Radykalnie szczera, a jednocześnie uwodząca poetyckością historia czworga nastoletnich Maurytyjczyków z blokowiska w stolicy kraju, szukających wyjścia z zaklętego kręgu lęku i przemocy: Ewa, dla której jedyną bronią i źródłem władzy jest jej własne ciało; jej przyjaciółka Savita, która jako jedyna darzy Ewę bezinteresowną miłością, snuje plany wyjazdu, ale nie chce odejść sama; Sadiq, utalentowany początkujący poeta, zapatrzony w twórczość Rimbauda i zakochany w Ewie; Clélio, zadziorny buntownik, wyczekujący bez nadziei, aż jego starszy brat sprowadzi go do Francji…
Ewa ze swych zgliszcz to wędrówka po najmroczniejszych zakątkach Mauritiusa, nieodwiedzanych przez beztroskich turystów z bogatego Zachodu i świadomie przemilczanych w podróżniczych przewodnikach. To także przenikliwy opis kształtowania się i dojrzewania osobowości na marginesach społeczeństwa.
Książka otrzymała prestiżową Nagrodę Pięciu Kontynentów Frankofonii (2006) – najważniejsze wyróżnienie dla utworu w języku francuskim autorstwa pisarza spoza Francji.
Wydawnictwo: W podwórku
Data wydania: 2019-12-07
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 192
Tytuł oryginału: Ève de ses décombres
Język oryginału: francuski
Tłumaczenie: Krzysztof Jarosz
Dom w sercu Mauritiusa. W jego wnętrzu stary, umierający doktor i trzy kobiety: córka, wnuczka i żona, której śmierć przed laty stała się...
Przeczytane:2020-12-14, Ocena: 5, Przeczytałam,
Już po lekturze książki "Zielone sari" tej autorki wiedziałam, że to będzie mocna rzecz, która niesie ze sobą potężny ładunek emocjonalny.
Przenosimy się tu do szarych blokowisk w jednej z gorszych i biednych dzielnic Mauritiusa. Życie ludzi tu jest trudne, matki harują na byt całej rodziny, a ojcowie spędzają dni przed telewizorem w oparach alkoholu. Tu problemy nastolatków są niedostrzegane, sami muszą walczyć z bezsilnością i o własną godność.
Poznajemy bliżej czwórkę siedemnastolatków, tytułową Ewę, Savitę, Sadiq'a i Clelio, którzy są oddarci z marzeń, które nadają sens naszemu istnieniu, żyją z ogromnym poczuciem beznadziei własnego życia i bez widoków na zmianę losu. Odczuwamy wraz z nimi poczucie niezrozumienia i odrzucenia, gniew i ból.
Każde z nich jest na swój sposób wyjątkowe, stara się przetrwać po swojemu przybierając swoje własne maski pozorujące obojętność chroniące ich przed innymi.
Jest napisana zachwycająco pięknym językiem, pełnym metafor przez co lektura jej nie jest ciężkawa. Gorzka i smutna historia, wyzwala w nas krzyk na niesprawiedliwość społeczną, niezgodę na to by ci młodzi ludzie byli uwięzieni w kleszczach biedoty bez perspektyw.
Zakończenie daje nadzieję, że jednak czasem widać światełko w tunelu i ze zgliszcz może narodzić się coś nowego.
Polecam!