Dziedzice Krwi
Mateusz Sękowski

   Dziś na mój stół recenzyjny trafia książka "Dziedzice krwi" Mateusza Sękowskiego. Próbowałam wyguglać jakiekolwiek informacje o tym panu, ale się nie udało. Żadnej wzmianki kim jest pan Mateusz. Wnioskuję tylko, że jest to jego debiut literacki.

          Aerdin Veske jest ćwierćelfem - jego matka była półelfką a ojciec człowiekiem. Dzięki takiej mieszance krwi mężczyzna należy do długowiecznych. Kiedy był mały nieznani zbójcy napadli jego dom i zabili jego rodziców. Aerdinowi udało się wyjść cało. Poprzysiągł zemstę na tych, którzy pozbawili go rodziny.

         W swojej wędrówce po świecie w poszukiwaniu zabójców swojej rodziny, Aerdin zyskuje sobie wielu niezwykłych przyjaciół. Mężczyzna, którego nazywają Nieznajomym dostarcza wielu ważnych informacji ćwierćelfowi. Krasnoludy i elfka Varya pomagają mu w walce z zarządcą Wisielczych Marnot. Oprócz tego nasz bohater dołącza do Czarnych Słońc - armii najemników. Podczas swoich poszukiwań dociera do niego, że wszystko co się dzieje, ma związek z pewną tajemnicą, którą chcą wszyscy odkryć...

       Szczerze powiem, że trudno mi było w miarę jasno opowiedzieć o czym jest książka "Dziedzice krwi" Liczba przygód, jakie spotykają Aerdina może doprowadzić do zawrotów głowy. Akcja mknie do przodu już od pierwszych stron. Bardzo dużo się dzieje na kartach powieści, ale mimo wszystko czytelnik nie czuje się jakoś mocno przytłoczony. Język jest jasny i przystępny, mimo że autor starał się pisać starodawną polszczyzną. Nie przeszkadzało to w odbiorze powieści.

       Drugim bardzo pozytywnym elementem w powieści były postacie. Oryginalne, z charakterem, dobrze zarysowane. No, może sam Aerdin był dla mnie zbyt idealny. Praktycznie zero wad. Chodzący ideał. No ale to może dlatego, że ma w sobie elfią krew? ;) Za to do gustu bardzo przypadły mi krasnoludy. Twarde chłopy, dosyć narwane, nie stroniące od kieliszka. Fajnie się czytało ich dialogi. Chwilami nawet parskałam śmiechem.

      "Dziedzice krwi" Mateusza Sękowskiego to przyjemna powieść na te jesienne wieczory. Pozwala nam się przenieść w inny świat elfów, krasnoludów, zabójców, goblinów. Może nie jest to jakaś wzniosła literatura fantastyczna, niemniej polecam. Przyjemna lektura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Aerdin Veske to ćwierć elf, który od osiemnastu lat podróżuje po świecie, aby dokonać zemsty poprzysięgniętej mordercom swoich rodziców. Jednak nawet po takim czasie nie wiele udało mu się zdziałać. Ktoś bardzo nie chce, aby prawda wyszła na jaw i doskonale potrafi zacierać za sobą ślady. Nie zraża to młodzieńca, ma on swoje sposoby, aby zdobyć chociaż skrawki potrzebnych informacji. Ważne, żeby chociaż o centymetr przybliżały go do spełnienia obietnicy. Niestety Aerdin często przekonuje się, że droga którą podąża wcale nie należy do bezpiecznych. Bardzo często ociera się o śmierć, ale nic go nie powstrzyma... Jest to bardzo okrojone streszczenie fabuły, ale uwierzcie mi tyle się dzieje, że ciężko jest opisać wszystko tak, aby nie zdradzić tych najważniejszych wątków szczególnie, iż każda z takich przygód ma znaczący wpływ na dalsze wydarzenia, w jakich przychodzi brać udział głównemu bohaterowi. Jak więc łatwo się domyślić, fabuła jest dosyć złożona i niepozbawiona niespodzianek. Akcja mknie do przodu i nie sposób się przy niej nudzić. Powinnam napisać teraz coś na temat autora, którego Dziedzice krwi są debiutanckim występem na scenie pisarskiej, ale niestety nie mam szansy tego zrobić, ponieważ nic nie można znaleźć o Mateuszu Sękowskim. Ani autor, ani wydawnictwo nie zamieścili nawet króciutkiej notki biograficznej. W sumie jest to nawet świetne posunięcie marketingowe, ponieważ taka niewiedza potęguje czasem ciekawość względem powieści. Co do bohaterów, to chyba już taka jest tendencja debiutujących pisarzy, że ich główni bohaterowie są do znudzenia idealni i prawi. Tutaj niestety jest tak samo. Niestety wprowadza to lekką sztuczność, ale dającą się przeżyć. Na szczęście pozostała ,,plejada" bohaterów nadrabia tę ,,idealność" i to z nawiązką. Autor uwiarygodnił je, dużo bardziej niż protagonistę, po przez uwidocznienie zarówno ich zalet jak i wad, tych drugich zabrakło u Aerdina. Nie znaczy to jednam, że nie da się go nie lubić. Jest wręcz odwrotnie... Podsumowując, Dziedzice krwi nie są pozbawione wad, ale przecież żaden debiut się bez nich nie obchodzi. Mimo to uważam, że warto poświęcić swój czas na zapoznanie się z tą lekturą. Autor miał naprawdę świetny pomysł, który udało mu się wykorzystać w stopniu zadowalającym. Polecam. http://ogrodpelenksiazek.blogspot.com/2014/01/dziedzice-krwi-mateusz-sekowski.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Autor stworzył bardzo ciekawą i opartą na solidnych fundamentach rzeczywistość, która z jednej strony przeraża swoją brutalnością i bezwzględnością, a z drugiej cieszy różnorodnością nadnaturalnych stworzeń i magią. Tu nieustannie trwa walka o przetrwanie, pozycję oraz wpływy, Nie każde życie ma taką samą wartość i mało kto przebiera w środkach prowadzących do celu. Lekki styl autora oraz plastyczne i niemęczące opisy bardzo pozytywnie wpływają na komfort czytania. Czytelnik od pierwszych stron wpada w wir wydarzeń i pozostaje w napięciu do samego końca. Dzieje się dużo, są m.in: awantury, bijatyki, zakrapiane imprezy, mrożące krew w żyłach sceny i ,,powroty" do przeszłości. Dużym plusem jest przemyślana konstrukcja fabuły, która pobudza odbiorcę do snucia teorii związanych z dalszym przebiegiem wydarzeń. Nie zabrakło też tajemnic, sporej dawki dobrego humoru, ciętych ripost i dających do myślenia stwierdzeń. Książka zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Przeniosłam się do ciekawej rzeczywistości i przeżyłam fantastyczną przygodę. Podróż z Aerdinem była dla mnie interesującym i pełnym wrażeń doświadczeniem. I choć nie jest to fantastyka z najwyższej półki,to bardzo przyjemnie spędziłam czas w jej towarzystwie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)