Inny świat (#3). Jądro Ziemi
Maxime Chattam

      Jakiś czas temu czytałam pierwszy tom tego cyklu i stwierdziłam, że z chęcią sięgnę po kolejne. Pierwsza część była dobra, choć wiem, że wśród innych czytelników zebrała on trochę niepochlebnych opinii. Ja ją  poleciłam, ponieważ czytało mi się przyjemnie, a właśnie o to chodzi w czytaniu, czyż nie? 
  Po przeczytaniu wszystkich części stwierdzam, że ta pierwsza musiała być pisana na kolanie. Dosłownie. Różnica pomiędzy nią, a tomami następnymi jest ogromna, po prostu niebo a ziemia. Jednak, zanim przejdę do napisania dlaczego tak uważam to pokrótce napiszę o czym opowiada historia przedstawiona w tych książkach.      Szczegółowy opis pierwszej części znajdziecie tutaj --> LINK  Historia przedstawia losy nastolatków, którzy zmagają się z życiem w świecie, w którym zaczęła rządzić natura. Nie ma elektroniki, samochodów, czy miast. Sam Nowy Jork stał się zwykłą kupą gruzu porośniętą wszelkimi gatunkami roślin. Zwierzęta i roślinność uległa mutacji. Od teraz pies może być wielkości konia, a drzewo wielkości bloku.  Większość dorosłych zginęła podczas potężnej burzy, a ci co przeżyli zamienili się albo w bezmózgich Żarłoków, albo w nienawidzących dzieci Cyników. Przetrwali tylko nastolatkowie i dzieci, którzy łączą się w grupy i tworzą bezpieczne osady.  Sami siebie zaczynają nazywać  Piotrusiami- dziećmi, które nigdy nie chcą dorosnąć. Największą osadą jest osada Eden i właśnie do niej w trzecim tomie trafiają nasi bohaterowie.      Matt, Amber i Tobias znaleźli się w Edenie po zakończeniu trwającej podczas drugiego tomu, podróży na południe. Wyruszyli w tą podróż po to by dowiedzieć się dlaczego królowa cyników Malroncja obsesyjnie poszukuje Mata. Jak się domyślacie nie wszystko poszło po ich myśli. To co zobaczyli w mieszczącym się na południ mieście cyników zmroziło im krew w żyłach. Dorośli, którzy kiedyś sami posiadali własne potomstwo zamienili się w prześladujących dzieci psychopatów. Bicie i wykorzystywanie stało się dla nich jedyną słuszną formą traktowania młodszych.    To co napisałam, to tylko okruszek tego co stworzył Chattam. Fabuła jest naprawdę obszerna. Wiele postaci, wiele różnych wątków i wiele wydarzeń. Wszystko to ostatecznie tworzy pewną spójną całość. Nie chcę, a raczej nie mogę napisać więcej, ponieważ byłoby to zbyt wielkim spojlerem.      Teraz do rzeczy, czyli czas na napisanie o tej wielkiej różnicy między tomami. Jak już mówiłam pierwsza część była dobra, choć chwilami nie dopracowana. Pewne rzeczy były do przewidzenia, ale jakoś to przeżyłam, bo wciągnęłam się w historię. Sięgając po drugi tom byłam przygotowana na historię taką jak poprzednio, czyli prostą i niezobowiązującą. Jakie było moje zdziwienie, gdy odkryłam, że zmieniło się praktycznie wszystko! Zaczynając od stylu pisania autora, a kończąc na niesamowitych zwrotach akcji. Fabuła przestała być oczywista, dialogi zaczęły być bardziej realistyczne, a opisy o wiele barwniejsze.        I tak po zakończeniu części drugiej, a potem trzeciej, stwierdziłam, że ta pierwsza byla chyba pisana przez innego autora! Nadal uważam, że jest ona dobra, ale raczej dla młodszych, nieoczekujących zbyt wiele czytelników. Natomiast tomy następne są w stanie zadowolić tych starszych, lepiej znających się na literaturze. "Królowa Malroncja" oraz "Jądro ziemi" naprawdę mnie wciągneły. Zaczęłam przejmować się losami bohaterów. W pewnych momentach byłam zdziwiona (w dobrym sensie) tym co autor wymyślił. Przyznaję, że nawet zakończenie mnie trochę zaskoczyło.          Podsumowując, uważam, że ta seria jest naprawdę dobra. Spędziłam wraz z nią świetny czas. Nieźle wkręciłam się w akcję i na pewno sięgnę po inne książki tego autora. Jeśli przeczytaliście pierwszą część i nieprzypadła wam ona do gustu, to spróbujcie sięgnąć po następne, myślę, że spodobają wam się bardziej. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)