Galveston
Nic Pizzolatto

mega pesymizm, ale "pamiętasz, to co chcesz"

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Akcja zaczyna się od złych wieści - Roy Cady wychodzi od lekarza i dowiaduje się, że w płucach szaleje mu zamieć śnieżna. Jednak to nie będzie przewodni temat tej powieści. To tylko jeden z elementów życia głównego bohatera, z którym przyjdzie mu się zmierzyć w ciągu najbliższych dni, tygodni. Szef Roy'a, niejaki Stan Pitkin, a tak naprawdę Stanisław, Polak, ma dla swego pracownika kolejną robotę. Jednak to zlecenie nie jest podobne do wcześniejszych. Roy ma tylko odwiedzić Franka Sienkiewicza i go postraszyć, by ten zrozumiał, co jest dobre i grał zespołowo. Ale to jeszcze nie wszystko - szef nie kazał mu brać broni. Na miejscu okazuje się, że to pułapka zastawiona przez Stana. Wywiązuje się strzelanina. Giną ludzie, nie ci, którzy według planu powinni, giną także przypadkowi uczestnicy tych wydarzeń. Przy życiu zostaje Roy i 18-letnie prostytutka Raquel. Tym dwojgu nie pozostaje nic innego jak uciec, bo zemsta Stana to tylko kwestia czasu. Roy rusza z nieznajomą pasażerką na zachód. Po drodze dochodzi im jeszcze jedna pasażerka - malutka siostrzyczka dziewczyny - Tiffany. Trójka rozbitków zatrzymuje się w Galveston, niewielkim miasteczku w Teksasie i tam próbuje ułożyć swe życie od początku. O wydarzeniach opowiada główny bohater, aczkolwiek są one często przetykane wspomnieniami, refleksjami, analizowaniem sytuacji. Problemów Roy'owi nie brakuje, tym bardziej, że czuje się odpowiedzialny za los dziewczyny i dziecka. Do tej pory zajmował się tą czarną stroną życia, a teraz czasami pokazuje swe dobre oblicze, niejako odkrywa w sobie pokłady dobra i życzliwości. Nie jest to łatwe, bo różne są przeciwności losu, ale Roy to twardy, 2-metrowy facet z głową na karku. Ale i on jest tylko człowiekiem, który popełnia błędy. Akcja dzieje się dwutorowo - mamy wydarzenia sprzed 20 lat, ucieczkę z miejsca zasadzki i pobyt w Galveston, oraz obecne spokojne wydawałoby się życie starszego już pana. Te części są od siebie wyraźnie oddzielone (i tu duży plus za piękne wydanie książki), choć dużo je łączy. Przebieg akcji jest dość spokojny, nawet te 2-3 drastyczne sceny wydają się być nieco złagodzone w wymowie, choć brutalności i krwi w nich nie brakuje. Jednak ja nie wyczułam w nich napięcia typowego dla powieści sensacyjnej. Dopiero pod koniec czytania dowiedziałam się, że to gatunek noir. Początkowo myślałam, że to powieść drogi, potem że to obyczajówka z elementami kryminału i odkrywaniem bolesnych prawd o życiu. Bo jak dla mnie to mało tej mroczności w noir. Był moment, iż chciałam rzucić czytanie, a z drugiej strony coś mnie w tej książce wołało do siebie. Chciałam dowiedzieć się, jak dalej potoczyły się losy głównych bohaterów, jak zdrada szefa zaważyła na życiu Roy'a i innych. Zakończenie pozostawiło mnie w kropce. Nie do końca wiem, jak je zinterpretować. Często w trakcie czytania miałam wrażenie jakbym oglądała film, bowiem opisy, postrzeganie otaczającego świata przez bohatera to jak najazd kamery, zbliżenia i półzbliżenia. A przy tym autor zadbał o każde słowo. Nie ma zbędnych słów, słowotoku, przegadana. Wszystko jest na swoim miejscu. Moje pierwsze spotkanie z gatunkiem noir, w dodatku przypadkowe, wypadło tak sobie, bez rewelacji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Gdy życie zaczyna przeciekać między palcami, nagle pojawia się tysiąc rzeczy, które chcemy zrobić. Niespodziewanie znajdują się osoby, z którymi chcielibyśmy się spotkać i porozmawiać. A przeszłość dopada nas niczym najgorszy koszmar. Jak poradzi sobie z wyrokiem Roy Cady, twardy Teksańczyk, którego nigdy wcześniej nic nie było w stanie złamać?

Galveston to wiktoriańskie miasteczko w Teksasie. Rozgrywająca się w nim historia, przedstawiana na kartach książki, wciąga od pierwszej strony, zostawiając Czytelnika w stanie mentalnego osłupienia. Dlaczego tak potoczyły się losy bohaterów? Czy można było uniknąć pewnych wydarzeń? A może cała ta historia jest wzięta z życia? Nie wszystko musi mieć przecież dobre zakończenie. To, co się dzieje w powieści, kartka po kartce, jest logicznie połączone i choć wydaje się zaskakujące, to tylko pozory. Przecież to nie mogło się dobrze skończyć! Muszę przyznać, że od dawna żadna książka nie wywołała we mnie tak wielu emocji. Od wzruszenia po złość na to, co się stało. Tego właśnie oczekiwałam! Spodziewałam się, że będzie to powolny, czarny kryminał, który poruszy we mnie najmniej oczekiwane emocjonalne struny – i dokładnie tak się stało. Gdy losy Roya stają się zamkniętą historią, Czytelnik nie ma uczucia niedosytu; może jedynie żałować, że nie udało się ocalić tych kilku istnień i być dumny, że niektóre z nich okazały się warte zachodu.

W „Galveston” mamy wszystko – akcję, czarny humor, wyrazistego bohatera i niecodzienne zakończenie. Choć Roy miewa chwile zwątpienia, w których wraca myślami do plaży słonecznego Galveston i próbuje sobie uzmysłowić, czy coś mogło być inaczej, jego losy toczą się własnym rytmem do momentu, z którego powrotu już nie ma. Chcecie wiedzieć, jak potoczyła się historia tego dwumetrowego Teksańczyka? Przeczytajcie „Galveston”.

Nic Pizzolatto to twórca serialu „Detektyw” (który właśnie zaczęłam oglądać). To serial bardzo specyficzny: powolny, pełen emocji, sentymentalny i jeszcze raz – powolny. Wielu może to zniechęcić, ale kto potrafi oprzeć się Woody’emu Harrelsonowi? „Galveston” jest taki, jak serial, i muszę przyznać, że jeśli trafiałabym tylko na takie debiuty, byłabym wniebowzięta. Choć autor ma włoskie korzenie, dorastał w Luizjanie i środowisko, w którym się wychował, umie odwzorować na kartach swojej książki. Trudne otoczenie, przemoc, która zmusza do nauki tego, jak żyć, by przetrwać, pasująca do tematu stylistyka – to wszystko znajdziemy w „Galveston”.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)