Kochaj coraz mocniej
Ilona Gołębiewska

Właśnie wróciłam z gościnnego Podlasia. Już po raz czwarty odwiedziłam Lipowczany i urokliwy dwór na Lipowym Wzgórzu. Wizyta u pań Horczyńskich była dla mnie szczególnie wzruszająca, gdyż historia Lilianny kończy ów piękny, klimatyczny cykl powieściowy opowiadający o silnych i przebojowych kobietach, które tworzą historię tego niezwykłego miejsca. Dwieście lat bytności dworu i burzliwe losy jego właścicieli naprawdę zobowiązują co po raz kolejny udowodniła pani Ilona Gołębiewska zapraszając czytelników do Akademii Sztuk Anielskich, na lipowczański rynek, ale także na Krakowskie Przedmieście, warszawską Starówkę czy do Łazienek.

Lilka kończy pierwszy etap studiów muzycznych w Wiedniu i przyjeżdża na wakacje do babci Anieli na Lipowe Wzgórze. Czeka tu na nią sporo niespodzianek. Dziewczyna zamierza zaangażować się po części w prowadzenie dworu oraz Akademii Sztuk Anielskich i tym samym odciążyć babcię w obowiązkach, a w międzyczasie przygotowywać się do koncertu dyplomowego, który ma się odbyć wczesną jesienią w Wiedniu. Tymczasem pobyt na Podlasiu okazuje się niezwykle zajmujący z różnych powodów. Zupełnie nowe wyzwania, zagadkowa przeszłość pradziadka Fiodora, problemy z ojcem oraz niespodziewane porywy serca, sprawiają, że Lili nie ma czasu na bierny wypoczynek. Ale przy dźwiękach przepięknej muzyki klasycznej wszystko staje się prostsze i łatwiejsze do udźwignięcia...

"Kochaj coraz mocniej" to powieść o marzeniach, które warto spełniać, o pasji, którą warto rozwijać i o rodzinie, na którą zawsze można liczyć. Lilka nie pozostaje obojętna na krzywdę i problemy innych ludzi i podobnie jak jej babcia Aniela stara się pomagać szukając satysfakcjonujących rozwiązań. Z drugiej strony jest zdeterminowana rozwijać się muzycznie na studiach drugiego stopnia w Wiedniu, ale stara się też pogodzić swoją naukę z obowiązkami i rodziną. Potrafi zmienić priorytety i szukać kompromisu mając na uwadze to, co jest w życiu naprawdę ważne. To sprawiło, że jej postać bardzo przypadła mi do gustu. Mimo młodego wieku Lilianna okazała się bardzo dojrzała, rozsądna i odpowiedzialna. Można brać z niej przykład.

Ilona Gołębiewska przyzwyczaiła mnie do tego, że po jej książki mogę sięgać w ciemno mając pewność, że się nie zawiodę. Uwielbiam sposób pisania autorki, przyjemny gawędziarski styl, trafne przemyślenia oraz tworzenie niepowtarzalnego klimatu dla swoich opowieści. Lipowczany wraz z dworem stały się dla mnie miejscem szczególnym, do którego można wracać po wielokroć. Myślę, że już od pierwszej wizyty we dworze każdy czytelnik poczuje się tam jak wśród najbliższej rodziny. Wcześniej podobnie rzecz się miała z sagą o starym domu.

Aniela, Sabina, Klara i Lilianna to kobiety, którym warto zaufać i które można naśladować. Bohaterki popełniają błędy, ale wyciągają z nich wnioski. Los też nie zawsze jest dla nich łaskawy, a mimo to potrafią z optymizmem patrzeć w przyszłość. Nie boją się wyzwań, ale są gotowe ponosić konsekwencje swoich decyzji. Wydaje się, że dla kobiet Horczyńskich nie ma rzeczy niemożliwych. Możemy się od nich uczyć tego, jak ważne jest wychowanie w poszanowaniu tradycji, sięganie do przeszłości i swoich korzeni oraz właściwe ukształtowanie od wczesnego dzieciństwa. Każda z bohaterek przyjmuje postawę afirmującą życie i stara się zarażać nią całe otoczenie.

Moje cztery wizyty w Lipowczanach to był przepiękny czas spędzony w doborowym towarzystwie pośród pięknej podlaskiej przyrody i zagadkowej przeszłości. Poznawanie tajemnic sprzed lat w połączeniu z historią tamtych ziem było dla mnie dużym przeżyciem. Dlatego myślę sobie, że za jakiś czas z przyjemnością powrócę na Lipowe Wzgórze by jeszcze raz przeżyć tę przepiękną historię, która pozostawia po sobie same niezapomniane wrażenia.

Polecam serdecznie cały cykl zatytułowany "Dwór na Lipowym Wzgórzu". Tę opowieść po prostu trzeba przeczytać!

Kolejna książka o Lipowym Wzgórzu i paniach  Horczyńskich. Tym, razem bohaterką jest Lilianna, siostra wcześniej opisanej Klary, córka Sabiny, bliżej opisanej w "Pozwól mi kochać"  wnuczka Anieli, której poświęcona została pierwsza część sagi, t.j. "Podaruj mi jutro". Przeczytałam wszystkie części sagi, ale jeżeli czytelnik nie czytał wczęśniejszych częśći to i tak nie pogubi się. Autorka zręcznie wprowadza odniesienia do poprzednich części. Wszystkie kobiety z sagi o Lipowym Wzgórzu mocno stąpają po ziemi, potrafią zadbać nie tylko o siebie, ale też pomagają innym. A pracownicy Lipowego Wzgrza traktowani są jak członkowie rodziny. 

Przyznam szczerze, że czekałam na tę książkę. Dwór na Lipowym Wzgórzu poznałam już z wcześniejszych książek autorki i nie ukrywam, że polubiłam i to miejsce i bohaterów. Zwłaszcza sympatyczna i energiczna seniorka rodu przypadła mi do gustu. Chociaż jest to kolejna część opisująca losy osób związanych z Lipowym Wzgórzem, ktoś kto nie przeczytał wcześniejszych części (które gorąco polecam) nie pogubi się zbytnio w fabule, ponieważ autorka w ciekawy sposób nawiązuje do tamtych książek przypominając najważniejsze wątki.

Mamy tutaj pięknie pokazane więzy zarówno rodzinne jak i przyjacielskie, ludzie występujący w tej powieści, to w większości osoby ciepłe, bardzo uczynne, empatyczne i sympatyczne. Tutaj tak właściwie nie ma takich typowych złych charakterów.

Moim zdaniem, autorka jest prawdziwą mistrzynią emocji. Czytając książkę, czytelnik raz się uśmiecha, by po chwili poczuć pieczenie w oczach i napływające do nich łzy. Jeśli chodzi o mnie, to chusteczki kilkakrotnie były w użyciu podczas czytania.

Fabuła tej powieści jest pełna muzyki, z przyjemnością czyta się o pasji muzycznej głównej bohaterki, która w zmysłowy, a zarazem intensywny w swym przekazie sposób przekazuje miłość do muzyki.

Tytuł sugeruje romans, ale jeżeli ktoś nastawia się na typową pełną miłosnych uniesień fabułę, to może się lekko rozczarować. Romans jest, ale jest również wiele innych ciekawych wątków. Jest tajemnica sprzed lat, jest dramat rodzinny, jest ciepły obyczajowy wątek kobiecy, a nawet odrobina kryminału.

Mnie bardzo poruszyła historia pewnej rodziny, w której rządził alkohol i przemoc. Rodziny, w której nie patrzyło się na dobro dziecka, bo to dziecko tak właściwie dzieciństwa nie miało. Smutne to, chociaż prawdziwe. Ileż takich rodzin jest, zwłaszcza w małych miejscowościach.

Na uwagę zasługuje również wątek rodzinno-przyjacielski. Tak, tak właśnie powinno się o tym mówić, bowiem osoby zatrudnione w dworku Anieli Horczyńskiej, nie łączą więzy krwi, ale wszyscy są dla siebie jak rodzina. Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Wiadomo, że główną „winowajczynią” takich stosunków międzyludzkich jest starsza pani, która potrafi zaradzić wszystkim relacjom, dając przykład swoją osobą.

Bohaterowie tej powieści to ludzie o bardzo zróżnicowanych osobowościach, ale bardzo ciekawie przedstawienie przez autorkę. I nie mam tutaj na myśli tylko bohaterów pierwszoplanowych.

A fabuła… fabuła jest tak skonstruowana, że trudno się od niej oderwać. Jest intrygująca, momentami wzruszająca i ciekawa.

Ta książka to opowieść o rodzinie, rodzinnych więzach, przyjaźni i miłości. To historia młodej kobiety poszukującej własnej drogi w życiu, biorącej pod uwagę nie tylko życiowe pasje, ale również miłość i odpowiedzialność za innych.

Autorka pięknie pokazuje, że wierzyć w marzenia to znaczy uwierzyć we własne szczęście, gdzie na trudne sytuacje można zawsze znaleźć antidotum, wystarczy tylko uwierzyć we własne siły i odważnie podjąć wyzwanie.

Polecam tę książkę całym sercem, bo to lektura, która pobudza w nas wiarę w ludzi. Pozwala uwierzyć, że nie ma spraw, których nie można rozwiązać. Trzeba tylko mocno się postarać, a wszystko jakoś się ułoży.

Ta powieść pozwala uwierzyć w ludzi, bo tu sprawdza się powiedzenie „z kim przystajesz, takim się stajesz”, jak będziesz się obracać wśród dobrych ludzi, pełnych pasji, uczuć, empatii i odpowiedzialności to nic nie stanie na przeszkodzie, abyś samemu stał się takim człowiekiem.

Jeśli chodzi o mnie, to po raz kolejny mam ochotę pojechać do takiego dworku na takim Lipowym Wzgórzu, gdzie pozwolę sobie na relaks, gdzie czeka na mnie miła atmosfera i przyjaźni ludzie. Może kiedyś uda mi się znaleźć taki dworek.

Lilianna Horczyńska od dziecka kocha muzykę i chce zostać uznaną pianistką. Kolejne szczeble trudnej edukacji muzycznej, dostanie się na instrumentalistykę, wyjazd na uczelnię do Wiednia – to wszystko przybliża ją do spełnienia marzeń. Kończy studia z wyróżnieniem, a jej koncert dyplomowy zostaje gorąco przyjęty przez publiczność.
Postanawia spędzić wakacje na Podlasiu, we dworze na Lipowym Wzgórzu, który od dwustu lat jest rodzinnym gniazdem Horczyńskich. Tuż po przyjeździe beztroskie chwile przerywa nagła choroba ukochanej babci. Diagnoza lekarzy brzmi niczym wyrok, a jedynym ratunkiem jest ryzykowna operacja. Zaczyna się walka z czasem.

Pewnego dnia Lilka wśród pamiątek po pradziadku odnajduje stare zdjęcie i listy, dzięki czemu trafia na ślad dwóch tajemniczych kobiet. Prawda, którą odkrywa, nie tylko zmieni jej życie, ale i zburzy spokój całej rodziny. Niespodziewanie dostaje ofertę pracy w miejscowym domu kultury. Dostrzega lokalną biedę i brak pomocy dla najzdolniejszych uczniów, co budzi jej sprzeciw. Oparciem będzie dla niej Miłosz, mężczyzna poznany przed laty w niezwykłych okolicznościach. Jego rodzinę i rodzinę Horczyńskich łączą bolesne wydarzenia sprzed lat. Czy zła przeszłość wpłynie na uczucie rodzące się między dwojgiem młodych ludzi? Czy Lilka sprosta piętrzącym się problemom? Czy odzyska upragniony spokój?

"Najmniej spodziewane zdarzenie może wywołać duże zmiany. Wystarczy jedna sekunda, krótka rozmowa, ukradkowe spojrzenie w oczy, niby nic nieznaczące spotkanie, przypadkowe muśnięcie dłoni, by zmieniło się to, co pozornie od dawna było nam pisane. Dopiero po jakimś czasie człowiek wraca pamięcią do miejsc, ludzi i zdarzeń, które miały na niego tak ogromny wpływ."

Na sagę "Dworu na Lipowym Wzgórzu" składają się cztery odrębne historie opowiadające przejmujące losy kobiet z rodziny Horczyńskich: Anieli, Sabiny, Klary i Lilianny. Wydaje się, że różni je wszystko: wiek, poglądy, plany na przyszłość. Jednak łączy je wzajemna miłość i szacunek, pamięć o przodkach i oczywiście piękny rodzinny dwór. W tej rodzinie wiele się wydarzyło, a jednocześnie jeszcze zostało sporo tajemnic do odkrycia, o których przeczytacie w niniejszym tomie. Zatem zapraszam na Podlasie i malownicze Lipowczany, gdzie skosztujecie m.in. pysznej herbatki z lipy.

"Wspomnienia pozwalają nam przypomnieć sobie, kim byliśmy dzień, miesiąc, rok wcześniej i zastanowić się, czy zmierzamy w dobrym kierunku."

Ale nim nastanie sielski spokój, Ilona Gołębiewska nie oszczędzi swoim bohaterom trosk, większych i mniejszych problemów, ciężkich życiowych prób, stawiając ich przed trudnymi decyzjami.

"Człowiek dopiero wtedy poznaje siebie, gdy zostaje wystawiony na próby i może się przejrzeć w oczach innych ludzi. Każdy dzień jest niczym kadr uchwycony przez obiektyw aparatu. Zatrzymuje chwile, myśli, emocje.

Każda z postaci jest prawdziwa w tym co robi, mówi i jak się zachowuje. Ich historia przeplatana jest porażkami i sukcesami, smutkami i radościami. Kolejny raz bohaterowie wyzwalają w nas potrzebę życiowych zmian. Tak jak i oni, tak i my możemy czasem zdobyć się na odwagę i spróbować czegoś nowego.

"Każda decyzja niesie wiele konsekwencji, czasami nawet ta, zdawać by się mogło, mało istotna. To, co wybierzemy dzisiaj, może do nas wrócić za dzień, za tydzień, za rok, za dwadzieścia lat."

Bardzo zaangażował mnie wątek Elizy i jej matki Marii. Zdradzę tylko tyle, iż kobiety mają coś wspólnego z pradziadkiem Liliany Fiodorem. Pojawi się również pewien przystojniak - z niezwykle dojrzałym podejściem do życia. Ach... żeby wszyscy mężczyźni tacy byli. Z kolei Lilianna, choć młoda, to również wykazuje się dojrzałością. To odważna, zawzięta i dumna kobieta, która potrafi walczyć o to, na czym jej zależy. I nie tylko chodzi tu o jej własne interesy.

Ponownie przyglądamy się relacjom rodzinnym i utwierdzamy w przekonaniu, że siła człowieka tkwi w jego rodzinie. Przypominamy sobie, jak istotna jest szczerość, zaufanie, chęć niesienia bezinteresownej pomocy, jak i umiejętności jej przyjęcia (mówię tu nie tylko o Anieli, ale i pewnej rodzinie). Ale najważniejszy przekaz powieści jest taki, że powinniśmy starać się podążać za tym, co dyktuje nam serce, otaczać się życzliwymi ludźmi i realizować swoje życiowe pasje.

"(...) czas jest czymś bezcennym. Nie da się go oszukać, kupić, przechytrzyć czy targować się o kolejne minuty, dni, lata. Wtedy nagle nie ma też znaczenia, kim jesteśmy, co mamy i jak widzą nas inni ludzie. Liczymy się tylko my i nasze uczucia."

Autorka uświadamia, jak ważne jest wsparcie rodziny, by wiedzieć, że gdy zajdzie taka potrzeba zawsze można liczyć na bliską osobę. Wskazuje również, że pieniądze nie są w stanie zastąpić akceptacji, uwagi i troski ze strony rodzica. Pokazuje, że każdy z nas ma prawo dokonywać własnych wyborów i żyć tak, jak tego pragnie, a nie oczekiwaniami innych. Gdy czegoś mocno pragniemy, ciężką pracą możemy osiągnąć wszystko o czym tylko marzymy. Bieda, bezradność, brak perspektyw dla uzdolnionych dzieci - obserwujemy jak wygląda życie zwykłej, przeciętnej rodziny. Istotne jest, by znaleźć sposób, by wspierać talent i rozwijanie pasji naszych pociech.

"Pięknie żyć znaczy tyle, co podarować swój czas, uwagę, miłość, okazać wsparcie, szacunek i troskę tym, których kochamy."

Książka obfituje w niespodziewane zwroty akcji, sporo niepokoju, przepiękne, barwne opisy krajobrazów, miejsc, wydarzeń, zapachów i smaków. A wszystko to podane w lekkiej, przystępnej formie. Dodatkowym atutem są umieszczone przepisy kulinarne z przepaśnika Basi. Aż żal rozstawać się z tą sagą i jej bohaterami...

"Kochaj coraz mocniej" jest doskonałym zwieńczeniem sagi Dworu na Lipowym Wzgórzu. To ciepła, pełna emocji powieść owiana tajemnicami, pokazująca ile znaczy rodzina. Jestem pewna, że lektura pozwoli Wam zatrzymać się na chwilę w codziennym pędzie i zrozumieć, co tak naprawdę się dla Was liczy i czego w życiu szukacie. To książka o niespodziewanej miłości, przyjaźni, walce o spełnienie marzeń, odkrywaniu rodzinnych sekretów z przed lat, wierze w lepsze jutro. Zaczytajcie się w sadze o dwustuletnim domu, w którym nie brak tajemnic, ale i dobrej energii i miłości. Nie bójcie się iść odważnie przez życie spełniając swoje najskrytsze marzenia tak jak Lilianna!

I jak mawia babcia Aniela:
"(...) wiesz, co się tak naprawdę liczy?
- Smakowanie życia. Nie marnuj go na pozory, udowadnianie komuś swoich racji, bo to nic nie da. Lepiej robić to, co się kocha, i otaczać się bardzo dobrymi ludźmi."

Lilianna Horoczyńska mimo, że ma niewiele ponad dwadzieścia lat dokładnie wie, jak będzie wyglądało jej życie. Wyobraża sobie, że jak tylko skończy naukę w Konserwatorium Wiedeńskim, będzie jeździć po świecie i koncertować. Kiedy kończy studia pierwszego stopnia, wybiera się na zasłużone wakacje do swojej ukochanej babci na Podlasie. Nie wie, że tam spotka ludzi, za których sprawą jej plany ulegną znacznej modyfikacji.

Jej wakacje miałby być beztroskie i leniwe, jednak nagła choroba babci staje na pierwszym planie. Ryzykowna operacja przynosi jednak nadzieję. Rodzina musi odciążyć seniorkę, ta jednak broni się przed bezczynnością.

„- Nawet tak nie mów i nie myśl! – poprosiła Lilka. – Od teraz będziemy dbać o twoje zdrowie. I przykro mi, babciu, ale będziesz musiała przejść wreszcie na emeryturę.

- Jeszcze niedawno obraziłabym się za takie słowa. Teraz wiem, że świat się beze mnie nie zawali, tak samo jak dwór, akademia, pensjonat. Ale ja przecież zawsze muszę być mądrzejsza od innych i uparta jak osioł.

- No nie wierzę, że to mówisz! Powtórz, muszę to nagrać na dowód – powiedziała Lilka, zaskoczona słowami babci.

- Człowiek jednak jest strasznie głupi. Ciągle za czymś goni ciągle mu mało, chce więcej i więcej. Ja nie umiem wysiedzieć na miejscu.”

Pewnego dnia Liliana porządkując szpargały, które jej babcia powierzyła, odnajduje stare zdjęcie i listy pradziadka Fiodora od tajemniczej kobiety. Długo bije się z myślami co z tym zrobić bojąc się odkryć niewygodną prawdę o pradziadku. Podczas swojego pobytu na Lipowym Wzgórzu zostaje poproszona o udzielanie lekcji nauki gry na pianinie dla dzieci z biedniejszych rodzin. Udzielając lekcji dostrzega lokalną biedę oraz brak pomocy najzdolniejszym uczniom. Poznaje również Miłosza Gajowicza, którego pomoc i wsparcie będzie dla niej wielką pomocą. Czy kobieta, która miała jasno wytyczone cele na przyszłość sprosta piętrzącym się problemom? Czy odkryta tajemnica pradziadka, wpłynie na losy rodziny? Czy Liliana odnajdzie swoje przeznaczenie? O tym wszystkim dowiecie się czytając – Kochaj coraz mocniej.

Niestety to już koniec historii o rodzinie Horoczyńskich, mieszkającej na Podlasiu w Dworze na Lipowym Wzgórzu. Jestem jednak przekonana, że Pani Ilona już szykuje kolejną klimatyczną opowieść. Pozostaje nam tylko czekać i ewentualnie nadrabiać zaległości w jej twórczości. Przypominam - to już dziewiąta powieść Pani Ilony.

Dziękuje Wydawnictwu Muza za egzemplarz recenzyjny. Zdecydowanie polecam i zapraszam na stronę Wydawnictwa Muza https://muza.com.pl/

Wydawnictwo: Muza  

Ilość stron: 480

Data premiery: 20 maja 2020