Kiedy na mnie patrzysz
Agata Czykierda-Grabowska

Książka jest debiutem autorki, i choć muszę powiedzieć, że nie jest bez wad, to przyznaję, że znalazła się wśród książek, które zapadły mi głęboko w serce. Wykreowani bohaterowie są jak najbardziej rzeczywiści i nie sposób ich nie polubić. Ona, to krucha i delikatna dziewczyna, skrzywdzona przez los, który sprawił, że boi się rozmowy z ludźmi, boi się okazywania im uczuć, a jedyną drogą ratunku przed tymi wydarzeniami jest ciągła ucieczka. Tylko czy można całe życie uciekać przed tym co nieuniknione? Czy zamknięcie się w sobie, może wyjść jej na dobre? On, przystojny, ale całe życie samotny. Jego życie od dzieciństwa nie było usłane różami, a żeby o nim zapomnieć wdawał się w przelotne romanse, które nic dla niego nie znaczyły. Nie był zdolny okazywać jakichkolwiek uczuć. Ich życie się zmienia w momencie, w którym ratują potrąconego psa. I już tutaj autorka zdobyła moje serce. Szkoda, że w rzeczywistym świecie jest tak mało osób podobnych do tutejszych bohaterów, które chcą nieść pomoc pokrzywdzonym zwierzętom. Nie mogę patrzeć na krzywdę tych bezbronnych istot, które nie są niczemu winne. Całe życie okazują swoje serce ludziom, a oni mimo wszystko potrafią być dla nich tacy okrutni. Niejednokrotnie byłam naocznym świadkiem potrącenia psa przez samochód i ucieknięcia z miejsca wypadku. Raz nawet sama uratowałam takiemu biedakowi życie, dzięki czemu do dzisiaj cieszy się życiem. Książka ukazuje nam, że rodzicielska miłość w obliczu tragedii jaka spotkała ich własne dziecko, już nigdy, nie będzie spokojna o dalsze życie swego dziecka. Rodzice, niestety nie zawsze wiedzą, jak mają się później w takich sytuacjach zachować, co nie zawsze jest dobrze odbierane przez ich pociechy, które nie potrafią zrozumieć, że oni się po prostu o nich troszczą. Znajdziemy tutaj również przepiękną przyjaźń, taką o której mógłby pomarzyć każdy z nas. Przyjaźń, która w momencie tragedii nie obraca się na pięcie i nie odchodzi, lecz pozostaje na miejscu i wspiera w najtrudniejszych chwilach naszego życia. Karina i Aleksander to postacie, które polubiłam od samego początku. Z przejęciem śledziłam opowieści o ich życiu. Niejednokrotnie z mojego oka uroniła się łezka. Byli niczym dwoje ludzi, którzy spotykają się przypadkiem, a okazuje się, że było im to pisane. Przeszłość, niezależnie jak bardzo pragnęlibyśmy od niej uciec, ona zawsze nas dogoni. Czasem trzeba umieć się z nią pogodzić, by móc kroczyć w przyszłość nie oglądając się za siebie. Kara i Alek, oboje w swym życiu przeszli bardzo wiele, a im bardziej się poznawali, tym bardziej zaczynali rozumieć, że jedno drugiego potrzebuje do życia. "Była niesamowicie piękna, ale nie tylko na zewnątrz, była też piękna w środku. Tyle w życiu przeszła, a wciąż potrafiła się uśmiechać. Tak bardzo bała się ludzi i uczuć, a zaufała mu. Nie prosiła o nic i niczego nie oczekiwała, a był gotów oddać jej wszystko, co tylko miał. Nigdy nie spotkał kogoś takiego jak ona i wiedział, że już nigdy nie spotka. Cokolwiek się wydarzy, miał pewność, że nigdy już nie poczuje czegoś podobnego." Życia nie da się zaplanować, trzeba umieć przyjąć to co los dla nas niesie. Ona i on, pomimo bólu i cierpienia w swym życiu, można by powiedzieć, że odrodzili się od nowa w swoim towarzystwie. Bardzo przypadły mi do gustu smsy, które bohaterowie wymieniali między sobą. Dodało to lekturze uroku. Niestety co mi się nie spodobało w książce, to brak tłumaczenia tekstów, które zostały napisane w języku angielskim. Ja ucząc się w szkole tego języka, nie miałam problemu w zrozumieniu nieprzetłumaczonego tekstu . Jednak nie oszukujmy się, nie wszyscy znają ten język, więc mimo wszystko tłumaczenie powinno się znaleźć. Zabrakło mi również pikanterii w scenach erotycznych. A notoryczne przygryzanie wargi, sprawiało, że czasem miałam wrażenie iż czytam o Anie z Pięćdziesiąt twarzy Greya. Powieść jest opasłym tomiskiem, które zdecydowanie można było trochę skrócić. Reasumując, fabuła powieści chwyciła mnie za serducho. Zdecydowanie książka, mimo kilku niedoskonałości przypadła mi do gustu. Czytało się lekko i przyjemnie, wprost nie mogłam uwierzyć, że tak szybko ją przeczytałam. A zakończenie? Cóż, zaskoczyło mnie totalnie.... kompletnie się go nie spodziewałam. Nie ukrywam, że wywołało u mnie łzy, ale nie były to łzy w negatywnym znaczeniu. I jeszcze jedno - liczę, że i ja kiedyś otrzymam taki telefon jaki otrzymała Karina - dlaczego? Tego dowiecie się, kiedy sięgniecie po tę niezwykłą lekturę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lubię odkrywać debiuty. Pozwalają mi ocenić później jak autor się rozwijał. Takie talenty mogę odkrywać z tym wydawnictwem, stawiają głównie na debiutantów. Po książce spodziewałam się raczej ciekawego romansu. Okładka jest bardzo romantyczna i melancholijna. Gdy zobaczyłam ile ta lektura ma stron i jakiego jest formatu troszkę obawiałam się, że mnie znudzi. Czy tak było? Karina i Aleksander spotykają się w niezbyt przyjaznych okolicznościach. Ktoś potrącił psa, a oni starają się mu pomóc. Od tej pory ciągle na siebie wpadają, ale dzieli ich wiele przeszkód. Oboje skrywają mroczne tajemnice, ona mieszka w Polsce, on w Kanadzie. Mega książka i nie chodzi mi tutaj tylko o jej gabaryty. To nie jest kolejny banalny i idealistyczny romans. To baśń o dwojgu samotnych ludziach. Otoczonych innymi, ale jednak wyobcowanymi. Nie mających najważniejszej w życiu rzeczy- miłości. Melancholijna i nostalgiczna opowieść, w której od czasu do czasu świeci słońce i daje nadzieję na ogromny cud. Baśń, a jednak do bólu życiowa i realistyczna. Pokazuje ludzi pokaleczonych przez życie, ciężko im zaufać drugiemu człowiekowi. Karina i Aleksander grają wyuczone od lat role, boją się pokazać prawdziwą twarz co nierzadko prowadzi do olbrzymiej katastrofy. Boją się sytuacji, w których nie poznają swojego zachowania, bliskości z drugim człowiekiem. To opowieść o chorobie i życiowych traumach. Nie spodziewałam się tego i dziękuję autorce za tak piękną historię. Przeżyłam wraz z nią miłość, która spada jak grom z jasnego nieba i zabiera człowiekowi zdolność logicznego myślenia. Jedynym minusem może być wstęp. Kilka pierwszych stron się dłuży, później jest już coraz lepiej. Chwyta ze serce i wzrusza. Czasami niesamowicie bawi i śmieszy. Pokochałam te docinki i przytyki Kariny. Pomimo dużego formatu i ilości stron po prostu się ją połyka. Proszę o więcej takich poematów o zwykłym życiu, miłości i poświęceniu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)