Grobowiec Tom I. Zaraza
Jakub Bielawski, Paweł Ciećwierz i inni

Mam słabość do opowiadań, więc nie mogłam przejść obojętnie obok tej książki i do tego w takiej klimatycznej oprawie od Macieja Kamudy. Tematem przewodnim tej antologii jest Zaraza, co zostało przez autorów zinterpretowane w różnoraki sposób, każdy znajdzie tu coś dla siebie. Akcja opowiadań rozgrywa się w trzech perspektywach czasowych: przeszłość, teraźniejszość oraz przyszłość. Poziom opowiadań, jak to bywa w tego typu antologiach jest nierówny, ale można znaleźć tu prawdziwe perełki.
Moimi trzema ulubionymi z tego zbioru są:
-Schlesierthal J. Bielawskiego - historyjka o nawiedzonym domu, ma klimacik. Zakończenie sprawia, że ciary człowieka przechodzą.
-Wielka noc T. Sablika - dziwna rodzinka, a im dalej tym bardziej intrygująco. Zakończenie jest epickie, mocna rzecz.
-Nomen nominandum K. Możdżenia - tajemniczy towarzysz w sali szpitalnej, bezradność bohatera, trzyma w napięciu. Zaskakujące, krwawe zakończenie niczym z koszmarów sennych.
Za całkiem fajne uważam:
-Co było, minęło B. Grubich - ma niezłe tempo, trzyma w napięciu, stadium postępującej frustracji i obłędu.
-Oko zbielało M. Krzywiński - mocne postapo z elementami gore. Krew i flaki, czyli to co lubię. Z wyczuwalnym czarnym humorem.
-Zaczęło się od gwiazd Ł. Radecki - bohaterowie są fajnie nakreśleni, więc utożsamiamy się z nimi i im współczujemy. Niby nic odkrywczego, ale łapie za serducho ta historyjka.
-Kiedyś wszyscy byliśmy ludźmi G. Kopiec - bardzo filmowe, intrygująca perspektywa nieumarłego. Mocno kojarzy się z zombiaszkami, do których mam słabość.
Uważam, że warto po tę antologię sięgnąć, gdyż nie brak tu ciekawych pomysłów nieźle działających na wyobraźnię. Całościowo oceniam na 7/10! Bardzo jestem ciekawa kolejnych tomów.

Temat pandemii i zarazy od roku wałkowany jest w prasie, mediach, pracy i życiu społecznym nieustannie. Odmieniliśmy te dwa słowa przez wszystkie przypadki, rodzaje i wymyśliliśmy różne scenariusze. Wydawnictwo Vesper pierwszy tom Antologii Grobowiec poświęciło właśnie ZARAZIE, dając jednak swoim podopiecznym możliwość dowolnej interpretacji tematu. Z tego pomysłu narodziło się 16 opowiadań, które podzielone zostały na trzy kategorie: Przeszłość, Teraźniejszość i Przyszłość. W antologii, oprócz dobrze znanych już nazwisk pojawia się wiele nowych, nieznanych dotąd osób oraz takich, które publikowały swoje teksty wcześniej, lecz w innych wydawnictwach. Co z tego wyszło?

Głodna woda- prolog, który ciekawie umiejscowiony został na Babiej Górze (swoją drogą piękne miejsce, raz do roku odwiedzam – musicie się wybrać). Wewnętrzny monolog mnicha, jego modlitwa i przemyślenia. Interesujące, ale nie pozostaje w głowie na długo. 5/10

Wdowi dom- ciężka, lecz ujmująca swoim językiem historia. Jest mrok i tajemnica, która gęstnieje z każdą chwilą. Kto wkroczy do wdowiego domu nie opuści go o własnych siłach. 9/10

Zaraza- przemyślana, ciekawie wykreowana historia. Dobrze stworzone postacie i realia, bardzo ciekawe podejście do tematu. Zaskoczyło mnie, że to ten sam autor, który pisał Manuskrypt – różnica kolosalna. 7/10

Nomen nominandum- zdecydowanie mój nr 1 zbioru. Dobrze osadzona akcja w powojennym Wrocławiu, ciekawa, intrygująca historia i zaraza która zakorzenia się głęboko w umyśle. Sama przyjemność z czytania. 10/10

Wielka noc- ciekawa, mocna i przepełniona bólem historia. Jest klaustrofobicznie, smutno i niepewnie. Dwa wątki ładnie łączą się w całość prowadząc do spływającego krwią finału. Dużo motywów zebrane w jednym miejscu, ale nie przekombinowane. 9/10

Recykling- całkowicie nie mój klimat. Przywodzi na myśl tani gangsterki kryminał z groteskowymi postaciami. Niestety wynudziłam się przy nim okrutnie. 2/10

Uwęglenie bytu- mam wielki problem z piórem Pani Ani. Jest dla mnie ciężkie, zbyt wymyślne, ale jednocześnie ciekawe formą. Ma być piękne, tajemnicze i skłaniające do refleksji, ale mnie nie porywa. Nie umiem do końca odkryć co de facto ma na myśli. 5/10

Schlesierthal- opowiadanie bliskie memu sercu, bo Jezioro Żywieckie skrywa taką samą tajemnicę. Język świetnie stylizowany na mowę, ekspresyjny i realny, a sama historia choć prosta to budząca niepewność i podskórny lęk w czytelniku. 10/10

Co było, minęło- mocno osadzone opowiadanie we współczesności. Narodziny nienawiści, obłędu tak wielkiego, że prowadzi do tragedii. Realność miesza się z szaleństwem. 5/10

Pocztówka z wakacji- mocno osadzone we współczesnym świecie. Niby oklepany motyw walki o miłość, jednak twist na końcu sprawił, że inaczej się to opowiadanie odbiera. 5/10

Nagła śmierć- najdłuższe opowiadanie, które w najobszerniejszy sposób demaskuje mentalność ludzką podczas apokalipsy. Opowiadanie posiada wielu bohaterów, ich problemy zgrabnie przeplatają się stopniowo budując obraz rozpadu i szaleństwa. Ciekawy motyw z lekarzem i najbardziej poszukiwanym lekiem. 8/10

Oko zbielało- ekstremalne podejście do zarazy. Leje się krew, mózg wycieka nosem. Ciekawy zamysł autora odnośnie kreacji postapokaliptycznego świata i niezły plot-twist na końcu. Tego typu opowiadania trzeba lubić. 2/10

Choreomania- ciekawa kreacja świata, samotności człowieka w obliczu zarazy. Prosta historia odwołująca się i eksponująca prawdziwe zjawisko społeczne. W pewnym momencie na się odczucie, że z sfery realnej autor przerzuca czytelnika w oniryczny koszmar. 6/10

Zaczęło się od gwiazd- szybkie i przyjemne opowiadanie. Śledząc losy szczęśliwej, młodej rodziny – takiej jakich wiele – stopniowo wkraczamy w świat opanowany tajemniczą zarazą. Odcięcie od świata, pozostawienie samym sobie i walka o najbliższych. Choć przewidywane, to ciekawe. 8/10

Kiedyś wszyscy byliśmy ludźmi- klasyczne podejście do tematu zarazy. Dynamiczne opowiadanie, czytając czułam się jakbym grała w Dying Light! Intersujące ukazanie świata od strony przemienionego. Nic wielkiego, ale przyjemne w odbiorze. 6/10

Garstka proszku- zaskakujące i niezwykle bolesne opowiadanie. Kreacja świata, samotnego bohatera, który czeka na śmierć, wraz z jego spowiedzią budzą grozę pomieszaną z smutkiem. Bardzo klimatyczne zakończenie antologii. 8/10

Podsumowanie
Grobowiec, jak to z antologiami bywa, jest różnorodny zarówno pod względem interpretacji tematu, jak i poziomu. Nie jest straszny, jednak kilka opowiadań utrzymana jest w takim mrocznym, gęstym klimacie. U mnie top to Konrad Możdżeń, Jakub Bielawski, Tomasz Sablik i Krzysztof Wroński. Duża ilość opowiadań sprawi, że każdy znajdzie tu coś dla siebie. A piękna, wręcz szalona oprawa graficzna dodaje całości smaczku.