I boję się snów
Wanda Półtawska

Nieprawodpodobna to prawa ile człowiek jest w stanie przejść, znieść i przeżyć. 
Wanda Półtawska to wielki człowiek. Przeżyła obóz koncentracyjny w Ravensbruck. Oczywiście musiało się to odbić na jej zdrowiu psychicznym. Jej książka "I boję się snów" napisana była przez nią w celu terapeutycznym. Żeby wszelkie emocje pirzelać na papier i chociaż w małym stopniu się z nimi uporać. 
Czytając historie, które opisuje w człowieku rodzi się bunt, złość i pytanie - jak  człowiek mógł takie rzeczy zrobić człowiekowi? Na to nigdy nie znajdziemy odpowiedzi, możemy się buntować, ale nie znajdziemy. 
Polecam tę książkę każdemu. Czytajmy i wynośmy wnioski na przyszłość - nigdy więcej wojny, nigdy więcej nazizmu, nigdy więcej holokaustu, niegdy więcej obozów. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Są różni bohaterowie. Bohaterowie, których nazywamy tak ze względu na ich czyny i dokonania i herosi, którzy są znani ze względu na to co przeżyli. Panią Wandę Półtawską zdecydowanie można nazwać taką bohaterką, bo doświadczyła wielu rzeczy. Po uwolnieniu z obozu koncentracyjnego, dręczona wspomnieniami, postanowiła napisać książkę, ukazującą obozową codzienność. Chwilami miałam wrażenie, że autobiografia pani Wandy jest napisana w sposób troszkę chaotyczny, mam na myśli to, że nie zawsze są wyjaśnione wszystkie rzeczy. Wydaję mi się jednak, że wynika to z tego, że dziennik miał być pisany najpierw tylko do przysłowiowej "szuflady" i przeznaczony tylko dla oczu najbliższych, a dopiero później autorka zdecydowała się go opublikować. Książka pokazuję, że nawet w obliczu największych tragedii, okropnego traktowania i poniżania można zachować swoją godność, swoje uczucia. i emocje. Nawet takie proste czynności jak śmiech mogą sprawić, że będziemy czuć się o wiele lepszymi od naszego wroga czy prześladowcy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wanda Półtawska jest dla mnie niesamowitą postacią, sposób w jaki opisuje rzeczywistość obozową, to że najbardziej bala się ,,jednakowości'', żeby nie zginąć w masie kobiet ubranych tak samo, tak samo zmęczonych, tak samo zrezygnowanych, tak samo głodnych. Dzięki niej oddział na którym mieszkały Polki był czysty, a ona organizowała lekcje!!! w obozie!! ale wiedział, że trzeba czymś zająć myśli choć współwięźniarką mówiła coś innego. I wreszcie że to ona miała odwagę protestować przeciw eksperymentom na nich wykonywanym. Obyśmy dziś więcej miały w społeczeństwie takich kobiet niezłomnych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka do której wracam, czytałam już kolejny raz. Autorka wspomina okrutne przeżycia z obozu z Ravensbruck. Opisuje medyczne eksperymenty, które są bardzo szokujące.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"I boję się snów" to pamiętnik z czasów II wojny światowej. Autorka spisuje w nim swoje doświadczenia z obozu koncentracyjnego, w którym przebywała praktycznie całą wojnę. Wanda i jej koleżanki to ciche bohaterki, które postanowiły uciec przeznaczeniu, by dać świadectwo okrucieństwom, jakie miały miejsce w obozie. A przeznaczeniem ich była śmierć. 

Dla mnie książka to pierwsze zetknięcie z autentycznymi wyznaniami ofiar eksperymentów medycznych z okresu wojny. Ofiar, które przeżyły, by świat nie zapomniał. Poruszająca historia, którą trudno sobie wyobrazić w dzisiejszym świecie, oparta na okaleczaniu młodych i zdrowych dziewcząt w imię czystej rozrywki ("badania" prawdopodobnie niczemu nie służyły). Ukazuje bestialstwo tych, którzy z pozoru wyglądają na ludzi, a nie zasługują nawet na miano zwierząt...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka jest wspomnieniem autorki z pobytu w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. Zdecydowanie mnijesza ilość książek z literatury obozowej jest na temat kobiecych obozów. Wanda Połtawska opisuje swój pobyt, wspomina przyjaciół, kobiety które zgineły oraz sytacje dzięki którym wielu udało się przeżyć pobyt w obozie. Przybliża nam temat przeprowadzanych operacji którym były poddawane kobiety przez co później nazywane zostały "królikami". 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ja wiem, że ja nie mam najmniejszego prawa oceniać Pani Wandy. I nie mam takiego zamiaru. I wiem, że chaos panujący w książce to wina redaktorów, nie Autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)