Już Ci nie uwierzę
Izabela M. Krasińska ;

ᴛʏᴛᴜᴌ ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊɪ: 𝗝𝗲𝗱𝗲𝗻 𝗸𝗮𝗺𝘆𝗸

𝐽𝑢ż 𝑐𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑤𝑖𝑒𝑟𝑧ę to czternasta powieść Izabeli M. Krasińskiej. To kolejna znakomita powieść Izabeli M. Krasińskiej, będąca rozważaniem nad złożonością ludzkiej natury, jej słabościami, złymi wyborami oraz ich konsekwencjami. Porusza także temat wpływu wychowywania dzieci bez poczucia bezpieczeństwa, które wchodzą w dorosłe życie z trudnym bagażem doświadczeń, gdy oboje rodzice zawodzą.

Sposób prowadzenia narracji, świetnie skonstruowana historia, w której wszystkie elementy idealnie ze sobą współgrają, oraz piękna polszczyzna sprawiają, że jest to jedna z tych książek, które na długo pozostaną w mojej pamięci. Izabela M. Krasińska stworzyła opowieść, w którą nie sposób się nie zaangażować, przeżywać emocji razem z bohaterami, współczuć im, a jednocześnie oceniać ich postępowanie. Trudno bowiem nie mieć im za złe decyzji, jakie podejmują.

Autorka pokazuje, że rodzina i jej członkowie powinni być dla siebie najważniejsi. Role w rodzinie muszą być jasno i wyraźnie określone, w przeciwnym razie ktoś z zewnątrz może łatwo wkroczyć i zburzyć domowy mir. W rodzinie człowiek przeżywa najważniejszy okres, w którym kształtuje się jego styl życia, system preferowanych wartości i pogląd na świat. Coraz bardziej zawrotne tempo życia oraz pogoń za dobrami materialnymi spycha rodzinę na drugi plan, sprawiając, że jej członkowie skupiają się na innych rzeczach lub ludziach, zatracając więź, która powinna ich łączyć. Rodzina powinna być miejscem zapewniającym ciepło, miłość, bezpieczeństwo i wsparcie, powinna być wartością o najwyższej randze.

𝐶𝑧ł𝑜𝑤𝑖𝑒𝑘 𝑏𝑒𝑧 𝑟𝑜𝑑𝑧𝑖𝑛𝑦 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑗𝑎𝑘 𝑟𝑜ś𝑙𝑖𝑛𝑎 𝑏𝑒𝑧 𝑘𝑜𝑟𝑧𝑒𝑛𝑖. 𝑍 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑒𝑚 𝑢𝑠𝑦𝑐ℎ𝑎. – Katarzyna Bonda, „Pochłaniacz”.

Jednym słowem, ta książka to coś pięknego – historia, która podbiła moje serce i na długo pozostanie w mojej pamięci.

Artur i Konrad to dwaj przyjaciele, którzy wspólnie prowadzą firmę zajmującą się audytem. Obaj żyją na swój sposób. Konrad chełpi się idealną rodziną i posiada wszystko – zadbany dom, smaczne obiadki podane na stół. Mimo to zdradza swoją żonę.

Artur natomiast sam zajmuje się domowymi obowiązkami i wychowaniem córek, ponieważ jego żona robi karierę i nie jest mu wierna. Olga z domu uczyniła sobie hotel; wszystko jest dla niej ważniejsze od rodziny i ich spraw. Mimo to Artur cały czas ją wspiera i tłumaczy jej zachowanie przed dziećmi, które traktują matkę jako zło konieczne.

Olga nie ma czasu dla bliskich, ponieważ całkowicie poświęca go kochankowi. Jest tak zajęta romansowaniem, że zapomniała nawet o urodzinach męża. Artur niby cieszy się z sukcesów żony, ale cena, jaką płaci za to rodzina, jest zdecydowanie zbyt wysoka.

Do Artura w końcu zaczyna docierać, że pozwolił żonie przesuwać granice, zaniedbał córki i zerwanych więzi nie da się już odbudować. Liczył, że Olga się obudzi i zauważy, że to nie rodzina, a praca stała się jej całym światem.

Klaudia, pozbawiona wsparcia matki, próbuje znaleźć je wśród koleżanek w szkole. Staje się łatwym celem dla manipulantki Justyny, która szybko wkrada się w jej łaski i niczym wąż powoli oplata swoją ofiarę. Według Justyny Klaudia teoretycznie ma wszystko, czego ona pragnie, i jest bardzo łatwowierna – można jej wmówić cokolwiek. Justyna czuje się komfortowo w domu Bielskich. Coraz częściej ucieka od swoich problemów do świata Klaudii, przechadza się po eleganckim domu Bielskich i wyobraża sobie, że jest częścią tej rodziny, i niczym nie musi się martwić. Nie chce wracać do swojego mieszkania, w którym przeważnie nikogo nie ma. Dziwi ją fakt, że córki Bielskich, mając taką swobodę, zachowują się wzorcowo. Zauważyła jednak, że rodzina Bielskich tylko z pozoru jest idealna. 𝑍 𝑤𝑖𝑒𝑟𝑧𝑐ℎ𝑢 𝑙𝑢𝑘𝑖𝑒𝑟, 𝑎 𝑝𝑜𝑑 𝑠𝑝𝑜𝑑𝑒𝑚 𝑡𝑜𝑡𝑎𝑙𝑛𝑎 𝑧𝑔𝑛𝑖𝑙𝑖𝑧𝑛𝑎.

Olga jest kobietą sukcesu, która lubi wyzwania, rywalizację, duże projekty i duże pieniądze. Zdaje sobie sprawę, że kompletnie nie sprawdziła się w roli matki, ale ma pretensje do córek, że jej nie szanują, zwłaszcza Dominika. Wie, że ma najwspanialszego męża na świecie, a mimo to od trzech lat regularnie go zdradza. Olga ma w życiu jeden cel – karierę zawodową. Rola matki i żony coraz mocniej ją uwiera, ale nie ma odwagi, by rozstać się z mężem i porzucić dzieci. Tak jest jej wygodnie; ma dokąd wracać i nie musi zajmować się obowiązkami domowymi. Gdy ten idealny i ze wszystkim radzący sobie mąż stawia jej ultimatum, jest w szoku. Albo przystopuje i poświęci więcej czasu córkom, albo się z nią rozwiedzie. Olga zdaje sobie sprawę, że w tej kwestii mąż nie żartuje. To, co zaprzepaściła przez lata zaniedbań, nie da się nadrobić tak po prostu. Czy będzie w stanie dla ratowania rodziny zrezygnować z awansów i kochanka? 𝐽𝑎𝑘 𝑘𝑡𝑜ś 𝑘𝑜𝑐ℎ𝑎, 𝑡𝑜 𝑑𝑏𝑎 𝑜 𝑠𝑤𝑜𝑖𝑐ℎ 𝑏𝑙𝑖𝑠𝑘𝑖𝑐ℎ, 𝑎 𝑛𝑖𝑒 𝑡𝑟𝑎𝑘𝑡𝑢𝑗𝑒 𝑗𝑒𝑑𝑦𝑛𝑖𝑒 𝑗𝑎𝑘 𝑤𝑠𝑝ół𝑙𝑜𝑘𝑎𝑡𝑜𝑟ó𝑤.

Córki nie chcą już bliskich relacji z matką, a Arturowi coraz lepiej rozmawia się z Justyną. Ma już dość radzenia sobie samemu; jest tylko człowiekiem i potrzebuje wsparcia. 𝑀𝑜ż𝑒 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑎𝑚𝑖 𝑡𝑟𝑧𝑒𝑏𝑎 𝑐𝑜ś 𝑠𝑡𝑟𝑎𝑐𝑖ć, ż𝑒𝑏𝑦 𝑢ś𝑤𝑖𝑎𝑑𝑜𝑚𝑖ć 𝑠𝑜𝑏𝑖𝑒, 𝑗𝑎𝑘 𝑤𝑎ż𝑛𝑒 𝑡𝑜 𝑑𝑙𝑎 𝑛𝑎𝑠 𝑏𝑦ł𝑜? Bliscy Olgi odwrócili się od niej, ale czy może ich za to winić? Długo pracowała na to, by córki ją znienawidziły, a mąż stracił cierpliwość. Justyna skorzystała z tej wyrwy i weszła w ich życie niczym tornado. Klaudia, łaknąca bliskości, dopuściła, by znajomość z koleżanką przerodziła się w koszmar. Rodzina Bielskich traktowała Justynę jak kogoś bliskiego, a ona okazała się wrogiem.

𝐽𝑢ż 𝑐𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑤𝑖𝑒𝑟𝑧ę to powieść obyczajowa z elementami thrillera, która pokazuje, jak niewiele wiemy o swoich bliskich. Nie zdajemy sobie sprawy, że sami odsłaniamy swoją prywatność w Internecie i że każdy, kto zechce, ma o nas informacje jak na dłoni – nasze intymne wiadomości oraz dane o nas i naszych bliskich. 𝐼𝑛𝑡𝑒𝑟𝑛𝑒𝑡 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑑𝑧𝑖𝑤𝑛𝑦𝑚 𝑤𝑦𝑛𝑎𝑙𝑎𝑧𝑘𝑖𝑒𝑚; 𝑚𝑜ż𝑛𝑎 𝑑𝑧𝑖ę𝑘𝑖 𝑛𝑖𝑒𝑚𝑢 𝑤𝑖𝑒𝑙𝑒 𝑠𝑖ę 𝑑𝑜𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖𝑒ć, 𝑎𝑙𝑒 𝑚𝑜ż𝑛𝑎 𝑡𝑒ż 𝑧𝑛𝑖𝑠𝑧𝑐𝑧𝑦ć 𝑘𝑜𝑚𝑢ś ż𝑦𝑐𝑖𝑒.

Klaudia tak naprawdę nie wie, do czego zdolna jest Justyna, która jest w stanie nagiąć każdą prawdę, byleby osiągnąć swój cel. Nie zna też ani swojego ojca i jego zainteresowań, ani Konrada, którego ma za bliskiego wujka. Brak fizycznej obecności matki w życiu dziewczynek odbije się na ich przyszłości. Straty będą nieodwracalne. Olga, skupiona na swojej karierze i kochanku, zaniedbała relacje z dziećmi i z mężem, nie dostrzegła, jaki on jest naprawdę. Konrad traktował ludzi przedmiotowo i w końcu ktoś podobnie postąpił z nim. Wszyscy w końcowym efekcie zapłacą najwyższą cenę.

𝐽𝑢ż 𝑐𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑤𝑖𝑒𝑟𝑧ę obrazuje, w jak niebezpiecznych czasach przyszło nam żyć, gdy media społecznościowe stały się najpotężniejszą bronią. Łatwo manipulować opinią innych, ponieważ ludzie gotowe informacje przyjmują jako prawdę, nie mając ochoty wytężyć umysłu i zastanowić się, czy to, co czytają, jest rzeczywiście prawdziwe. Łatwo jest zafałszować rzeczywistość w Internecie, ponieważ obecnie nikt tego, co czyta w sieci, nie weryfikuje; wszystko chłonie bezrefleksyjnie. Nawet jeśli informacje są wyssane z palca i potem odwołane, nikt na to nie zwraca najmniejszej uwagi – mleko już się rozlało.

𝐽𝑢ż 𝑐𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑤𝑖𝑒𝑟𝑧ę to wspaniała historia wzbudzająca niesamowite emocje, dająca do myślenia i skłaniająca do refleksji. Pokazuje, jak jeden uczynek, niczym kamyk spadający z góry, może spowodować lawinę kamieni, która zmiecie wszystko na swojej drodze. Wiem, że to nie powieść psychologiczna, ale zabrakło mi głębszej analizy motywacji postępowania bohaterów. O ile autorka pokazuje, dlaczego nastolatki zachowują się tak, a nie inaczej, o tyle nie robi tego z dorosłymi bohaterami. Nie wiadomo, co spowodowało, że są tacy, a nie inni, i dlaczego zachowują się w taki sposób. Na koniec autorka puszcza małe oczko do czytelnika – kto przeczyta powieść, będzie wiedział, co miałam na myśli.

Klaudia ma bogatych, ale mocno zapracowanych rodziców.  Nastolatka zaczyna nową szkołę i czuje się zagubiona. Justynę i jej brata wychowuje matka, która niekoniecznie stawia ich na pierwszym miejscu. Artur prowadzi firmę a jednocześnie prowadzi dom i wychowuje dwie nastoletnie córki. Olga za priorytet stawia siebie i swoją karierę. Konrad na pierwszy rzut oka jest przykładnym mężem i ojcem, ale nikt z jego bliskich nie wie o jego sekretach. Ich losy przenikają się a ich czyny nieuchronnie prowadzą ich do katastrofy.  
Każda z książek Izabeli M. Krasińskiej to wielka niespodzianka, bo wszystkie mają niepowtarzalną fabułę. I za to ją cenię, bo nie idzie na łatwiznę, ale za każdym razem z dbałością o szczegóły kreuje nową historię z nowymi bohaterkami, którzy mają całkiem nowe problemy. Jedyne, co je łączy to trudne życiowe tematy... Już ci nie uwierzę nie jest wyjątkiem. Sięgając po tę książkę tak naprawdę nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po bohaterach... Niby czytałam jej opis, ale przecież nie zdradzał wszystkiego... I przez to nie byłam kompletnie gotowa na to, z czym się spotkałam w środku. A działo się dużo... Bardzo dużo... Autorka nie oszczędzała bohaterów... A oni nie oszczędzali czytelników.  Każdy z nich na sumieniu miał wiele większych i mniejszych grzeszków. Prym w grzeszkach głównych bohaterów wiodły kłamstwo i zdrada. Przez to byli uwikłani w trudną sytuację, która sprawiła, że kłamstwo goniło kłamstwo. A każda próba wyjścia z matni spowodowanej kłamstwami prowadziła do kolejnych problemów.  To sprawiło, że nie polubiłam żadnego z bohaterów. Wszyscy wydawali się antypatycznymi. Może jeszcze można byłoby spróbować wytłumaczyć Klaudię. W końcu była młoda, niedoświadczona. Mogła też czuć się nieco osamotniona. Natomiast nie było tłumaczenia dla pozostałych bohaterów. Szczególnie dla dwójki z nich... Sama książka jak już wcześniej zaznaczyłam zawiera trudne tematy. Tym razem czytając możemy zastanowić się nad szkodami spowodowanymi przez kłamstwa, szczególnie te perfidne wyrządzone tylko po to by skrzywdzić kogoś lub by oczernić. Te kłamstwa dość często są powodem, że ludzie, którzy rzeczywiście będą potrzebowali pomocy zostaną zignorowani...
 Już ci nie uwierzę to książka, która jest niczym prawdziwy wulkan emocji. Niekoniecznie tych pozytywnych... Oczywiście to wina głównych bohaterów, którzy mocno, oj mocno sobie nagrabili. Przez to nie dało się ich niestety polubić... Jednak czy zawsze musimy ich lubić? Niekoniecznie. W końcu nie chodzi o to by zawsze było miło i przyjemne, ale żebyśmy czasami wyciągnęli z lektury jakąś lekcję. I tak było tym razem.