Drugi koniec świata
Małgorzata Sobieszczańska

Z twórczością autorstwa Pani Małgorzaty Sobieszczańskiej miałam okazję zapoznać się, w momencie, kiedy pod zasłoną tajemniczego brzmiącego tytułu w książce pt. '' Drugi koniec świata'' odkrywałam indywidualne losy tych niezwykłych bohaterów.

Każda z przeczytanych przeze mnie pięciu części przedstawia chwilami sytuacje życiowe mające swoje odzwierciedlenie we współczesnym świecie, gdyż podobnie jak bohaterowie czujemy się samotni w świetle narastających problemów i czekającego nas niepewnego jutra.

Dla nas Czytelników bohaterowie Ci powinni być autorytetami, ponieważ zachowują prawidłowe postawy względem ówczesnych przeżyć, które czyni ich życie pełnych tajemniczych zbiegów okoliczności losowych, ale za to w relacjach sąsiedzkich wypełnione jest wzajemną pomocą, życzliwością.

Wątek Joanny, wnuczki Joanki, jednej z głównych bohaterek został opisany trafnie, realistycznie, gdyż możemy, z bliska przyglądnąć się jak wygląda rzeczywistość ciężkiej pracy artystycznej związanej z teatrem, serialem.

Życie to właściwie oparte jest na kłamstwie i o tym przekonuje się Joasia.

Do końca pozostaje zachowana tajemnica, dlaczego tak mocno w dążeniu realizacji marzeń wnuczki o zawodzie aktorki mocno kibicuje jej babcia.

Nie zabraknie w książce opisów dotyczących życia codziennego pełnego momentami i przepełnionego strachem, a posiadającymi swój cel i nadzieję, z jakim bohaterowie tej niezwykle napisanej rodzinnej sagi musieli wędrować, aby Czytelnik do końca mógł się przekonać o tym, czy dozna uczucia emocji, skrytości, które będą mu towarzyszyć do samego końca.

Wprowadzenie, które zrobiło, na mnie wrażenie to są zamieszczone na samym początku słowa autorstwa Pana Stanisława Barańczaka, który to odniósł się do przyzwyczajenia człowieka do jego domu. Idealnie one przy tym pasują do tytułu książki.

Konstrukcja dialogowa w opisanych pięciu części została umiejętnie dobrana do każdego z bohaterów oraz sytuacji życiowej z nim związanej.

Należy zawsze być pozytywnie nastawionym do życia, a negatywne strony charakteru pozostawić w tyle i nie zwracać na nie uwagi w dobie otaczającej nas niepewnej rzeczywistości.

Warto przeczytać tę rodzinną sagę.

Długo zastanawiałam się jak się zabrać do napisania tej recenzji. Dalej nie wiem, co mam myśleć o tej książce. Z jednej strony mi się podobała, w dość szybkim tempie ją przeczytałam, jednak z drugiej strony była dla mnie dziwna, czasami niezrozumiała, a także zdarzało mi się pogubić w fabule. Myślałam, że jeśli dam sobie czas na przemyślenia moja opinia względem opowieści się nieco zmieni, bardziej ją zrozumiem i docenię, niestety tak się nie stało.

Olga i Joasia są siostrami, jednak ich charaktery różnią się. Olga jest tą poważniejszą i bardziej odpowiedzialną, ma osiemnaście lat i pracuje w urzędzie. Pewnego dnia zostaje zaskoczona pocałunkiem przez nieznajomego chłopaka. Ten nieznajomy jeszcze w jej życiu się pojawi i namiesza w życiu niejednej osoby. Joanka jest młodsza, ta czternasolatka ma w sobie pełno życia, a jej marzeniem jest, by zostać aktorką. Rodzice nie za bardzo się cieszą z tego powodu, ale dziewczyna jest zdecydowana i nikt jej nie wybije tego pomysłu z głowy. Jest to wiosna 1938 roku, wieś Mirabilia pod Nowogródkiem. W następnych latach wiele się zmienia u dziewczyn. Wybucha wojna i życie toczy się zupełnie inaczej, dla każdej z nich los przygotował coś innego.

Mieszkańcy wsi są wielokulkturową społecznością, której życie przedwojenne toczy się zgodnie. Najbardziej interesujący jest fakt, że potrafią modlić się w tym samym budynku. Jak to możliwe? Tego Wam nie zdradzę.

Wojna dosięgnęła wszystkich. Te czasy jednych od siebie oddaliły, drugich zbliżyły. Czy siostry przetrwały te burzliwe i ciężkie lata? Jak bardzo wojna zmieniła ich życie? Co się stało z mieszkańcami wsi? Wiele pytań się nasuwa, odpowiedzi są, lecz trzeba sięgnąć po lekturę. 

Autorka w czasy wojny, wplotła losy dwóch innych bohaterek, Oli i Joasi. Żyją one w już zupełnie innych czasach i łączy je coś z Olgą i Joanką.

Bohaterowie powieści są bardzo różni, ale wielu z nich wzbudza sympatię, zwłaszcza Joanka. Tę dziewczynę najbardziej polubiłam i bardzo mi było smutno, gdy naiwnie podejmowała niektóre wybory w życiu. Jej serce było wielkie, pokazała to przede wszystkim swą opiekuńczością nad przyjaciółką siostry.  Jednak i Olga, niby taka rozważna, a w czasie wojny potrafiła podejmować decyzje nie do końca przemyślane. Jednak czy były to czasy, gdy człowiek miał czas na długie przemyślenia? Zdecydowanie nie. Czy postępowanie dziewcząt pozwoli im przetrwać do końca wojny? 

Wspaniała powieść, którą na długo zapamiętam. Przyznam się szczerze, że sięgając po nią, nie spodziewałam się, że będzie aż tak dobra. Pochłonęłam ją bardzo szybko, nie mogłam się z nią rozstać. Uwielbiam takie książki i właśnie takie chcę czytać. Nie chodzi koknkretnie o temat powieści , lecz o to, jak ją się dobrze czyta. Język, jakim posługije się autorka trafia do czytelnika, a bohaterów, jakich stworzyła chce się poznawać , chce się poznawać ich dalsze losy i chce się być z nimi do końca.

Opinia pochodzi z mojego bloga Biblioteczka Moni.