Dom w Eldafjord
Margit Sandemo

W poprzedniej części Sagi o Ludziach Lodu („Anioł o czarnych skrzydłach”) śledziliśmy losy Tuli. Dziewczyna okazała się jedną z dotkniętych, ale pilnie strzegła swojego sekretu. Nie wiedząc o tym jej kuzyn Eskil, wierzył w głębi, że to on ma magiczne zdolności. Poznaliśmy go jako bohatera trochę roztrzepanego, niedorosłego, pełnego rządy przygód. Zamiast odprowadzić Tulę, przebrał ją za chłopca i puścił na samodzielną wędrówkę, sam zaś ruszył na poszukiwanie przygód. W tej części sagi możemy śledzić losy tego bohatera.
Celem Eskila jest tajemnicze Eldafjord. Usłyszał, że skrywa się tam skarb, nic tak nie kusi chłopaka, jak powrót do domu z bogactwem, które pomogłoby rodzicom. Tak się bowiem składa, że u Vingi i Heikego nie przelewało się ostatnio. Ciężko jest bowiem utrzymać trzy wielkie dwory, a z każdym z nich są mocno związani. Syn, wędrując, wypytuje ludzi o wszystko. Niestety nie wie, że jego naturalna ciekawość i otwartość może być źle odebrana. Nie znając aktualnej sytuacji politycznej w kraju, zostaje uznany za szpiega i zamknięty w więzieniu. Ten czas bardzo go zmienia.
Czytelnik, który już wcześniej pokochał nieco niesfornego Eskila, może czuć się zawiedziony. Przez znaczną większość książki mamy do czynienia bowiem z całkiem innym człowiekiem. Chłopak był zmuszony dojrzeć o wiele szybciej. Zupełnie inaczej patrzy na świat i na kobiety. Być może zupełnie zrezygnowałby z poszukiwań tajemniczego skarbu, ale los najwidoczniej chciał inaczej.
Mnie zmiana w bohaterze właściwie na przeszkadzała. Polubiłam jego nową osobowość, a tę część sagi mocno mnie wciągnęła. Zauważyłam, że w każdym tomie, w którym, choć na chwilę pojawia się Heike, musi być odrobina magii i tajemniczości. Tym razem też tak jest. Mamy historię nawiedzonego domu. Skarbu strzeże coś tajemniczego. Śmiałkowie, którzy połakomili się na bogactwa, giną w niewyjaśnionych okolicznościach. Da Eskila to tylko plotki, dopóki nie odkrywa czegoś, co na zawsze powinno zostać w ukryciu. Rozpoczyna się niebezpieczna przygoda pełna strachów i upiorów.
Oprócz tego, jak zawsze w sadze znajdzie się miejsce na romantyczny watek. O serce bardzo przystojnego Eskila zabiega najpiękniejsza dziewczyna we wsi. Jednak jej rodzice nie oddadzą córki byle komu, a ona sama ma wysokie mniemanie o sobie. Nieśmiało tez zerka na młodzieńca jej koleżanka. Jednak stłamszona nie potrafi ukazać swego własnego charakteru.
Eskil zdobywa też przyjaciółkę, starszą od niego kobietę wychowującą nieuleczalnie chorego syna. Okrutnie traktowana przez swojego szwagra, który zajął się nią po śmierci męża. W Eskilu znajduje iskrę nadziei na ratunek dla siebie i syna.
W tej części zostają odkryte ciekawe tajemnice. Czy przygoda Eskila ma jakiś związek z jego rodem ludzi lodu, czy uda mu się odnaleźć skarb, czym tak naprawdę jest i kto go strzeże? Jaką tajemnicą skrywa w sobie okrutny właściciel nawiedzonego domu? Czy jest możliwy ratunek dl chłopca, który większość życia przeleżał w łóżku, cierpiąc okropne bóle? Odpowiedzi na te i tysiące innych pytań można odnaleźć w dwudziestym-szóstym tomie już Sagi o Ludziach Lodu.

Świetna jak zawsze. Autorka  wiele poprzednich części utrzymuje na bardzo wysokim poziomie. Znowu nas zaskakuje nowymi przygodami, wartkimi akcjami i swoją własną wyobraźnią.