Dzieci z Pawiaka
Sylwia Winnik

Książka to zbiór kilku historii spisanych przez autorkę na bazie relacji byłych więźniów warszawskiego Pawiaka więzionych tam jako dzieci w czasie II wojny światowej. 

Ciekawie napisana wstrząsająca relacja o tym jakie piekło musiały przejść dzieci. Nie do pomyślenia, że coś takiego mogło się dziać w cywilizowanym świecie. Wojna nie oszczędzała nawet najmłodszych.

Książkę czyta się szybko, napisana nieskaplikowanym językiem. Jest dosyć cienką tak, że można pochlonać w jedno popołudnie.

Ta książka zasługuje by ją przeczytać. Wzruszajaca, wstrząsajaca, ale także dajaca nadzieję i mocno refleksyjna. Każda z przedstawionych historii pokazuje obraz jaki wyłania się ze wspomnień dzieci- więźniów Pawiaka. Ich historie są aż nie do uwierzenia. 

To już druga książka p. Sylwii Winnik, którą przeczytałam. Jest na pewno bardzo wzruszająca, zawiera informacje na temat pobytu dzieci na Pawiaku. Działy się tam straszne rzeczy. Jeżeli ktoś interesuję się historią II wojny światowej to polecam przeczytać. 

W ostatnich latach na naszym rynku wydawniczym ukazało się bardzo wiele pozycji o tematyce wojennej i obozowej. Książka, o której chcę Wam dzisiaj napisać również porusza tę tematykę jednak autorka ujęła temat z nieco innej niż zazwyczaj perspektywy.

„Dzieci z Pawiaka” jak wskazuje na to już sam tytuł to historie dzieci i młodzieży, którzy przyszli tam na świat albo trafili w to okrutne miejsce w bardzo młodym wieku. Są to wspomnienia ich samych lub ich najbliższych. Świadectwa te są przejmującym obrazem tego, co działo się w jednym z najcięższych więzień okupowanej przez Niemców Polski.

Sylwia Winnik, jak zapewne wiedzą Ci, którzy znają jej reportaże, jest wytrawną słuchaczką. Przeżycia i emocje zawarte w opowieściach, którymi dzielą się z nią rozmówcy są przekazane czytelnikom w sposób bardzo rzetelny i wiarygodny, a jednocześnie na swój sposób subtelny pomimo tak trudnej tematyki.

Nie sposób opisać tych kilkunastu zawartych w książce historii. Każda z nich przepełniona jest strachem, bólem, niepewnością jutra, niewiedzą o losach najbliższych etc. Jednak wbrew otaczającej wszechobecnej brutalności i marazmowi pojawiają się tam również promyki nadziei, które też odmalowują się w tej publikacji.

Całość dodatkowo wzbogacają zdjęcia i zapiskami pochodzącymi z prywatnych archiwów osób, z którymi rozmawiała autorka.

Są takie książki, o których pisze się bardzo trudno, a jednocześnie ich lektura niesie w sobie ogromną wartość. Nie da się bowiem, w moim mniemaniu, oceniać, czy jakkolwiek kategoryzować ludzkich przeżyć ani targających człowiekiem, a zwłaszcza dzieckiem emocji w obliczu przerażającej więziennej codzienności.

Osobom tym odebrano nie tylko wolność i poczucie bezpieczeństwa, lecz także dzieciństwo i wczesną młodość, który to czas straciły one bezpowrotnie. Wiele spośród nich przez dłuższy czas w ogóle nie znało innego życia niż to wiedzione za murami Pawiaka. Gdy zdarzało się, iż znienacka wypuszczano je na wolność nie miały pojęcia, co ze sobą począć, a w późniejszym życiu nieustannie zmagały się one z traumami z przeszłości.

Z całego serca polecam Wam tę niełatwą i ogromnie emocjonalną lekturę. Niech głosy małoletnich więźniów Pawiaka wybrzmią po raz wtóry, tak, abyśmy nigdy nie zapomnieli, a zarazem robili wszystko, co w naszej mocy, by nie pozwolić historii zatoczyć kolejnego mrocznego koła.

A Tobie Sylwio gratuluję kolejnego znakomitego reportażu w twoim literackim dorobku.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2020/08/ile-w-trudzie-nieustannym-wspolnych.html