Dom złudzeń. Zosia
Iwona J. Walczak

Zosia Kulińska to zupełna altruistka, która idzie przez życie pomagając innym i nie chcąc w zamian nic. Od dzieciństwa biegła w językach, robi z tego użytek nie tylko zawodowo, ale także zupełnie charytatywnie. Dodatkowo nie wyobraża sobie życia bez fundacji – najpierw pomagała bezdomnym, teraz chce uszczęśliwić dzieci, które nie odkryły jeszcze swojego potencjału. Czy w naszych czasach altruizm ma swoje miejsce, czy też jest skrzętnie wykorzystywany przez tych, którzy nie umieją z siebie nic dać światu zewnętrznemu? Iga mieszkając w Teksasie stara się odłożyć wystarczająco środków, by wrócić do Polski, choć jest to rzecz, której jednocześnie się boi i pragnie. Czy uda jej się wrócić i w Złotniczkach będzie dla niej miejsce? 

W „Domu złudzeń” nie ma zwyczajowego podziału na rozdziały, mamy raczej zachowany pewien ciąg fabularny, w którym są przeplatane losy Igi i Zosi, jak również przeszłość wspominana przez Zosię. Dzięki datom Czytelnik nie jest w stanie się pogubić i łatwo łączy ze sobą poszczególne fakty spajając historię w logiczną całość. 

O ile w pierwszym tomie tego cyklu mieliśmy do czynienia z pewną siebie i zarozumiałą Igą, którą życie nauczyło pokory i skromności, o tyle w drugim tomie mamy Zosię, ucieleśnienie właśnie tej pokory i skromności. Jaką lekcję życia będzie musiała przejść nasza główna bohaterka? Czy uda się jej wcielić w życie plan domu utalentowanych dzieci i jak poradzi sobie z nowym miejscem, w którym mieszka tak wiele historii i wspomnień? Portret Zosi jest całkowitym przeciwieństwem Igi, choć łączy je Dom Złudzeń, to jednak zdaje się on je także dzielić. Czy będą w stanie wyjść ponad to i będą mogły na sobie polegać? Czy Zosia będzie w stanie zaufać jakiemuś mężczyźnie? Wstąpcie do Złotniczek, aby poznać życie naszych bohaterów.

Iwona J. Walczak to uosobienie ciepła i towarzyskości, co idealnie odzwierciedla w swoich książkach – zarówno „Dom złudzeń” jak i jej wcześniejsze książki zostały pozytywnie przyjęte i zyskała wielu fanów wśród polskich Czytelników. Przepiękne okładki tylko potęgują wrażenie beztroskiego życia na wsi, które, jak wiadomo, wcale sielskie być nie musi. „Dom złudzeń” został napisany nastrojowym językiem, z ogromną ilością opisów przyrody i emocji targających bohaterami, dzięki czemu czyta się go jak dobry scenariusz filmowy. Można niemal poczuć dotyk kwiatów sadzonych przez Zosię i miękkość futra małego Mohito. Ta powieść z pewnością dostarczy Wam wielu emocji przy jednoczesnym zapewnieniu umysłowej harmonii, o którą tak czasem ciężko.