odkryłem niedawno, to wdrapywanie się wysoko, siadanie na gałęzi i czytanie z dala od cudzych spojrzeń."
W każdej historii jest wspólny motyw, motyw zagubienia czy też zawieszenia w różnych okolicznościach. To opowieści o strachu, o marzeniach, balansujące na granicy prawdy.
Niektóre historie są bardzo dynamiczne, kolejne zaś hamujące jakby, ale mimo to potrafią tak wciągnąć w swoją fabułę, że można się wręcz utożsamić z bohaterami.
Jakub Małecki w swojej książce porusza dość oczywiste aspekty życia, lecz robi to w sposób dość nieoczywisty. 

"Korowód" stał na mojej półce już jakiś czas, ale jakoś nie mogłam się zabrać za lekturę. Teraz sięgnęłam po tę pozycję z racji jej nominacji do Plebiscytu Książka Roku 2024, w kategorii "literatura piękna". Oddałam zresztą na nią swój głos, bo chociaż wcześniej jej nie czytałam, to wiedziałam, że to będzie naprawdę piękna literatura.

Książka do przeczytania, do przemyśleń, zadumy I zachwytu. Jest zaskakująca pod względem konstrukcji, zróżnicowanych postaci i generalnie fabuły. Na niewielkiej ilości stron zawiera opowieści dziejące się na przestrzeni wieków. 

Ja już jakiś czas temu dołączyłam do korowodu wielbicieli twórczości autora, jego wrażliwości i tego jak trafia do czytelnika. Ja koniecznie muszę przeczytać jeszcze jedną książkę autora, której nie znam, a potem przeczytam "Korowód" jeszcze raz. 

Tak krótko jeszcze o żadnej książce nie było,ale też i nic wiecej mówić już nie trzeba. Gorąco polecam.

; Korowód ;

Jakub Małecki

Wydawnictwo: SQN

Literatura: Piękna

; Kiedy liczę, Jesteśmy tylko ty i ja, lecz kiedy spojrzę  przed siebie w bieli drogi,  zawsze jest tam ktoś jeszcze, wędruje przy tobie ( ... )
                   - ; Ziemia jałowa ;  Thomas Stearns Eliot

Listy Feliksa do Marianki urzekły mnie, utopiły, chciałam jeszcze i bardziej wiedzieć i poczuć muśnięcie skrzydeł motyla, dać się ponieść wyobraźni, pragnęłam wejść do ich życia i chłonąć dylematy, tę miłość szaloną i niepoprawną, nieść nurtem wbrew światu, ale każda miłość jest inna, unikatowa, niestandardowa, bo sama nas niesie w głąb uczuć które nijak mają się ku zdrowemu rozsądkowi, delikatność przenikająca listy, listy pisane ręką człowieka, mężczyzny który pisze i przekazuje swoje wrażenia, nic nie jest ważne a może to utopia która trzymała bohatera przy żuciu … Zastanawiałam się kim był mężczyzna uciekający z niemowlęciem na ręku przez Bałtyk, przed kim uciekał, dlaczego go gonili, co takiego zrobił, po czym ujrzałam oczami wyobraźni wydarzenia chłopca który spędzał wakacje u wujostwa, letnie dni, ciepłe noce, czytanie książek pod kocem, jedzenie jabłek z drzewa, ta gruszka która pozostawiła ślad wspomnienia smaku, czysta delektacja, wydarzenie sprawiło że wuj - alkoholik - stał się bohaterem dziecięcego wybryku które położyło cień na dalszych losach młodego bohatera, jak zaczął go dostrzegać, kim się stał w jego oczach, jakie wartości przyćmiły i stworzyły kształt który był jak anioł stróż, dodawał skrzydeł, chronił, bronił, ale stwarzał zagrożenie, jakie? czy dzięki nie mu stał się kim innym, ważnym, czy to on wpłynął na jego cechy i charakter, a może to bujna wyobraźni, inność która uciekała od rówieśników i zamknęła w samotności. Listy Feliksa stały się sztandarem powieści - połączeniem i opowieścią o ludzkich losach, miłości która była silna ale zbyt trudna lub nie pojęta, metafizyczna, nie osiągalna w słowach, małostkowa...jak potoczyły się losy tych dwojga? co stało się z chłopcem po wakacjach u wujostwa? czy człowiek z tobołkiem w ręku doszedł do celu?

  ; Sam o sobie nie wiedziałem zbyt wiele. Rozumiałem, że to, jaki jestem, okaże się ewentualnie w przeszłości ; Nie wiedziałem, jaki mam charakter, jakie cechy, jakie zalety i wady, bo nigdy nie byłem sam i być może wszystko, co dałoby się o mnie powiedzieć, było bardziej Kształtu niż moje. To tak, jakby oceniać zapach czegoś, co jest zamknięte w słoiku.; 
Powieść niebanalna, nietuzinkowa, odrębna od wielu historii które jakże mnie urzekły, wciągnęły, w które się zatraciłam, zapomniałam o zwykłej codzienności, powiecie, ale o czym, ale diabeł tkwi w szczegółach, rozsypana historia człowieka które pięknie splata w opowieści własne losy, postacie tak ważne które można uznać za rozsypaną układankę, dobierasz fakty, porównujesz wątki, nabierasz wody w usta i tkwisz w niepewności bo tutaj historia jest miłosną igraszką o pierwszych zalążkach tych muśnięć ust o muszlę ucha, te dreszcze, podniecenie, ten wyraz pragnienia, uciekasz do wsi i domostwa wujostwa, jego osoby, charakteru, poznajesz temperament, coś ci odbija, jeden impuls który sprawia że wydarzenia zmieniają bieg zdarzeń postaci, pojawia się ktoś na kształt który daje pazura jego życiu, nabiera tempa, który go ciekawi, inspiruje ale napawa obawą, przede wszystkim te listy Feliksa do Marianki są werbalną mistyfikacją i grą słów, czy aby na pewno? 
Aby nie spoilerować , warto sięgnąć po ambitne dzieło dające wiele do myślenia. Polecam.

 ( ... ) lepiej kochać i cierpieć, niż nie kochać wcale.

Autor pochodzi z tego samego miasta , co ja :) książka chyba najbardziej osobista . Szczególnie ostatni rozdział wywołuje uśmiech , gdyż bohaterowie " bardziej znani". Doceniam styl pisania , wrażliwość a w tej książce dodatkowo czuć lojalność wobec przyjaciela . Fajna pozycja 

Kolejna książka Jakuba Małeckiego, która trafiła w moje serce, różni się trochę od poprzednich. Mam wrażenie, że autor ewoluuje i jego twórczość jest coraz głębsza w formie. Proza autora zwykle skupia się na zjawiskach egzystencjalnych, i tak też jest w przypadku "Korowodu". Mamy tutaj Kształt, który towarzyszy bohaterom, Kształt, który przemierza epoki i egzystencje i który towarzyszy ludzkości stale. Piękna to literatura. Nawet bardzo piękna. Jak zwykle do zadumy i do przeżywania. Gdybym miała określić o czym Małecki pisze, to chyba najogólniej powiedziałabym, że o życiu. I jego sednie. Robi to w sposób absolutnie niebanalny, z odrobiną magii, z empatią i czułością. Dokładnie tak, jak lubię.

Jakub Małecki jest pisarzem, autorem powieści oraz opowiadań publikowanych m.in. w czasopismach "Nowa Fantastyka" oraz "Pismo". Jest laureatem m.in Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida, był nominowany do nagród Nike oraz Angelus.
"Korowód" to kilka opowieści, w których bohaterami są mężczyzna uciekający z noworodkiem przez zamarznięty Bałtyk, mężczyzna piszący listy z pokładu statku, Barbara Brzozowska - poczytna pisarka okresu międzywojennego, genialny matematyk Tomasz Wilczewski oraz pisarz Jakub M. W powieści łączą się różne osoby, czasy oraz formy (m.in. listy, pamiętnik, fragment powieści) i wzajemnie się przenikają.
Powieść była dla mnie bardzo wciągająca, przyjemnie mi się ją czytało i podobała mi się jej różnorodność. Sposób przedstawienia bohaterów i bohaterek oraz ich wrażliwości był dla mnie bardzo czuły i naturalny. Nie potrafię jednak wyłapać przyczyn powiązań pomiędzy poszczególnymi częściami powieści. Historie te są dla mnie niedokończone i nie do końca rozumiem do czego prowadzą. Widzę, że opisy przeżyć bohaterów i bohaterek są piękne i wartościowe, ale nie potrafię tego poczuć i nie wywołują we mnie poruszenia.
---
https://www.instagram.com/kofeinowe.ksiazki/

Jeśli znacie już twórczość Jakuba Małeckiego to myślę, że nie muszę Was namawiać do lektury jego najnowszej powieści, a jeżeli jeszcze nie znacie to polecam nadrobić.

,,Korowód" to opowieść inna niż wszystkie dotąd napisane przez autora. To historia, w której elementy biograficzne misternie splatają się z literacką fikcją.

Postacie, które poznajemy w toku lektury przenikają do jej kolejnych części, gdyż łączy je ze sobą bardzo misterna nić. W ludzkim i egzystencjalnym korowodzie wszystko się ze sobą zazębia i współgra, choć nie zawsze jest to harmonijna i czysta melodia - dokładnie tak, jak w życiu.

Powieść skłania do refleksji nad istotą ludzką z jej fascynacjami, pragnieniami, marzeniami i tęsknotami. W ,,Korowodzie" Jakub Małecki w charakterystyczny dla swojej twórczości, subtelny i nieco zawoalowany, sposób ukazuje mistyczny krąg życia, który toczy się nieprzerwanie poprzez płynące wieki i kolejne pokolenia.

Pozycja sama w sobie niezbyt obszerna, jak zwykle w przypadku tego autora, a mimo to przepełniona niebagatelną esencją człowieczeństwa - wielowymiarowych emocji, uczuć, przeżyć i zachowań bohaterów.

Całość utkana finezyjnym, a jednocześnie wyrazistym językiem, z którego wyłaniają się obrazy, które każdy odbiorca może interpretować przez pryzmat własnych przeżyć i życiowych doświadczeń, a obserwacje te będą najzupełniej zgodne z jego postrzeganiem świata.

Korowód życia, a w nim postać chłopca składającego własny ewoluujący wciąż świat ze wszystkiego, co go otacza i mu się przydarza... Czy autor w taki sposób pokazuje samego siebie? Ta wiedza niech pozostanie wyłącznie jego słodką tajemnicą.

Jeśli szukacie nietypowej, lecz porywającej oraz chwytającej za serce i duszę opowieści wnikającej na długo w umysł czytelnika to proza Jakuba Małeckiego z całą pewnością wpisze się w takie właśnie oczekiwania.

Czy poprzez lekturę niniejszej publikacji dołączycie zatem do tytułowego ,,Korowodu"? Bo przecież życie i historia wciąż się toczą...

Polecam!


* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2024/08/ale-czy-to-mozliwe-ze-wszystko-co-nas.html

Pan Jakub powrócił w wielkim stylu po kilku lekko głupiutkich książeczkach. Dawny, dobry styl i jakaś myśl jest w tej książce.