Informacje dodatkowe o Ja, kochanka:
Wydawnictwo: Czwarta Strona
Data wydania: 2016-04-13
Kategoria: Obyczajowe
ISBN:
Liczba stron: 304
Kup książkę Ja, kochanka
Zobacz także
Ja, kochanka - opinie o książce
Twórczość Karoliny Wilczyńskiej nie jest mi obca. Po historii z Nataszą zostałam fanką Pani Karoliny. Gdy tylko w sieci pojawiła się informacja, że niebawem zostanie wydana jej kolejna książka wiedziałam, że muszę ją mieć w swoich domowych zbiorach...
Kto to jest kochanka? Niby proste pytanie, ale żeby udzielić konstruktywnej odpowiedzi nie jest już tak łatwo. Pierwsze skojarzenie jakie pojawi się w naszej głowie, to tzw. "ta druga". Kobieta, której pojawienie zwiastuje rozpad małżeństwa. Jednak gdy skupimy się bardziej na samym słowie dojdziemy do wniosku, że mamy do czynienia z kimś kto kocha. Pisarka postanowiła szerzej przedstawić w swojej najnowszej książce to bardziej przyjemne znaczenie.
Żeby było ciekawiej, a może raczej bardziej intymnie nie dowiemy się jak tytułowa KOCHANKA ma na imię, gdzie mieszka, czym się zajmuje na co dzień. Tak naprawdę nie dowiemy się niczego. Jedyną informacją jest to, że Kocha. Miłość do U. jest dla kobiety najważniejsza. Zaraz...zaraz, a kim jest U? Już wyjaśniam. U. to nic innego jak pierwsza litera słowa UKOCHANY. Właśnie w taki sposób został przedstawiony mężczyzna o którym również próżno szukać jakichkolwiek informacji. Pewne jest jedno: on też Kocha...
Książki mają w sobie tajemną moc, a raczej magnez ukryty między kartami, który przyciąga. Każdy miłośnik literatury doświadczył kiedyś czegoś takiego. W moim przypadku wydarzyło się to kilka dni temu za sprawą książki "Ja, kochanka". To nic, że miałam już wychodzić do pracy, ale ciekawość ma przecież swoje prawa. Musiałam przeczytać chociaż kilka stron. Na szczęście nie zaliczyłam spóźnienia :-). Jak wiemy apetyt rośnie w miarę jedzenia, więc jak ja teraz mam wytrzymać te osiem godzin za biurkiem zamiast wgłębiać się w historię kochanki, która wciągnęła mnie już po przeczytaniu pierwszej strony. Mogłam spakować książkę do torby i ukradkiem czytać. Chociaż byłoby to trochę ryzykowne...
Przepadłam, tyle mogę powiedzieć. Karolina Wilczyńska stworzyła wyjątkową powieść pod każdym względem. Poczynając od samych bohaterów, poruszony w niej temat, po sposób w jaki została napisana. Według mnie jest to literacki majstersztyk. I nie jest to żadne podlizywanie się z mojej strony...
Niestety nie zawsze na swojej drodze spotykamy się z miłością łatwą i prostą. Nasza dwójka bohaterów doświadczyła miłości trudnej, a zarazem pięknej bo odwzajemnionej. Każda z Nas ma nadzieję spędzić resztę życia u boku swojego Ukochanego, taką nadzieję ma również Kochanka. Pisarka zastosowała bardzo ciekawy manewr. Nie ujawnia tak naprawdę co lub kto stoi stoi na przeszkodzie, że ta dwójka nie może być razem. "Ja, kochanka" to istny emocjonalny rollercoaster. Czytelnik ma styczność z wybuchami gorącej namiętności, która przeplata się z drobnymi gestami. Mają one ogromne znaczenie. My kobiety coś możemy powiedzieć na ten temat. Natomiast ukradkowe spotkania, które trwają kilka minut niosą ze sobą radość, a także tęsknotę i ból. W związku z tym kobieta przeżywa liczne momenty zwątpienia.
Najnowszą książkę Karoliny Wilczyńskiej można porównać do pamiętnika, który zawiera w sobie osobiste zapiski płynące prosto z serca. Na uwagę zasługuje ich przedział czasowy. Teraźniejszość przeplata się z przeszłością. Pojawiają się również fragmenty, gdzie mamy styczność ze snuciem planów na przyszłość...
Ostatnimi czasy, przede wszystkim wśród miłośniczek literatury bardzo modna stała się tzw. "literatura erotyczna". Osobiście nie przepadam za tego typu książkami, ale miałam dobre przeczucie co do powieści Pani Karoliny. I nie myliłam się. Fragmenty, w których zostały opisane właśnie "te" sceny zasłużyły z pewnością na wysoką notę. Zawierają w sobie ogromną dawkę wyczucia.
Nie wiem czy Karolina Wilczyńska jest przesądna, ale jak widać 13 kwietnia 2016, data premiery przyniosła pisarce szczęście. "Ja, kochanka" to książka, po którą warto sięgnąć.
Myślę, że wielu z Was kojarzy działającą na facebook'u stronę Polacy nie gęsi i swoich autorów mają. To właśnie dzięki zorganizowanemu przez twórców, że tak to ujmę, konkursie, którego wymogiem było oczywiście zrecenzowanie książki, miałam okazję sięgnąć po najnowszy tytuł Karoliny Wilczyńskiej, czyli "Ja, kochanka". Nie było to moje pierwsze spotkanie z autorką, stąd wiedziałam, że język, jakim się posługuje na pewno przypadnie mi do gustu. Już od pierwszych stron zostałam zaintrygowana i chociaż trochę bałam się wejścia do świata bohaterki, zaryzykowałam i cóż - nie żałuję.
Główna bohaterka to kobieta, o której tak naprawdę nic nie wiadomo. Oprócz tego, że pełni rolę narratorki, bo tak naprawdę spisuje ona wszystkie swoje uczucia, jakie towarzyszą zawiłej relacji, w którą się wplątała. Nazywa siebie kochanką i chociaż to słowo od razu kojarzy się negatywnie - z osobą, która wtrąca się w życie mężczyzny, niszcząc wszystko na swojej drodze, to tutaj nabiera innego znaczenia. Kochanka to bowiem kobieta, która kocha i jest kochana. Drugim bohaterem, o jakim opowiada bohaterka książki jest U. - skrót od słowa "Ukochany". Rozdziały opowiadają z kolei o tym, co było dawno temu, niedawno, jest teraz, bądź występuje w marzeniach głównej bohaterki... Zatem czy odważycie się wejść do jej świata? Jesteście ciekawi, jakimi uczuciami kieruje się kobieta? Macie ochotę poznać jej wszelkie marzenia i codzienne życie jako ta, która musi przeliczać czas spędzany z ukochanym mężczyzną? Jeśli tak, to nie wahajcie się i śmiało sięgnijcie po książkę Karoliny Wilczyńskiej.
Jak wspomniałam, miałam pewne obawy co do tej książki. Przede wszystkim właśnie tego pokroju, że słowo "kochanka" również mnie kojarzy się z kobietą, jaka w pewnym sensie przyczynia się do zdrady. Jednak tak naprawdę w tej książce nic nie wiemy o głównej bohaterce, jak również jej ukochanym. Czytelnik nie ma pojęcia jaki jest powód tego, że nie mogą być razem - stąd nie ma prawa osądzać żadnej ze stron. Ba! Wręcz wydawać by się mogło, że główny bohater to jakiś pracoholik z tajemnicami, którymi niekoniecznie jest żona i rodzina - ale cóż, to tylko gdybanie potencjalnego czytelnika, czyli w tym momencie akurat mnie. Sens jedynie w tym, że wszelkie moje obawy zostały rozwiane w chwili, w której postanowiłam analizować tę historię z punktu widzenia kobiety, która kocha i chce być kochana bądź już jest, lecz jakieś czynniki sprawiają, że nie może w pełni być z daną osobą. Dlatego też książka Karoliny Wilczyńskiej przypadła mi do gustu. Kiedy już się w nią wciągnęłam, nie mogłam się od niej oderwać i pochłonęłam całość w raptem jeden dzień. Myślę, że to, co najbardziej sprawiło, że książkę czytało mi się tak dobrze jest jej ogromna emocjonalność. Te prawie trzysta stron to zbieranina mnóstwa emocji: szczęścia, ale też smutku, krótkich momentów radości, ale też długich nocy pełnych tęsknoty i wiele, wiele innych. Lecz one wszystkie skupiają się wokół uczucia, które gdy tylko się pojawi, nie da się go już zatrzymać. Tak, mowa tutaj o miłości. Ta książka pokazuje, że każdy pragnie miłości i ona, wcześniej czy później się pojawia. Czasami bywa prosta, a często jednak pełna komplikacji. Jednak nic nie jest w stanie sprawić, że "ot tak" się odkochamy. Jeśli już wsiąkamy w to uczucie, to zatracamy się w nim z każdym dniem czy kolejnym spotkaniem coraz bardziej. Dlatego książka "Ja, kochanka" to przede wszystkim opowieść o tym czasami niezwykle skomplikowanym, ale jednocześnie pięknym, uczuciu jakim jest miłość.
Jeśli chodzi o bohaterów, opiszę ich raczej krótko. Główna bohaterka to, jak już wspomniałam, kobieta, która kocha i jest kochana, a mimo to ciągle cierpi przez tę miłość, bo czeka usilnie na dzień, w którym wszystko się zmieni i uczucie, jakie łączy ją z Ukochanym będzie mogła pielęgnować ciągle, a nie tylko w tych krótkich chwilach spotkań. Z kolei mężczyzna jest tutaj pokazywany oczywiście głównie z pozytywnej strony. Jako ktoś, kto daje poczucie bezpieczeństwa, ciepła i sprawia, że kobieta potrafi poczuć się w pełni szczęśliwa.
Rozdziały, jak już napisałam, dotyczą pewnych wydarzeń z przeszłości bohaterki, tego, co wydarzyło się raczej niedawno, a także tych chwil, jakie są "teraz" bądź również marzeń kobiety - czyli to, co mogłoby być, gdyby wszystko było nieco łatwiejsze. Muszę przyznać, że każdy z tych rozdziałów wnosił coś nowego do historii, a przede wszystkim przekazywał ogrom uczuć, jakie główna bohaterka nosiła w sobie. Marzenia często wiązały się z miłością fizyczną, ale opisywana była ona w taki sposób, że czytało się to po prostu dobrze. W zasadzie wszystkie te uczucia zostały tak przeniesione na papier, że wyłapałam kilka fragmentów, jakie szczególnie mi się spodobały i którymi to pragnę zachęcić Was do sięgnięcia po tę książkę.
"Nigdy nie żebrałam o czyjeś zainteresowanie. Byłam zbyt dumna."
"Dotąd nie wiedziałam, ile można wytrzymać. Jak wiele znieść, przetrwać, ile razy opanować krzyk, przełknąć łzy, przywołać na twarz uśmiech i udawać, że jest dobrze. Chociaż wcale nie jest. Tak cholernie nie jest, że czasami chce mi się wyć."
"Nie potrafiłam chyba ostatecznie pogrzebać tej miłości, bo razem z nią musiałabym pogrzebać nadzieję. Na co? Na to, że to wszystko, o czym pisał, mówił, co nam się przydarzyło, co przeżyliśmy razem, było prawdziwe i dobre. I że miłość jednak istnieje."
Podsumowując, ta książka zdecydowanie znajdzie miejsce gdzieś na dnie mojego małego serducha. Być może trafiła do mnie w odpowiednim momencie i ta emocjonalność jaką ze sobą niesie, zdecydowanie ukłuła gdzieś wnętrze mnie skłaniając do przemyśleń jak to jest z tą miłością. Nieważne kim się jest - czy osobą, która oficjalnie znajduje się u boku jakiegoś mężczyzny, czy kochanką w wiadomym znaczeniu tego słowa, czy też zwykłą dziewczyną, która jest zakochana, lecz niepewna uczuć wymarzonego mężczyzny. Kocha każdy, a życie weryfikuje czy ta miłość będzie łatwa czy może trudniejsza do spełnienia. Dlatego też polecam Wam tę książkę, warto.
Historia kobiety, która jest kochanką. Autorka bardzo dokładnie opisuje emocje, uczucia, smutek i radość kobiety, która nie może mieć swojego ukochanego wtedy kiedy chce. Jest tylko kochanką. Dostosowuje się do mężczyzny, jest praktycznie zawsze gotowa na spotkanie z nim. Najgorsze są weekendy, bo wtedy nie ma kontaktu, nie wie co jej ukochany robi. Odlicza godziny do momentu, kiedy przyjdzie poniedziałek i zadzwoni do niej. Nic nie wiemy o mężczyźnie. Jak sama autorka napisała, ze to nie jest ważna, ponieważ może spotkać każdą z nas.
Moja przygoda z twórczością Karoliny Wilczyńskiej rozpoczęła się już ładnych parę lat temu od pierwszego wydania powieści ,,Performens", która akurat niezbyt przypadła mi do gustu, ale absolutnie nie przeszkodziło mi to sięgnąć nieco później po ,,Anielski kokon", którym byłam już zachwycona. Potem nastąpiły kolejne książkowe (i nie tylko) spotkania i tak moja podróż z książkami autorki trwa do chwili obecnej.
W związku z powyższym dziś chciałabym przybliżyć Wam kolejną książkę tej pisarki. ,,Ja, kochanka" to opowieść dosyć nietypowa i wcale niebanalna, jak mógłby sugerować tytuł. Bohaterami tej opowieści są Ona i Ukochany, ich personalia nie mają tutaj najmniejszego znaczenia.
Chociaż słowo kochanka zazwyczaj kojarzy się pejoratywnie to czytając tę historię trudno powiedzieć, że nie opowiada ona o miłości. Gorącym uczuciu, pełnym namiętności i emocjonalnej burzy, która wciąż mu towarzyszy w jego bardzo różnych aspektach.
Opowieść kobiety jest monologiem. W jego toku czytelnik ma szansę wejść dosyć głęboko w świat jej różnorodnych refleksji, wspomnień i marzeń o tym, co być może się wydarzy. Krótkie rozdziały przesycone są emocjami oraz uczuciem bliskości i oddalenia jednocześnie.
Dosyć trudno jest opowiadać o tej historii, gdyż aby poczuć jej unikalny klimat trzeba ją po prostu przeczytać. Dzięki temu można mocniej wniknąć w uczucia bohaterów, ich oczekiwania, niepewność i wszelakie życiowe rozterki.
Z całą pewnością niniejsza opowieść należy do odważnych, a niektórzy z Was być może uznają ją za kontrowersyjną. Według mnie jest ona intrygującą i nieoczywistą opowieścią o tym, że każda istota ludzka ma niezbywalne prawo kochać i czuć się kochaną.
Życie pisze przeróżne, nie zawsze łatwe scenariusze, w których człowiek musi się na różne sposoby odnajdywać, lecz jakie mamy prawo oceniać innych nie znajdując się przecież w ich skórze? Na to pytanie niech każdy odpowie sobie już sam.
Mnie książkę tę czytało się dobrze i z pewnego rodzaju zaintrygowaniem. Dodam jeszcze tylko, że pod koniec września tego roku nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona ukazało się drugie wydanie tej powieści, więc jest ona znów dostępna na półkach księgarń.
* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
https://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2021/11/cena-szczescia-jest-odwaga-lope-de-vega.html
Książka na początku zapowiada się interesująco poznajemy bohaterkę i jej uczucia i w sumie do końca jest to samo żadnej zazdrości, nie wiemy dlaczego jest tylko kochanką sama bohaterka mało rozgarnięta wręcz nudna. Brakowało zwrotów akcji humoru czy dreszczyku emocji.
To swoisty rodzaj pamiętnika, w którym kartki się trochę pomieszały. Mamy teraźniejszość, przeszłość niedawną i tą bardziej odległą, są też marzenia. I w tym wszystkim ona - kochanka - która czeka na każde spotkanie, daje z siebie wiele, ale również pragnie otrzymać coś w zamian. Ta książka dla mnie jest pełna sprzeczności, z jednej strony chcę zrozumieć główną bohaterkę, jej rozterki, pobudki, jednak z drugiej nigdy nie chiałabym znaleźć się na jej miejscu.
Seniorzy do wynajęcia? To nie reality show, ale pomysł żywiołowych staruszków! Gdy grupa absolwentów uniwersytetu trzeciego wieku kończy rok akademicki...
Bestsellerowa seria „Rok na Kwiatowej” zaskoczyła czytelniczki w drugim sezonie! Czy właściciele uroczych piesków będą pielęgnować...
Przeczytane:2017-03-19, Ocena: 5, Przeczytałam, 52 książki w 2017 :),