Id
Dafne i Nereida

Dafne i Nereida to dwie nimfy piszące do siebie osobiste maile. Dafne, według legendy, uciekając przed Apollinem, została na własną prośbę zamieniona w drzewo wawrzynu, tym samym unikając konsekwencji niecnych zamiarów jurnego boga. Z kolei Nereida była jedną z pięćdziesięciu córek Nereusza, boga spokojnego morza. Ma też swoje odpowiedniki w astronomii i zoologii. W tym przypadku jednak są to wyłącznie fikcyjne pseudonimy, zastosowane w celu ukrycia własnej tożsamości przez autorkę. Obie panie piszą do siebie erotyczne maile, licząc na dyskrecję i anonimowość, którą rzekomo zapewnia Sieć. Z opisu wynika, że mamy do czynienia z "nowoczesną powieścią epistolarną". W dodatku mieć ona ma charakter psychoanalityczny, silnie powiązany z freudowską koncepcją Id, jako tej części naszej osobowości, która odpowiada za popędy i ich zaspokajanie. Zatem mamy dwie nimfetki, które pisują do siebie sprośne maile. Tak można to w skrócie scharakteryzować. Opisują swoje przeżycia seksualne od najmłodszych lat, dokładnie podając wszelkie szczegóły. Czy to głębszy sens? Czy sięga owego freudowskiego Id? Czy jest jedynie chęcią zwierzenia się drugiej osobie, podzielenia swoimi przeżyciami, pragnieniami. To co niepokoi, to brak właśnie owej głębi. Dafne i Nereida są nimfomankami. Nimfomanizm określa się jako chorobliwe pragnienie zbliżeń. Nimfomania potrafi skutecznie przesłonić konieczność zaspokajania innych potrzeb, staje się celem samym w sobie. Bohaterki tekstów nie mają zahamowań, dążą wyłącznie do zaspokojenia seksualnego, a po nim do kolejnego. Bezrefleksyjnie, bez udziału uczuć. Liczy się sam seks. Można by się zastanawiać, czy to kolejny znak naszych czasów? Przedmiotowe traktowanie drugiego człowieka? Egoistyczne zainteresowanie wyłącznie zaspokajaniem własnych potrzeb? Obie "nimfy" czują jednak potrzebę opowiedzenia o swoim "problemie", choć tak go nie nazywają. to po prostu znacząca część ich życia i takie po prostu są. Lub taka po prostu jest ona, bohaterka i autorka książki - uzależniona od seksu nimfomanka. Książce brakuje jednak pogłębionej analizy psychologicznej, próby wyjaśnienia zjawiska. Blisko jej za to do zwyczajnej pornografii. Gdy na kolejnych stronach odczytujemy coraz to nowsze opisy zbliżeń, zaczyn się to robić po prostu nudne, bo do niczego nie zmierza. Może więc jest przestrogą przed pustką takiego życia? Może nie. Nie wiadomo. Po prostu czytamy zwierzeniowe maile o charakterze erotycznym. Czy to aby nie za mało na powieść?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)