Fotograf utraconych wspomnień
Sanaki Hiiragi

Bardzo spodobał mi się pomysł na książkę.
Byłam zainteresowana historią bohaterów, ale czegoś mi brakowało.
Najbardziej spodobała mi się historia dziewczynce, ponieważ najbardziej mnie poruszyła. Najmiej spodobała mi się pierwsza. Była troszkę za długa.
Bardzo polubiłam styl pisania autora.

"Tak to już jest. Życie to podróż, w trakcie której stopniowo wypuszczamy pamięć z rąk."

"Fotograf utraconych wspomnień" to książka Sanaka Hiiragi - japońskiej autorki i fanki fotografii. Historia składa się z trzech opowiadań, gdzie każde z nich ma swojego oddzielnego bohatera ale punktem wspólnym jest tajemniczy fotograf utraconych wspomnień. To do jego studia fotograficznego trafiają wszyscy zmarli w drodze do nieba.
Jego studio to taki punkt informacyjny a fotograf jest przewodnikiem po zaświatach. Zmarli zanim ruszą w dalszą drogę muszą wyselekcjonować zdjęcia ze swojego życia,
z których potem fotograf będzie mógł przygotować specjalny pokaz, zanim odejdą oni do wieczności. Mają też szansę wybrać aparat oraz jedno swoje zdjęcie i przenieść
się do momentu, w którym zostało zrobione. Można cofnąć się na jeden dzień w przeszłość i odtworzyć jedno stare zdjęcie. To jest jak gdyby szansa, aby ostatni raz powrócić do czegoś, co miało dla nich znaczenie. Jakie zdjęcia wybiorą?

Fotograf tak samo jak jego zmarli bohaterowie są już duchami. Poznajemy ich historie i to jakimi ludźmi byli zanim trafili do zaświatów.
Mi osobiście najbardziej spodobała się pierwsza bohaterka i pierwsze opowiadanie. W dwóch kolejnych opowieściach nie znalazłam już tego "czegoś" choć do końca w książce
utrzymana została pewna tajemniczość.

"Fotograf utraconych wspomnień" to książka, która coś za sobą niesie i znajdziemy w niej proste, życiowe mądrości.
Pomysł użycia zdjęć, aby wrócić do przeszłości sprawdził się tutaj bardzo dobrze. Rozumiem ogólny sens tej powieści ale już samo wykonanie i wybór bohaterów niekoniecznie.
Czy było w tych postaciach coś szczególnego, wartego zapamiętania?
Czy ich historie zrobiły na mnie wrażenie? Niestety nie tak bardzo, jak tego oczekiwałam.
Chyba liczyłam na większe emocje, na bardziej spektakularne efekty ale przecież literatura azjatycka ma to do siebie, że jest powściągliwa, skromna i prosta ...
I taka jest też ta książka.

,,Życie to podróż, w trakcie której stopniowo wypuszczamy pamięć z rąk." Literacka podróż w zaświaty i ciekawe rozwinięcie znanych i ogranych motywów. literackich.  Tchnienie świeżości i minimalizm, który siłą przekazu dorównuje wielotomowym dziełom.
 Gdzieś pomiędzy życiem a śmiercią znajduje się studio fotograficzne. Tu trafiają osoby/dusze zanim przejdą dalej.  Ich zadaniem będzie wybór zdjęć do kalejdoskopu życia - projekcja filmu będzie ostatnim punktem podróży.

W życiu czytelnika zdarzają się takie książki, które przyciągają od razu. Podświadomie czuję, że to historia dla mnie. I tak też było z Fotografem utraconych wspomnień Sanaki Hiiragi. Moja przygoda z japońską literaturą zaczęła się od Wrót Soseki Natsume, ale gdzieś polubiłam to inne spojrzenie. I zaczęłam zagłębiać się w inne powieści pochodzące z Japonii. W Europie patrzymy na świat w inny sposób, zobaczyłam to nie tylko przez podróże książkowe, ale i te w rzeczywistości.

Tym razem zostałam zabrana w niesamowitą podróż przez czas, fotografię i ludzkie życie. Historię doświadczonej osoby, która przeżyła wiele lat na świecie, młodego człowieka, który wiódł dynamiczny żywot, oraz do dziecięcej opowieści. Z jednej strony czytałam tę książkę z ogromnym zainteresowaniem, a z drugiej miałam wrażenie, że czas się zatrzymał, a ja wraz z nim. Autorka niesamowicie buduje fabułę, trzy historie, tworzące spojrzenie na nas samych, na to jak patrzymy na śmierć, na upływający czas i na decyzje jakie podejmujemy. Nasze życie to opowieść o nas samych, ale też i o tych, których spotykamy na drodze naszego życia, na chwilę, ta historia jest wspólna. Składamy się z nich jak puzzle. To refleksyjna książka, która zabrała mnie daleko stąd.

UWAGA! MOŻE BYĆ SPOJLER

Było/ jest w niej coś otulającego, mimo że nie sięga po łatwy temat. W naszych kręgach śmierć jest właściwie tematem tabu. Albo tworzymy z niej przerażająca kostuchę, albo bawimy się nią, niczym kot piłeczką, w filmach, w powieściach jest na porządku dziennym. Z tą różnicą, że tą fikcyjną przyjmuje się dość łatwo. W życiu nie jest to zbyt proste, ani przyjemne. A jak już przychodzi do rozmowy o niej, atmosfera staje się bardzo niezręczna. Autorka spogląda na nią z innej perspektywy. Ona nie jest wyrokiem, to część życia.


Podoba mi się w tej historii kreacja bohaterów, wiele ich dzieli, ale dzięki temu możemy wiele zaobserwować. Właściwie odważę się na stwierdzenie, że możemy zaobserwować co nieco w naszym społeczeństwie i przypatrzeć się innym. Książka może wprowadzić w zadumę. To miłe uczucie, przynajmniej jeśli chodzi o tę powieść.


Bardzo polecam!

Ciekawie o zaświatach. Koncept przeglądania fotografii po śmierci bardzo ciekawy. Żałuję, że nie wszystkie tajemnice zostały rozwiązane.

Piękna i wzruszająca książka. Studio fotograficzne jest chwilowym przystankiem po śmierci. Stąd ludzie wyruszają w dalszą podróż w zaświaty. Ale zanim wyruszą dalej, fotograf przygotuje im kolejdoskop z ich wspomnień.

Gdybyś miał wybrać jedną stop- klatkę ze swojego życia, co wybierzesz?

Gdzieś, pomiędzy tym co znane i tym, co nieznane otwierają się drzwi w których wita bas Pan Hirasaka. Fotograf naszych wspomnień, który stworzy specjalny pokaz złożony z urywków naszego życia.

My będziemy mogli wybrać tylko jedno zdjęcie i powrócić do tamtego momentu.

Czy był szczególny?

Czy coś zmienił?

Starsza pani wraca do powojennego Tokio. Pewien pan do chwili, w której czuł radość i wdzięczność.

A pewna dziewczynka.. 

Czy można bezkarnie ingerować w przyszłe losy?

Przekonacie się podczas czytania.

Ta malutka książeczka otula nas niczym ciepły kocyk w te zimowe wieczory.

Przynosi spokój, nostalgię, zdziwienie i uśmiech. Przynosi emocje, o których nigdy byśmy nie pomyśleli i zadumę nad naszym życiem. Przywołuje z pamięci wspomnienia, które dla nas były szczególne.

Czy, gdybyśmy w tej chwili stanęli oko w oko z naszym fotografem, moglibyśmy powiedzieć, że czujemy się spełnieni?

Że wykorzystaliśmy wszystkie możliwości, które dał nam los?

Czy potrafilibyśmy wybaczyć?

Takich pytań przy tej lekturze zadacie sobie jeszcze więcej.

Stworzona na faktach opowieść, składająca się z trzech opowiadań udowadnia, że cienko to grubo i ja Wam ją ogromnie polecam