W okupowanej Belgii katolicki ksiądz ukrywa żydowskiego chłopca Josepha. Chłopcu udaje się przeżyć, odnajduje rodziców i po latach opowiada swoją historię. Cała ta opowieść nie różniłaby się niczym od wielu innych, które znamy, gdyby nie to, że ojciec Pons ocala nie tylko życie Josepha, ale coś znacznie więcej.
Informacje dodatkowe o Dziecko Noego:
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 2005-12-04
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 132
Tytuł oryginału: L`Enfant De Noe
Język oryginału: francuski
Tłumaczenie: Grzegorzewska Barbara
Kup książkę Dziecko Noego
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Dziecko Noego - opinie o książce
Rewelacyjny utwór, pomimo, że nie lubię historii, bardzo mi się podobała. Jeden minus jest taki, że jest bardzo krótka. Czyta się jednym tchem.
"Dziecko Noego" autorstwa Erica Emmanuela Schmitta opowiada o losach małego żydowskiego chłopca, który zostaje rozdzielony z rodzicami i jest zmuszony ukrywać się przed reżimem nazistów. Podczas kilku lat, które spędził pod opieką ojca Ponsa uczy się czym jest prawdziwa miłość, przyjaźń i wiara.
Świat poznajemy z perspektywy Josepha. Pozwala to nam lepiej wczuć się w jego sytuacje i lepiej zrozumieć jego uczucia.
Autor stworzył cały szereg niezwykle barwnych postaci. Moją ulubiona jest mademoiselle Marcelle, osoba bardzo uczciwa, odważna i niepozbawiona tzw. "tupetu".
Pokazał także, że w wojnie uczestniczą ludzie... po obu stronach. Moment w którym każdemu zamarło serce- do łazienki wchodzi niemiecki żołnierz widzi gromadę żydowskich chłopców... Zamiast zawołać resztę żołnierzy, daję ojcu pieniądze i wychodzi.
Jest to piękna pouczająca książka, którą każdy powinien przeczytać. jak najbardziej polecam.
http://lubimyczytac.pl/ksiazka/36149/dziecko-noego/opinia/25660064#opinia25660064 moja opinia pochodzi z napisanej wcześniej na LC
Nic nadzwyczajnego, temat też nie jest mi obcy, ale bohaterowie wzbudzili moją sympatię. i ocena dobra, zwłaszcza ze względu na cytat:
"- Joseph, chciałbyś wiedzieć, która z tych dwu religii jest prawdziwa. Żadna! Religia nie jest ani prawdziwa, ani fałszywa, proponuje tylko pewien sposób życia.
- Jak mam szanować religie, skoro nie są prawdziwe?
- Jeśli będziesz szanował tylko prawdę, nie będziesz miał wiele do szanowania. Dwa plus
dwa równa się cztery, to będzie jedyny obiekt twojego szacunku. Poza tym będziesz stykał się
z rzeczami niepewnymi: uczucia, normy, wartości, wybory - to wszystko są konstrukcje delikatne i płynne. Nie ma w nich nic z matematyki. Szacunkiem darzy się nie to, co jest zatwierdzone, lecz to, co jest proponowane."
Ostatnimi czasy jakoś dużo książek o tematyce żydowskiej wpada w me ręce i to zupełnie przypadkiem. Tym razem była to książka Dziecko Noego Erica Emmanuela Schmitta, oparta na faktach i napisana 50 lat po wydarzeniach. Jednak Holocaust w wydaniu tego francuskiego pisarza wygląda zupełnie inaczej niż polski czy żydowski. Główny bohater, 10-letni Joseph Bertin, zaczyna swoją opowieść i cofa się pamięcią do wydarzeń sprzed 3 lat. Opowiada o 3 latach cierpień, choć ten czas w powieści nie jest jakoś szczególnie zaznaczony, po prostu płynie jednostajnym rytmem.
Jest 1942 r., a reperkusje wobec Żydów nasilają się również w Belgii. Państwu Berstein zależy przede wszystkim na ocaleniu jedynego syna. Umieszczają go u hrabiny de Sully, jednak po krótkim czasie żydowski chłopiec zostaje zabrany przez katolickiego ojca Ponsa do Żółtej Willi w Chemlay niedaleko Brukseli. Aptekarka mademoiselle Marcelle vel Psiakrew wyrabia chłopcu nowe papiery, zmienia dane osobowe:
A więc masz sześć lat. Tak bezpieczniej. Nie wiadomo, jak długo potrwa ta wojna. Im później będziesz dorosły, tym lepiej dla ciebie. (s. 36)
Joseph musi się nauczyć sztuki przetrwania, jeżeli chce przeżyć:
Kłamać i pozwalać, żeby kłamano. Tylko tak mogłem się uratować. (s. 73)
W willi dostaje opiekuna, starszego chłopca Rudiego. Tam wraz z innymi dziećmi żydowskimi ukrywany jest przed nazistami. Mały Joseph niewiele jeszcze rozumie z otaczającego go świata, zwłaszcza zawieruchy wojennej. Próbuje zrozumieć kim jest Żyd i dlaczego Niemcy ich tak nie lubią.
W każdym razie teraz Żyd to przede wszystkim ktoś,
na kogo się pluje i kogo się aresztuje. (s. 45)
Zmuszony przez sytuację Joseph musi się uczyć katolicyzmu, aby ukryć swoją prawdziwą tożsamość, by przetrwać. Mało tego - on chce być chrześcijaninem!
Bycie Żydem na razie oznaczało, że mam rodziców, którzy nie są zdolni mnie wychować, że mam nazwisko, które lepiej zmienić jest na inne, że bez przerwy musze kontrolować swoje emocje i jeszcze do tego kłamać. Więc co to za interes? Bardzo chciałem zostać katolicką sierotką. (s. 47)
Ojciec Pons i jego sieroty przez 3 lata ukrywają się przed nazistami na prowincji. Jednak i tam trafiają hitlerowcy. Jednak ksiądz walczy o wszystkich i każdego z osobna. Czasami ucieka się do forteli, bo na wojnie wszystkie chwyty są dozwolone. Ale belgijski Holocaust to bajka w porównaniu z polskim.
Jednak prawdziwą wartością ojca Ponsa jest jego hobby. Kolekcjonowanie. Wydaje się, że to zwykłe hobby, jednak to tylko pozory. Ten katolicki ksiądz kolekcjonuje w swej arce Noego, tajnej skrytce, to, co jest zagrożone wyginięciem, np. literaturę rosyjską. W czasie Holocaustu, jak łatwo się domyślić, kolekcjonował wszystko związane z kulturą żydowską, nawet uczył się języka jidysz. Jego wzorem do naśladowania był Noe, kolekcjoner par zwierząt. Pewnej nocy ciekawski i uparty Joseph odkrył tajemnicę ojca Ponsa. Od tej pory razem płynęli w arce. Wspólnie spędzony czas, rozmowy, nauka zbliżyły ich bardzo do siebie. To właśnie ksiądz w oczach Josepha stał się Noem, zaś chłopiec dzieckiem Noego.
Postępowanie ojca Ponsa zasługuje na wielkie uznanie i podziw. Byłam pod dużym wrażeniem, co ksiądz robi, by uratować wszystko, co jest w jakikolwiek sposób zagrożone wyginięciem. Ocalić od zapomnienia, przechować dla następnych pokoleń. Wszystko to robił z wielką pasją i zaangażowaniem, nieustannie narażając własne zdrowie i życie. Miał możliwość wyboru i dokonał go z pełną świadomością. Tak jak i inni w różnych sytuacjach, np. pewien Niemiec.
Bohater w swej opowieści wspomina też okres powojenny. Zwłaszcza początek wolności był trudny i coniedzielne targi sieroce. Wspomina pokrótce również o dalszych losach ojca Ponsa i jego nowych kolekcjach, o Instytucie Yad Vashem.
Dziecko Noego to niepozorna pozycja, jednak o ogromnej wartości. Nie tylko skłania do refleksji, uczy różnych postaw i zachowań, ale i bawi. Naiwność małego Josepha, dziecięce postrzeganie świata i prosta logika oraz bardzo wnikliwe wnioski wynikające z prostych przesłanek ubawiły mnie wielokrotnie. Gdy matka wspomina o wielkiej damie, to chłopiec pyta, ile kobieta ma wzrostu. W kościele słyszy, że jest jeden Bóg. Za chwilę jest ich dwóch, bo dołącza Syn Boży. A za moment trzech - Duch Święty. Prawdopodobnie to kuzyn wg logiki Josepha. A i sam Bóg jego zdaniem spoczął na laurach, skoro pracował tylko 6 dni przy stwarzaniu świata.
Autor posługuje się językiem bardzo pięknym i wysublimowanym. Dobiera słowa w prosty sposób, ale tworzy z nich zdania, małe perełki. Przyjemnie czytać takie książki, w których każde zdanie niesie ze sobą wielką treść, ma głębokie przesłanie, a przy tym jest gratką językową. Prostota jest najtrudniejsza... A efekt zostaje na długo w pamięci.
Moim zdaniem pisać oczami dziecka potrafi ten, kto mimo swej dorosłości nie zapomina jak to jest nim być i panu Schmittowi doskonale to wychodzi.
Co do samej powieści to jest ona naprawdę niezwykła - może dlatego, że spośród tylu wrogich sobie ludzi, zamętu wojny i śmierci, którą odczuwało się na każdym kroku, znalazła się osoba, która była w stanie poświęcić swój czas ucząc pokory, szacunku i dając odrobinę radości a przy tym wykazując się niemałą odwagą (wiadomo co zazwyczaj działo się z ludźmi, którzy udzielali pomocy Żydom).
Wzruszająca i mądra książeczka o wartościach, o których czasem zapominamy w prawdziwym życiu.
Piękna i wzruszająca historia przyjaźni żydowskiego chłopca Josepha i ojca Ponsa-belgijskiego księdza. Akcja osadzona w czasie okupacji pokazuje, jak "Żółta Willa" staje się nie tylko domem dla chłopca, ale też Arką Noego, a bohaterowie mają do wypełnienia misję niczym biblijne postaci ze Starego Testamentu. Książka podejmuje w szczególny sposób temat zachowania człowieczeństwa w czasach terroru i okrucieństwa, a także obojętności na cudzy los. Polecam.
Tym razem obyło się bez tandetnych analogii w stylu: rzucił sie na tory, gdyż to właśnie pociąg wywiózł jego rodziców na śmierć i być może od dawna poszukiwał własnego. Tak, brak tego typu zdań to plus. Książka też momentami wzrusza. Opis wojny, przymusu ukrywania się, rozłąki z rodzicami z punktu widzenia siedmioletniego chłopca zaciekawia. Schmitt ukazuje też smutne psychologiczne konsekwencje rozdzielenia z rodzicami w przypadku tak małego i jeszcze niedojrzałego dziecka - jak np. zanik więzi. Podoba mi się też tytuł podkreślający wagę indywidualności i potrzebę ochrony i zachowania różnorodności. Mimo to książka nie wybija się ponad przeciętną - dlatego 3.
Moje drugie spotkanie z Erikiem Emmanuelem Schmittem było równie niezwykłe co pierwsze. Jednakże "Oskar i pani Róża" ciągle pozostają moją ulubioną powieścią tego autora. "Dziecko Noego" opowiada o żydowskim chłopcu, imieniem Joseph, żyjącym w czasach II wojny światowej. I w sumie po tym zdaniu możemy się domyślić o czym jest książka i jak będą wyglądać losy chłopca. Ale pomimo tego, że książka momentami jest przewidywalna to posiada w sobie coś niezwykłego. Podobały mi się fragmenty związane z ojcem Pons. Duchowny uratował wiele żydowskich dzieci podczas wojny, i mimo, że był katolikiem starał się zrozumieć religie Żydów. Nie odrzucał jej z góry, i nie uważał za mało ważną. Wydaje mi się, że było to dosyć ważne, ponieważ dzięki temu dzieci mogły poczuć się w żółtej willi jak w prawdziwym domu.
Historia pewnego chłopca żydowskiego, który czas wojny przeżywa ukrywany przez katolickiego księdza w sierocińcu. Historia jakich czytałam już tysiące: pokrzywdzeni przez wojnę, bohaterzy zdolni do wszystkiego i bezwzględni oprawcy. W tym tekście jest jednak coś wyjątkowego, dla mnie jest to postać księdza, który pragnie uratować ludzi, ale nie tylko on pragnie uratować ich tożsamość to kim są. Nie stara się za wszelką cenę zrobić z nich katolików ale tak organizuje czas by mogli w spokoju przestrzegać żydowskich świąt. Za cenę życia zbiera różne elementy wyposażenia synagogi, by ocalić je od zapomnienia.
Oby i w naszym społeczeństwie było wielu takich, którzy potrafią się wznieść ponad podziały religijne i narodowe. Serdecznie polecam.
Historia o losach żydowskiego chłopca Jospeha, którego rodzice zostawiają pod opieką Hrabiny aby go ratowac. Stąd chlopiec trafia do "Żółtej Willi" pod skrzydła ojca Ponsa. Tak właśnie chłopiec odnajduje swojego przyjaciela i drugą rodzinę, która z czasem staje się dla niego najważniejsza. Jest to niezwykła historia o religii, miłości, przyjaźni, a także cierpieniu.
Wśród tłumu gestapowców znalazła się osoba współczująca, osoba gotowa poświęcić życie za żydowskie dzieci.
Książka porusza całą duszę
Moja druga książka E.E.Schmitta. Książka przepiękna, momentami naprawdę wzruszająca.Przeczytana w jeden wieczór. Opowiada o księdzu ukrywającym żydowskie dzieci. Pełna miłości, łez, poświęcenia.Ukazuje ile wart jest człowiek, bez względu na pochodzenie.
Jak zwykle Schmitt nie zawodzi. Książka jest krótka ale jednak budzi wiele emocji. Mamy tu historię Josepha, żydowskiego chłopca, który w czasie II wojny światowej i prześladowań Żydów trafia pod opiekę katolickiego księdza. Tak więc tym razem mamy spojrzenie na Holocaust oczyma małego dziecka.
Chociaż tak naprawdę głównym bohaterem jest ojciec Pons. Wbrew oczekiwaniom dąży do tego, by jego żydowscy podopieczni zachowali swoją tradycję i wiarę. A do tego tworzy niezwykłe kolekcje.
Joseph swoje wspomnienia spisuje po pięćdziesięciu latach. Wiele żałuje, próbuje się tłumaczyć. Zwłaszcza ze swego stosunku do rodziców. Ale odnosi się również do konfliktu palestyńsko-izraelskiego. Podejrzewam, że tak naprawdę są tu ukryte poglądy samego pisarza. Po książkę zdecydowanie warto sięgnąć.
Jeden wieczór (właściwie noc) i lektura "Dziecko Noego" Schmitta za mną. Książka o przeżyciach dziecka w czasie wojny, strachu, czekaniu na śmierć. Kończy się dobrze, powrotem do rodziców ale w sumie sam bohater nie wie czy to dobre zakończenie.
Inne książki autora
Wyspa wolności
0
Druga część cyklu dla dzieci pt. Sowie opowieści, Érica-Emmanuela Schmitta, autora ,,Oskara i pani Róży". Lila i Danek, rodzeństwo niesfornych króliczków...
Opowieści o niewidzialnym
Zobacz wszystkie książki tego autora
0
Zbiorowe, pięknie ilustrowane wydanie trzech bestsellerowych powieści Erica-Emmanuela Schmitta - Oskar i pani Róża, Pan Ibrahim i kwiaty Koranu oraz Dziecko...
Przeczytane:2016-11-12, Ocena: 5, Przeczytałam, Mam, Opinie,