Extasia
Claire Legrand

 Tak wiele historii, tak wiele prawd. Tyle sposobów patrzenia na świat.
Przystań to miejsce małego społeczeństwa w której na świat przyszła Amity, uważano że zło bierze się od kobiet, aby odpokutować za grzechy i oczyścić się należy przyjąć od starszyzny błogosławieństwa, stać się świętą która gorliwie i z pokorą pragnie zbawienia. Tym bardziej że rodzina jej została zhańbiona i niemal odrzucona. Amity, pragnęła pozbyć się poczucia winy, odrzucenia, wierząc w Boga, modląc się starała zmazać grzech jaki spadł na rodzinę. Lecz podczas ceremonii w niewyjaśnionych okolicznościach ginie młody chłopak, jako jeden z kilku mężczyzn. Ta obserwując swoje przyjaciółki postanowiła za nimi podążyć, kiedy znajduje się poza zasięgiem strażników, wita ją Malice w miejscowości Avazel, gdzie ta opowiada jej o swoim królestwie, czarach, mocach. Amity pragnie jednego, aby w Przystani zakończył się pogrom i strach, wykrada księgę zaklęć. Stamtąd dowiaduje się czym jest extasia i jakie relikwie musi przywołać aby powstrzymać zło. Czy uda się jej odnaleźć odpowiednie przedmioty aby powstrzymać Diabła? Czy uda się jej się uratować Przystań?

Zapraszam każdego z Was i osobno, na powieść tak inną od reszty fantasty, a jeśli nie mieliście okazji przeczytać jej to polecam. Ta powieść skopie Was, poruszy, wprawi w największe doznania emocji, poczujecie magię i moc, czym są czarownice, wytwór wyobraźni, pogańskie wierzenia, a może bujda na resorach, jedno jest pewne poczujecie mrok. Co najważniejsze otuli Was tajemnica Przystani. 

Czytając tę powieść śmiało odnoszę wrażenie  odnalezienia cech gotyku, baśni, horroru, grozy, jest tak wysublimowana, dziwna wręcz, z jednej strony odstręcza, z drugiej zaciekawia, pogańska, niesamowita i nieprzejednana, a jednocześnie intensywna. Czy spodoba się temat LGBT z czarnowidztwem, mieszanka doznań, huśtawka napięć, Dlatego ja czytałam zahipnotyzowana. Godna.

Przystań, mała, skrajnie religijna społeczność zbudowana na absolutnej mizoginii i pozostałości ze świata, który istniał kiedyś. Świata, w którym chciwość, łgarstwo i lubieżność kobiet doprowadziła do wojny i zniszczenia planety. A przynajmniej tak wierzą ludzie w Przystani. A ona, ta, której imię nie ma znaczenia, po pięciu długich latach życia w cieniu grzechu, który jej niewierna matka rzuciła na rodzinę, zostanie teraz świętą…

Gdy piszę te słowa, nie jestem pewna swoich uczuć wobec tej książki i szczerze mówiąc, chwilę mi zajęło zanim znalazłam z nią wspólny język. Nie zrozumcie mnie źle, ta książka jest bardzo dobrze napisana i momentami płynie się przez nią jak przez dobrą poezję, ale wchodząc w te historię z myślą, że skończą ją z pozytywnymi uczuciami, to cóż, trochę się myliłam. Bo wszystko co mi towarzyszyło ani przez chwilę nie było pozytywne. Bo kipiała, wręcz płonęła we mnie wściekłość i furia. A główną tego przyczyną była przemoc wobec kobiet, co sprawiało, że nie była to łatwa lektura. Wiedziałam też, że ta historia jest oparta na religii, ale nie zdawałam sobie sprawy, jak głęboko w niej jest osadzona, co często skutkowało tym, że się gubiłam w tym co się dzieje i nie rozumiałam części użytej terminologii. Bo religia, która w niej jest opisana nie rodzi się z dobroci. Extasia to zdecydowanie ciekawa lektura, której fabuła opiera się na odzyskaniu władzy i odnalezieniu swojej prawdziwej rodziny. Brzmi to bardzo ujmująco i takie było, mimo, że podróż do celu była bardzo mroczna i niezwykle przemocowa. Ale żeby nie było, że tylko marudzę, bo, mimo że moje uczucia wobec niej są skomplikowane, to jestem pewna, że im więcej czasu minie, im bardziej osiądzie we mnie ta opowieść, to bardziej dostrzegę jej świetność. Bo wciąż intryguje swoja magią, ujmuje swoją lirycznością, która oscyluje między momentami eterycznego piękna, przytłaczającej głębokiej ciemności i wielu iteracji siostrzanych i miłości. I wprost uwielbiam, jak potępia społeczeństwa patriarchalne. Nie jest to książka dla każdego i równie ciężko pisze się o niej, bo jedno słowo za dużo, może zdradzić zbyt wiele. Ale aby to wszystko zrozumieć, po prostu musicie przeczytać ją sami.

Powieści postapokaliptyczne to zdecydowanie trudny temat, ponieważ istnieje ich multum, jednak ciężko znaleźć takie naprawdę dobre, oryginalne. Zwykle są bardzo schematyczne, przez co czasami odnosi się wrażenie, jakby mimo innego tytułu, autora i imion bohaterów, czytało się znowu identyczną książkę jak kiedyś. Z tego względu po postapo sięgam wyłącznie albo z polecenia, albo jeśli opis (tematyka) mocno mnie zainteresuje. I właśnie w ten sposób dorwałam "Extasię" Claire Legrand, zapowiadaną jako krwawą, mroczną, inteligentną, poruszającą ważne tematy związków queerowych, feminizmu oraz problemów dorastania.

Fabularnie czytelnicy przenoszą się do miasteczka zwanego Przystanią, leżącego niedaleko czarnej góry. Według mieszkańców jest to ostatnie miejsce zaoszczędzone przez Boga, który przez nieetyczne, wręcz diabelskie zachowanie kobiet skazał Ziemię na potępienie; nastąpił swego rodzaju koniec świata. Z takim przekonaniem wychowuje się Amity Barrow, nastolatka pragnąca wyrosnąć na dobrą, posłuszną i bogobojną kobietę. Sęk w tym, że przez grzeszny uczynek matki (romans), cała rodzina została potępiona. By zmyć grzech, trzeba było pokutować i Amity mimo ogromnego bólu, pokutowała...

Kiedy w wiosce dochodzi do niewyjaśnionych, tragicznych śmierci kolejnych mieszkańców, Amity nie potrafi biernie stać obok. Zamierza znaleźć mordercę, lecz by sprawiedliwości stało się zadość, dziewczyna najpierw musi zejść na złą ścieżkę, na ścieżkę Diabła. Szukając zaginionych artefaktów, poznaje extasię - pierwotną, upajającą moc.

Czy Amity uda się odnaleźć zabójcę? Czy stanie oko w oko z Diabłem? Czym w rzeczywistości jest extasia i dlaczego to akurat kobiety muszą odpowiadać za całe zło świata?

"Extasia" Claire Legrand to rzeczywiście mroczna, krwawa i przedstawiająca naprawdę oryginalny pomysł historia postapokaliptyczna. Motyw sekty religijnej, w której wierzący stosują przemoc, odprawiają dziwne rytuały i mają nienormalne tradycje, był strzałem w dziesiątkę. Podobnie jak połączenie tego z brudną, wstrętną magią, kręgami czarownic oraz jednoczesną wiarą w Boga i Diabła. W książce czytelnik doświadcza wielu różnorodnych emocji, płacząc i poddając się strachowi, wściekłości, ale też znajdując nadzieję i miłość/przyjaźń.

Autorka oddaje głos kobietom pragnącym odkryć prawdę, i to nie tylko o sobie samych. W "Extasii" pojawia się też wątek związków queerowych, początki powstania feminizmu (wszak ciężko wyzwolić się z władzy silniejszych mężczyzn, dodatkowo przywódców miasteczka), a także na jaw wychodzą problemy związane z dorastaniem.

Gówna bohaterka przez to, że sama nie wiedziała, kim dokładnie jest, ani tego, co się wokół niej naprawdę dzieje, kluczyła myślami. Miałam przez to czasami problem ze zrozumieniem podejścia do sytuacji, w jakiej się aktualnie znalazła. Nie do końca orientowałam się też w jej zachowaniu, ponieważ w ciągu kilku strona Amity wykonywała trzy czynności, myślała o pięciu, a potem robiła zupełnie co innego. Nie wiem, czy ten zabieg był celowy, czy wyszedł przypadkiem, ale mi kompletnie taka plątanina myśli nie podpasowała. 

Początek książki odrobinę się dłużył - nie mogłam się skupić, a przez to dostatecznie mocno wkręcić w fabułę. Końcówce z kolei brakowało rozwinięcia. Odniosłam wrażenie, że nim wszystko zdążyło się rozwinąć, nadszedł koniec. Pytanie brzmi, czy będzie kontynuacja? Jeśli tak - cofam moje słowa i nie mam żadnego zażalenia. ;) Jeśli nie, to autorka mogła jednak postawić przysłowiową kropkę nad i.

Podsumowując, "Extasia" to niesamowicie oryginalna powieść postapokaliptyczna, którą polecę ze względu na poruszane wątki: sekta religijna, czarownice, dorastanie, feminizm oraz związki queerowe to zdecydowane atuty powieści. Podobnie jak magiczny, krwawy klimat małego miasteczka odwiedzanego przez mordercę. Zaznaczę jednak, że jest to dość specyficzna tematyka, więc z pewnością nie spodoba się każdemu i jeśli już, to nie radzę czytać jej dzieciom i młodszym nastolatkom - brutalność, przemoc i krew aż wylewają się ze stron.