Duch
Arnold Bennett

Piękna śpiewaczka operowa roztacza swój czar pośród londyńskich elit. Młody lekarz, który traci dla niej głowę od pierwszego spojrzenia. Brzmi jak początek pięknego romansu, prawda? Jednak kiedy wokół Rosetty i Carla zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a inny konkurent do jej serca umiera w tajemniczy sposób, zaczynamy zastanawiać się, czy nad dziewczyną nie ciąży klątwa, czy nie przyciąga ona jakiś złych sił?

Książka „Duch” autorstwa Arnolda Bennetta to idealna propozycja dla miłośników wiktoriańskich powieści grozy. Mamy tu wiodący wątek romantyczny oraz elementy nadprzyrodzone – patrz tytułowy Duch. Właściwie miłość tutaj dominuje, nad czym ja spragniona akcji przesyconej grozą nieco ubolewam. Nie zrozumiecie mnie źle. Jest to bardzo dobra powieść, a autor godnie reprezentuje styl epoki, jednak czytałam znacznie bardziej klimatyczne rzeczy. Zaryzykuję stwierdzenie, że to taki kobiecy horror, w którym zjawa ma dodawać pikanterii, ma wywoływać rumieńce i dreszcze.

To co rzuciło mi się w oczy podczas czytania „Ducha” to jego teatralność. Generalnie powieści przełomu XIX i XX wieku często wydają się nam sztuczne w dialogach czy zachowaniu bohaterów. Sztywna angielska etykieta nie zawsze jest zrozumiała dla współczesnych. Tutaj dochodzi jeszcze operowe tło. Postacie, które z racji wykonywanego zajęcia są nieco manieryczne. Zastanawiamy się, kiedy i czy w ogóle schodzą ze sceny.

Jeżeli chcecie wkroczyć na londyńskie salony to Arnold Bennett was tam zaprasza. „Duch” to jedna z tych książek, które potrafią przenieść w czasie. Autor zadbał o oddanie atmosfery błyszczących rautów i mglistych uliczek. Serwuje nam historię miłości, która musi zmagać się z... przeciwnościami losu – to mało powiedziane. Nie jestem pewna, czy możemy przypisać tej książce miano powieści gotyckiej, bo te najsłynniejsze są znacznie bardziej mroczne, jednak spełnia ona kryteria przedstawione w definicji.

"Duch" to powieść grozy połączona z romansem. Nie czytałam wcześniej podobnej historii, więc z chęcią sięgnęłam po tę książkę. Nastawiłam się na mocny horror i pewne elementy romansu, a co otrzymałam?

IG: Czytomanka

👉Historia opowiada o młodym lekarzu i śpiewaczce operowej. Carl Foster poznaje sopranistkę Rosette Rose. Carl jest zaintrygowany kobietą i nie może przestać o niej myśleć... Z czasem zaczynają się dziać dziwne rzeczy, a Carl zaczyna podejrzewać, że kobietę prześladuje jakaś klątwa... Pojawia się tajemnicza postać, duch i tajemnice, których Carl nie potrafi zrozumieć.

👉Historia jest napisana w sposób lekki, tak, żeby mocno nie przestraszyć czytelnika. Powieść lekkiej grozy połączony z romansem. Zdarzało mi się mieć dreszcze na ciele, ale książka, aż tak mnie nie przeraziła, co uważam za duży plus, bo nie lubię zbyt mocnych opisów grozy. Warto pamiętać, że to nie jest typowy horror jak w obecnych czasach. Książka jest napisana ponad 100 lat temu, więc język jest zupełnie inny.

❗Ocena: 7/10

Będąc już w klimacie Halloween przy okazji podzielę się z Wami opinią o jednej z najsłynniejszch powieści Arnolda Bennetta! 

„Duch” to połączenie klasycznego romansu z fantastyką i powieścią grozy. Autor ma nie tylko genialne, lekkie pióro, ale i klasę, której tak bardzo brakuje wielu współczesnym pisarzom. Bennett przenosi nas niesamowicie klimatycznego Londynu słynącego z balów, opery, teatrów, pięknych sukni, bryczek i pierwszych samochodów. To portret Londynu skrywającego wiele tajemnic.

Książka przepełniona jest niesamowitymi opisami, pięknymi dialogami, mrokiem i nutką tajemniczości. Tytułowy Duch potrafi przyspieszyć bicie serca i zdecydowanie na długo zapada w pamięci. Cała historia opowiedziana jest z perspektywy głównego bohatera, który nie stroni od szczegółów. Opowiada nam historię miłości, ale i śmierci oraz strachu.

Tak naprawdę nie chcę Wam za dużo zdradzać, ponieważ warto sięgnąć po tę książkę i zapoznać się z całą historią samemu. Klimat jaki oddaje jest niesamowity i żałuję, że czyta się ją tak błyskawicznie. Być może jestem osobom o mocnych nerwach dlatego się nie bałam, ale w niektórych momentach Duch robił na mnie niesamowite wrażenie. Zdecydowanie polecam! Jestem pewna, że powieść spodoba się każdemu wielbicielowi klasycznej grozy. Zdecydowanie polecam! 

Klątwa Rosy

Uwielbiam takie klasyczne opowieści ! Jest w nich coś wyjątkowego, magicznego, coś takiego, co przykuwa uwagę czytelnika od pierwszych stron i potrafi utrzymać ją do ostatniego zdania, coś co potrafi oczarować czytelnika i sprawić, że ta historia pozostanie w jego sercu na długo. 

Narratorem jest tu Carl Foster, młody lekarz, który zupełnym przypadkiem otrzymuje zaproszenie na operę Wagnera "Lohengrina" gdzie gwiazdą wieczoru ma być Rosetta Rosa. Gdy widzi tą piękną, tajemniczą dziewczynę, od razu ulega jej urokowi. Nie podejrzewa nawet, że ta znajomość będzie przyczyną wielu zaskakujących, dziwnych wydarzeń. Wszystkie wiążą się zawsze w jakiś sposób z osobą Rosetty, a Carl zauważa, że podąża za nim pewna zagadkowa upiorna postać. Gdy w tajemniczych okolicznościach umiera inny zakochany w Rosie mężczyzna, sytuacja staje się coraz bardziej napięta, a Carl zaczyna podejrzewać, że otwierając serce na miłość do Rosetty wystawia się na śmiertelne niebezpieczeństwo. 

"Duch" to klasyczna powieść grozy, niczego jej nie brak, jest w niej dość wszystkiego. To idealne połączenie historii miłosnej z opowieścią o duchach. Czytelnik odnajdzie w niej elementy thrillera, kryminału, romansu i opowieści grozy ! Czytając zakończenie autentycznie się wzruszyłam i miałam uczucie déja vu i zaczęłam zastanawiać się czy przypadkiem kiedyś wcześniej nie miałam już okazji czytać tej powieści, bądź zetknęłam się z podobnym motywem z zakończenia w innej książce?! Jak widać historia ta nie skąpi emocji, przemyśleń, a bohaterowie z jej kart stanowią paletę barwnych osobowości i jednych da się lubić, a innych obdarza się od razu antypatią. 

"Duch" Arnolda Bennetta to wspaniała perła literatury klasycznej i idealny kąsek dla fanów literatury grozy ! Polecam Wam z całego serca jej lekturę ! Warto ! Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.

Kopyta koni uderzają o bruk, dorożka trzeszczy, a miasto zdaje się być pogrążony we śnie. Wiatr spokojnie tańczy w koronach drzew, a widok z okien jest ograniczony przez gęstą mgłę, która ukryła świat. W takiej scenerii łatwo o dreszcze na karku, nawet jeśli wydaje nam się, że jesteśmy bezpieczni. Bo cóż takiego miałoby się stać? Przecież to nie tak, że zakochaliśmy się w kobiecie, która zdaje się być przeklęta. Prawda?

Carl, młody lekarz, odkrył na własnej skórze jak niebezpieczna bywa miłość i jak wiele poświęceń wymaga. Zakochał się bowiem w pięknej gwieździe londyjskiej opery i nie potrafił jej twarzy wyrzucić z głowy. Tonął w uczuciu, a z każdym spotkaniem stawało się ono jedynie silniejsze i za nic miało głos rozsądku. Na przeszkodzie jego wielkiej miłości jednak nie stała jedynie długa kolejka wielbicieli artystki, ale również coś bardziej mrocznego. Coś, co mogło przynieść mu zgubę.

Zaczęło się bardzo dobrze, środek był jeszcze okej, ale końcówka już zaniżyła poziom całej powieści. Arnold Bennett potrafił czytelnika zaangażować, ale trudno było mi współczuć nielubianym przeze mnie bohaterom (większość z nich jedynie działa mi na nerwy, szczególnie Carl) a i rozstrzygnięcie poszczególnych wątków okazało się być dla mnie niesatysfakcjonujące. Już około połowy powieści zaczęłam podejrzewać, że "Duch" stanie się dla mnie jedynie chwilowym umilaczem, ale koniec końców okazała się ona zbyt płaska nawet na to miano. Widziałam kilka zadowolonych głosów, więc najwyraźniej wciąż są ludzie, którzy odnajdują w niej urok, ale niestety moje serce stoi bardzo daleko od tego grona. Dotrwałam do końca, ale ostatnie rozdziały już bardziej mnie męczyły niż dostarczały rozrywki, więc... Cóż. Arnold Bennett raczej już nie pojawi się na mojej liście lektur.

przekł. Jerzy Łoziński

W końcu natrafiłam na książkę pełną gracji i smaku. Bohaterzy zwracają się do siebie z niebywałym szacunkiem i czasem uwielbieniem. Dworski styl wypowiedzi i tajemniczość wręcz wypełniają ją po brzegi. Każda postać choć przedstawia swoje zamiary, to jednak wiemy, że w zanadrzu skrywa nieco więcej.
Nie byłam w stanie skupić się na jednej emocji, bo zaraz nadchodziła kolejna z innym wątkiem. Jesteśmy zasypywani nowinami i nieco niepokojącą akcją, która nie zawsze każe nam się bać. Czasem sugeruje coś pięknego, jakieś kiełkujące uczucie, które objawia się na spokojnie i z porywczym wyznaniem. Jakby nie mieli czasu na flirty, lub bali się, że ktoś im ukochaną sprzątnie sprzed nosa.
Może nieco wam ją opiszę.
Otóż w pierwszej kolejności poznamy młodego lekarza, który gdy tylko dostrzega oblicze nieziemsko pięknej śpiewaczki operowej, niemal wbija go w fotel. Ona zaprząta wszystkie jego myśli, jakby chciała pochłonąć go od wewnątrz. W rozmowie nieco z nim flirtuje, jednak w pewnym momencie zaczyna się robić bardzo pobudzona. Wspomina o ważnej dla siebie rzeczy i wróżbie, którą chciałaby aby i on poznał. Wkrótce zaczynają się dziać bardzo dziwne rzeczy. Jego miłość wręcz płonie, serce bije rytmy tylko jej imienia, choć zaczyna pojawiać się coś jeszcze.
Jest to strach...
Ktoś zaczyna go prześladować i ewidentnie niekoniecznie jest to człowiek. Od teraz wszystko w nim szaleje, tym bardziej, że nie jest jedynym, który się w niej podkochuje. Lecz pojawia się kolejny problem, gdyż jej poprzedni luby nagle ginie. I tutaj nasza postać zaczyna się coraz bardziej nad wszystkim zastanawiać. Jest rozrywany przez miłość i strach, że podzieli los swojego poprzednika. Zaczyna szaleć, bo dochodzą do niego coraz to gorsze fakty. Jest z nim coraz gorzej. Jej głos niesie się echem w jego głowie i wciąż jej słucha...

Wybaczcie, ale nie zdradzę wam niczego więcej. To było świetne zagranie, podpowiedzi, ostrzeżenia, lecz cóż poradzić na miłość? I do tego ten klimat, to wyczekiwanie, bo wiemy, że coś się wydarzy, tylko nie wiemy co. Dwa razy czułam, że słowa ostrzeżenia były skierowane do mnie i miałam z tego powodu niezłe ciarki na plecach. Chciałam przestać ją czytać, lecz gdy wracałam, ten głos wciąż tam był. Jakbym chciała wyłączyć mordercę, kiedy mnie krzywdził. Zamykałam książkę, znikał. Otwierałam, ponownie się pojawiał i nie wydawał się nawet zaskoczony moim postępowaniem.
To było coś.
Tylko ostrzegam, że po skończeniu zapragniecie więcej:-)))