Glatz. Goliat
Tomasz Duszyński

Bardzo lubię kryminały. W ostatnim czasie polubiłam retrokryminały i poszukiwałam nowych autorów tworzących ten gatunek. Tak znalazłam pana Duszyńskiego i jego serię „Glatz”. Polubiłam tę serię od przeczytania pierwszej części. Później z ekscytacją witałam kolejne części. W tym roku premierę miała już czwarta część, czyli „Glatz. Goliat”. Nie mogło być inaczej, musiałam ją przeczytać. 

To świetne uczucie móc wrócić do lubianej przez siebie serii. Powrót do Glatz i znanych już bohaterów był bardzo udany. Po raz kolejny zostałam zaskoczona historią i wciągnięta w prowadzone śledztwo. Bardzo lubię klimat, jaki stworzył autor w serii „Glatz” i to dla niego z taką chęcią powracam do jej czytania. Lata dwudzieste XX wieku i umiejscowienie historii w Kłodzku to jedne z elementów, które tworzą interesujące tło tej historii. Do tego ciekawi bohaterowie i świat przestępstw, które pojawiają się nie tylko wśród cywilów. To wszystko tworzy wciągającą całość. 

Jestem ogromnie zadowolona z kolejnej części serii „Glatz” stworzonej przez pana Duszyńskiego. Dzięki temu autorowi utwierdzam się w przekonaniu, że warto sięgać po polskie kryminały, a w szczególności retro. W książce „Glatz. Goliat” odnalazłam świetnie ukazane lata dwudzieste. Momentami można się przenieść w czasie. Do tego jeszcze dobrze skrojone intrygi, które są rozwiązywane krok po kroku przez naszych bohaterów, a dzięki którym jeszcze bardziej zaangażowałam się w czytanie tej książki. 

,,Glatz. Goliat" to czwarta odsłona śledztw prowadzonych przez wojskowego śledczego kapitana Wilhelma Kleina i zdegradowanego do stopnia wachmistrza Franza Koschelli.

Republika Weimarska zmaga się z hiperinflacją, po wypłatę trzeba przychodzić z walizką, a wypłacona pensja nie starcza na zbyt wiele. Do Kłodzka zaczynają zjeżdżać podejrzane indywidua z Berlina i Wrocławia, próbujące przejąć kłodzki półświatek. Ringvereiny, bo o nich mowa, nie zdają sobie sprawy, jak trudnego będą miały przeciwnika w postaci wachmistrza Koschelli. Młody ksiądz Reiser, który w czasie Wielkiej Wojny wyjechał z Kłodzka by na polach walki nieść pociechę, wraca do Kłodzka. Niedługo po swoim powrocie wspina się na kościelną wieżę i skacze z niej. Wkrótce okazuje się, że przed swoją śmiercią ksiądz podzielił się swoimi wizjami, które posłużyły do namalowania serii obrazów, a teraz ktoś wykorzystuje te obrazy, aby zabijać ludzi w sposób przedstawiony na obrazach. W śledztwo zaczyna się angażować Klein i Koschella. Klein zostaje również poproszony o pomoc w rozwiązaniu zagadkowych wydarzeń w kłodzkiej twierdzy. Zdemilitaryzowana twierdza służy za magazyn, a wjeżdżające i wyjeżdżające z niej skrzynie w cudowny sposób zmieniają wagę. Kto i do czego wykorzystuje kłodzką twierdzę. Czy mają z tym coś wspólnego coraz mocniejsze głosy nawołujące do konieczności budowy silnej i zjednoczonej Rzeszy? Kto wykorzystuje wizje księdza Resisera do zabijania kłodzkich dygnitarzy? Jakie cele ma berliński ringverein ?

Na czwarty tom Glatzu czekałam z niecierpliwością i niepokojem zarazem. Zazwyczaj kolejne tomy cyklu tracą na świeżości i na jakości. Na szczęście nie dotyczy to Glatzu! Autor trzyma poziom, wciąga czytelnika coraz bardziej w świat, którego już nie ma. Oprócz dobrze nam znanych bohaterów Czoska, Schulza, Zendera, czy komisarza Richtera poznajemy nowych.

Jedną ze zmian wprowadzonych w tym tomie, są dwa śledztwa, jedno kryminalne, drugiego gospodarcze, które na pewnym etapie i w pewnym stopniu, splatają się za sobą, w sposób naturalny i logiczny.

Niewątpliwym plusem, niezmiennym od pierwszego tomu, jest urok Glatz lat 20-tych XX w.

Niezmiennie polecam i czekam na kolejny tom!

Co za kryminał retro! Wyjątkowo krwawy i mroczny! Pogmatwany i mocny! Ile tu szczegółów społecznych, urbanizacyjnych, historycznych! Koronkowa robota, a raczej research autora. Bez problemu przeniosłam się w czasie i ponownie zawitałam do Glatzu. Nieciekawe czasy dla Hrabstwa Kłodzkiego autor przedstawił niezwykle wiarygodnie. Czułam niepokoje społeczne. Odczuwałam skutki szalejącej inflacji.  Bywałam w ,,nieciekawych" miejscach. Kradzieże, lichwa, panienki, narkotyki, hazard były na porządku dziennym. Widziałam rzeczy okropne. Makabryczne zbrodnie. Bandyckie porachunki. Walka o wpływy. Obrazy karła Ulma Germaina, przedstawiające straszne wizje księdza, które ożywają. Morderstwo niejedno ma imię. Narzędzie zbrodni również. Do tego osobiste i zawodowe porachunki wachmistrza Franza Koschelli z obyczajówki, który zajmuje się kłodzkim półświatkiem, z nadwachmistrzem Zenderem z Wydziału Kryminalnego i z komisarzem Richterem, który traktuje go jak zadżumionego.

Niebanalna, intrygująca fabuła wciąga. Nieoczekiwane zwroty akcji zaskakują i czasem zapierają dech w piersi. Trudno odłożyć książkę, bo chce się jeszcze i jeszcze. Autor przedstawia kolejne akty kłodzkiej tragedii. Wprawdzie początek może się wydać zagmatwany, lecz z czasem różne luźne wątki tworzą poplątaną i gęstą sieć powiązań. Koschella i Klein mają niełatwe zadanie. Tych bohaterów lubię najbardziej. Ich charyzmatyczny sposób bycia, inteligencja, logiczne myślenie i kojarzenie detali, a na dokładkę charakterystyczny wygląd. Wraz z rozwojem akcji zaimponowało mi kilku policjantów znanych mi z poprzednich tomów. Miło było ponownie spotkać profesora malarstwa i wysłuchać tego, co ma do powiedzenia.

Ale nie ma tak dobrze. Autor wprowadził do akcji nowych bohaterów w czarnym anturażu. Od początku nie polubiłam nowego policjanta z Wydziału Kryminalnego. Było w nim coś, co mnie od początku irytowało. Jego sposób bycia, dziwna pewność siebie, pewna nonszalancja w działaniu i w słowach poruszały we mnie drażliwe struny. Emocje z powieści przenoszą się na czytelnika. Czarnym bohaterem jest kłodzki półświatek, którym dowodzi Łysy. Jego pozycję, wpływy i terytorium niespodziewanie przejmuje ringverein Deutsce Eiche. Metody działania złodziejskiej organizacji z Berlina to rozmach pod przykrywką blichtru. Kto ma pieniądze i pozycję, ten ma dostęp do innego świata. Szalone lata 20. XX w.

Długo się zastanawiałam, jak się ma tytuł do treści, gdyż długo nic mi nie pasowało. Za to w głowie miałam biblijnego Goliata, olbrzyma pokonanego sprytnym sposobem przez małego Dawida. W końcu dotarłam do fragmentu, w którym autor odkrywa karty o tytułowym Goliacie. Zdumiałam się. Tego się nie spodziewałam. Rozwiązanie intryg i tajemnic, prowadzących do kłodzkiego magistratu, znajdują swój niespodziewany finał. To było coś! Zostałam wbita w fotel. Autor nie oszczędza bohaterów ani czytelnika. Wymierza sprawiedliwość twardą ręką.

,,Goliat" Tomasza Duszyńskiego przenosi czytelnika prawie sto lat wstecz, oddając klimat tamtych lat. Wplata go w sieć intryg. Ukazuje mu społeczne nastroje kłodzczan z powodu szalejącej inflacji i bezrobocia, bandyckie porachunki w mieście, różne szwindle mniejszego i większego kalibru, działania policji i urzędników z magistratu, krwawe zbrodnie z obrazów zrealizowane w rzeczywistości. To wszystko i jeszcze więcej umieścił w międzywojennym Kłodzku, którego barwne opisy działają na wyobraźnię czytelnika. Emocje gwarantowane.