Dzieci jednej pajęczycy
Olga Niziołek

Przyznam się wam, że pomimo tego, iż niektóre tematy z książki były naprawdę mądre, to jednak czasami nieco się tutaj gubiłam. Co rozdział, to było przeskakiwanie od postaci do postaci i nieraz były to osoby dorosłe, innym razem historia tyczyła się dziecka i jej układu między nią a jej ojcem. To było nieco zagmatwane, gdyż w jednej rodzinie, poznaliśmy opowieść dziewczynki, która jest bardzo zagubiona i nie radzi sobie w przedszkolu. On sam stara się dać sobie z nią radę, jednak często podkreśla twardość zasad w wychowaniu dziecka i tutaj widać jak ją zaniedbuje. A robi to z powodu problemów w pracy i swojego zainteresowania pewnym mężczyzną. Jej samej śnią się pająki, które pokazują się w każdym z jej snów. W innym rozdziale widzimy dwie inne postaci, gdzie jedno z nich hoduje w swoim domu pająki. W ten sposób wiąże się między nimi pewien więź, gdyż wcześniej bardzo się ich bała. W rozdziale o mężczyźnie, który był współwinny śmierci wielu osób robi się coraz gorzej. Ludzie zbierają się wokół niego, gdyż wychodzi na to, że niedługo wszystkim może zabraknąć wody. Stara się chronić swoje dziecko przed napaściami, ale w tym całym chaosie nie jest pewien, czy jego wspólnik nie był winien przedostania się wiadomości o możliwym braku wody, do sieci. Każde z nich coś łączy, a nawet często mamy wspominane, że łączy ich pajęcza sieć, gdzie jeden ruch na ziemi niesie za sobą kolejne i kolejne, w ten sposób współdziałające ze sobą połączenia. Tak ogólnie, to można by powiedzieć, że w całej historii chodzi przede wszystkim o samotność. Tutaj rodzice nie przejmują się swoimi dziećmi, a akceptują te, które potrafią coś zarobić. Ludzie na wysokich stanowiskach również mają swoje pragnienia, ale nie wiedzą jak pogodzić je z życiem, które pokazują innym. To, co dla jednych może być niebezpieczne, dla drugich jest niezwykle fascynujące. Całe stosy ludzi ze sobą połączonych, a jednak tak różnych i samotnych. Moim zdaniem to interesująca pozycja, gdyż w niektórych momentach bardzo wciąga, a czasami daje nam kopa do zastanowienia się nad tym, co robimy nie tylko sobie, ale i innym. Przeczytajcie i przekonajcie się sami.

W świecie gdzie woda i świeże powietrze nie są oczywistością a towarem luksusowym pajęcza bogini ma oko na wszystkie swoje dzieci. Stojące na każdym skwerze pomniki wielkiej pajęczycy są tak samo charakterystyczne dla krajobrazu jak rozkład, który dzień po dniu wyniszcza całe miasto.

Amelia pracuje rozwożąc pizzę, gdy przed laty dwoje inżynierów doprowadziło do wybuchu fabryki jej ojciec został poparzony i nigdy nie wrócił do pełnej sprawności, więc to na niej spoczywa obowiązek utrzymania rodziny. Dom w którym czeka roszczeniowa matka, praca, dom, praca, dziewczyna nawet gdyby chciała gdzieś pójść to nie bardzo ma gdzie.

Jej życie niespodziewanie zmienia się gdy poznaje Kyoro i jego pająki a bogini przestaje być tylko odległą ideą.

Mark jest władcą niepodzielnym, ojcem swojego ludu, wie lepiej czego potrzeba mieszkańcom miasta i jak zaprowadzić porządek, jest przekonany, że prowadzi go wielka pajęczyca i wszystko co robi, robi z jej woli…

Dzieci jednej pajęczycy to niesamowita opowieść z pogranicza science finction i obłędu religijnego. Jej bohaterowie zamknięci w niszczejącym mieście, którego próby utrzymania są z góry skazane na niepowodzenie, powoli oddają się religijnemu szaleństwu. Amelia przekonana o swojej roli mesjasza pragnie stałego kontaktu z boginią, wierząc, że dzięki niej uda się odbudować świat, takim jaki znają go tylko z książek.  W tym samym czasie Mark wmawiając sobie, że robi to dla dobra swoich ludzi podpisuje dokumenty mające przynieść zagładę części mieszkańców.

Przerażająca i fascynująca za razem! Choć pomysł wyniszczonego przemysłem i nadmierną eksploatacją świata nie jest nowy Olga Niziołek nadaje ma świeżego połysku. Wszystkie istnienia zawieszone w sieci boskiej pajęczycy, walka o przetrwanie i cichy bunt to trzony, które autorka oplotła opowieścią niczym pajęczyną.

Muszę przyznać, że niezwykle zafascynował mnie ten świat. Choć nie ma w nim bohaterów w takim znaczeniu słowa, jakie znamy i lubimy z Hollywood, to nie można powiedzieć, że nikt nie próbuje walczyć o ten świat. Amelia, Kyoro, Kris, Wera – wszyscy absolutnie i na wskroś ludzcy ze swoimi wadami, przywarami i problemami emocjonalnymi. Bez dodatku super mocy czy milionowych fortun i politycznych znajomości, które umożliwiałyby im przewroty na najwyższych szczeblach władzy. Ot tak, małymi kroczkami próbują ratować to co kochają i to co jest dla nich ważne.

Jedynie zakończenie nie do końca mnie satysfakcjonuje. W sumie ciężko mi określić, czy podobało mi się czy nie, ale spodziewałam się czegoś bardziej namacalnego. Wariant wybrany przez autorkę niezwykle kojarzy mi się z finałem serialu The 100, który również mnie nie satysfakcjonował xD

Daję 7/10, ta książka to niezwykle przyjemna odmiana od szablonowych powieści o miłości/mocy/zbawianiu świata, które są jednak najbardziej popularne i pełno ich wszędzie. Jak dla mnie już to samo w sobie stanowi ogromny pozytyw, a do tego dochodzi również wartki i płynny język, przyjemny styl autorki i sprawna redakcja. Jak dla mnie super!

Mała uwaga na koniec, nie polecam osobom z arachnofobią, tych pająków w opowieści trochę się przewija.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję

Wydawnictwu Powergraph

#współpracabarterowa

#współpracarecenzencka

#współpracareklamowa