Incydent w Dirleton.
Peter Kerr

A skoro mowa już o bystrości detektywa Boba Burnsa, to zajmijmy się jego osobą. Sierżant, który już dawno powinien awansować na komisarza, wydaje się być człowiekiem wcale nie myślącym o żadnych awansach. Tak też w rzeczywistości jest. Spodobało mi się w nim to, że potrafił mocno naginać prawo, a nawet wychodzić na głupca w oczach innych pracowników, byle tylko odkryć prawdziwego mordercę. Pełnokrwisty detektyw od razu zaskarbia sonie naszą sympatię, głównie dzięki świetnie dopracowanemu portretowi psychologicznemu. Od samego początku lektury widać, że Bob Burns to osoba wyjątkowa, nie zachowująca się jak większość społeczeństwa, ale dlatego bardzo sympatyczna i szczera. Równie dobrze dopracowane zostały postaci drugoplanowe, z których najbardziej polubiłem (z resztą tak samo jak Burns) laborantkę z wydziału kryminalnego - Julie. Nie wolno mi zapominać, że "Incydent w Dirleton" to przecież kryminał. Intryga, jaką już na pierwszych stronach serwuje nam autor wydaje się być tak oczywista w rozwiązaniu, że można by się zastanawiać po co właściwie napisano tę powieść. Można by, jednakże Bob Burns szybko zyskuje coś na kształt intuicji, która głośno i wyraźnie krzyczy w jego świadomości. Problem polega na tym, że Bob nie ma pojęcia, co w tym wszystkim nie pasuje. Wątek kryminalny został poprowadzony po mistrzowsku. Bez żadnych potknięć fabularnych z naprawdę przebiegle skonstruowanym rozwiązaniem. Nie będę nikogo oszukiwał. Mimo, że kryminały pochłaniam i spotkałem już z wieloma zagadkami to rozwiązanie tej nie udało mi się w ogóle. 1:0 dla autora! Zobaczymy, jak wynik będzie wyglądał po zagłębieniu się w kolejnych tomach. Więcej: http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2015/09/no-juz-ty-bedziesz-wiedzia-upieka-w.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Incydent w Dirleton to kryminał z dawką ironii i łagodnego humoru, które cechują głównego bohatera, kierującego się wrodzoną zdolnością przewidywania, albo jak kto woli szóstym zmysłem. Burns cytuje poetę, swojego imiennika Roberta Burnsa. Wciągająca pogoń za mordercą pełna zabawnych i zaskakujących zwrotów (Sunday Post Plus). Połączenie suspensu i komedii (Scots Magazine). Peterowi Kerrowi udało się wykreować pełnokrwistego bohatera. Jest on podobny do wielu innych detektywów, jest facetem z przeszłością, po rozwodzie. Może trochę cyniczny, ale potrafiący rzucić dowcipem. Nie stroniący od kufelka piwa z pianką. Cechujący się swobodnym stosunkiem do przełożonych, ale nie wahający się przed walką ze złem tego świata. Incydent w Dirleton to bardzo sympatyczny w odbiorze kryminał. Teraz mamy lato, a właśnie na tę porę roku nadaje się znakomicie. Przy Bobie i Julie nie sposób się nudzić, a ich rozmowy momentami wywoływały burzę wesołości. Jestem ciekawa czy stworzą parę, tak bardzo do siebie pasują. Historia napisana przez Kerra zadowoliła mnie do tego stopnia, że z wielką chęcią sięgnę po kontynuację, czyli Incydent na Hebrydach. Zdecydowanie książka przypadła mi do gustu, więc wam też ją polecam. ZAPRASZAM na całość - http://monweg.blog.onet.pl/2015/07/31/incydent-w-dirleton-peter-kerr/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo fajny kryminał. Nowością dla mnie było dzielenie się bohatera swoimi przemyśleniami z czytelnikiem. Tak więc w trakcie nie zastanawiałam się "kto?" tylko "jak to udowodnić?". Główny bohater, funkcjonariusz szkockiej policji zostaje wezwany do przypadku zabójstwa pewnej starszej pani. Chociaż sprawa wydaje się prosta jak konstrukcja cepa, a podejrzany już siedzi w areszcie, jakieś przeczucie każe bohaterowi kontynuować śledztwo. Powiew zdrowego rozsądku wprowadza Pani Doktor z laboratorium, a wątek humorystyczny zapewnia roztrzepany pomocnik, funkcjonariusz Andy :-)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)