Długa Ziemia
Stephen Baxter, Terry Pratchett

Hm... Wciąż zastanawiam się, jak opiniować tę książkę. Nie jest to na pewno to, czego się spodziewałam, czego oczekiwałam. Jest to coś mniejszego od moich oczekiwań. Bo naczytałam się wiele o Pratchecie i jego geniuszu, tymczasem z Długiej Ziemi można byłoby chyba wycisnąć więcej. Mimo to książka trzyma pewien poziom. Opisy pokonywanych światów są niekiedy obłędne. Co do bohaterów-zakochałam się w trollach! (Podczas gdy ludzcy bohaterowie są mi raczej obojętni). Świetnie wykreowaną postacią jest także Lobsang i cieszę się, że był na pokładzie Marka Twaina, bo gdyby Joshua był jedyną załogą, moglibyśmy zanudzić się na śmierć (choć muszę przyznać, że w dużej mierze podzielam jego aspołeczność). Na pewno chętnie przeczytam kolejne tomy, bo zaczyna robić się coraz ciekawiej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka na prawdę świetna! Bardzo ciekawa koncepcja istnienia wielu światów i tak łątwego dostępu do nig dla większości ludzi. Chociaz, nie powiem spodziewałam się bardziej ciętego i humorystycznego jeżyka od Pratchett'a, ale mimo wszystko polecam i zabieram sie za nastepna czesc;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Inne, ale takie same światy. Są puste, dziewicze. Po co ruszać w kosmos skoro wystarczyć jeden krok. "Długa Ziemia" jako pierwsza z serii przedstawia przed nami historie ludzkości na wielu Ziemiach. Urządzenie zwane kroker umożliwia przenoszenie się do innych wymiarów, innych ziem niezamieszkanych przez ludzi. W książce świetnie jest przedstawione jak ludzkość wykorzystuje ten dar, nowe miejsca do życia. Równie ciekawie są przedstawione losy bohaterów, którym towarzyszymy przez te "opuszczone" światy. A przygód i wyzwań mają sporo. Kawał dobrego i sprawnie napisanego SF. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wierna twórczości T.Pratchetta sięgnęłam po "Długą Ziemię". Choć książka ma dwóch autorów, a kreowany w niej świat w ogóle nie przypomina Świata Dysku, ma ona pewne typowo pratchettowskie cechy, jak absurdalne poczucie humoru, zwykłe zdania, które prędko stają się kultowe oraz niebanalne opisy zupełnie banalnych spraw. "Długa Ziemia" zasadza się na bardzo ciekawej koncepcji: otóż Ziemia Podstawowa (na której wszyscy do tej pory żyli) okazuje się mieć nieskończoną liczbę swoich wersji/wariantów/odbić (jak kto woli), które nigdy nie były zamieszkane przez człowieka. Otwarcie się nowych światów zachęca obecnych mieszkańców Ziemi Podstawowej do szukania lepszego bytu i innego życia na kolejnych ziemiach na wschód o\lub zachód od Podstawowej. Joshua Valiente, naturalny 'przekraczający', również wyrusza na wyprawę niezwykłym sterowcem, by wraz z pół człowiekiem-pół robotem eksplorować kolejne ziemie i znaleźć odpowiedzi na fundamentalne pytania: "Skąd pochodzimy" i "Dokąd zmierzamy". Książka napisana jest świetnie, opisy są szczegółowe i barwne, ale pozbawione dłużyzn, akcja toczy się wartko, a spotykające co i rusz głównych bohaterów przygody są ekscytujące. Czytelnik na pewno się nie znudzi, a podana w książce koncepcja światów równoległych zmusi go do przemyśleń. Bo przecież wystarczy tylko jeden krok...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ach kolejna książka Pratchetta. Myślałam, że będzie tak samo dobra, jak seria Świata Dysku. Może troszeczkę się przeliczyłam. W książce brakuje ciętego języka, którym posługuje się Terry jak i komicznych postaci, do których przyzwyczaiłam się w Świecie Dysku. Pomimo tego książka nadal jest bardzo dobra, a pomysł w pełni wykorzystany. Z niecierpliwością czekam na Długą Wojnę, i mam nadzieję, że ukaże się u nas dosyć szybko !

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ziemniak. Kartofel. Pyra. Grula. Jabłko ziemne. Solanum tuberosum. Przybysz z dalekich Andów. Ma swoje pomniki i muzea. Niepozorne warzywo, z dużym potencjałem. Jak wielkim i zaskakującym, tego można dowiedzieć się z "Długiej Ziemi". Terry Pratchett i Stephen Baxter połączyli swoje siły i stworzyli multiversum, szereg równoległych linii czasowych dobrze nam znanej planety Ziemia. I to zaledwie o krok od miejsca, w którym się znajdujemy. Dosłownie. Jeśli chcesz odkryć inne Ziemie musisz tylko zdecydować się, w jakim kierunku podążysz - na wschód, czy na zachód, złożyć własnoręcznie krokera - urządzenie wspomagające (nic trudnego, każdy to potrafi) i ... uczynić pierwszy krok. I oto jesteś na Wschodniej Pierwszej lub Zachodniej Pierwszej. Gdy już uporasz się z kilkunastominutowymi mdłościami, ot taki efekt uboczny kroczenia, możesz rozpocząć eksplorację odwiedzonej wersji Ziemi albo od razu zrobić kolejny krok do Drugiej, Trzeciej, Czwartej, Sto Dwudziestej, Pięćset Osiemdziesiątej Trzeciej ...Wschodniej lub Zachodniej. I tak bez końca. Możesz też należeć do grona naturalnych kroczących, którzy nie potrzebują ani krokera ani chwili odpoczynku na przeczekanie mdłości. Jest też trzecia możliwość - jesteś fobikiem i nijak nie możesz przekraczać. Musisz tkwić na Ziemi Podstawowej i przyglądać się jak wszystkie światowe gospodarki załamują się, znika problem przeludnienia Ziemi i dostępu do surowców, kryminaliści wspinają się na kolejne szczeble wirtuozerii w swoim rzemiośle, stale rosną niepokoje społecznym. I jeszcze jedno. Pamiętaj, sprawdź dokładnie, zanim uczynisz pierwszy krok, to, co masz przy sobie i na sobie, żebyś po przekroczeniu nie zaplątał się w spodnie, które nagle w tajemniczy sposób znalazły się na wysokości Twoich kolan. Miałeś metalowe nity w spodniach? Ojej, jaki pech! "Dzień Przekroczenia. Piętnaście lat temu. (...) Później wszyscy pamiętali, gdzie byli w Dniu Przekroczenia. W większości byli w kłopotach." Długa Ziemia jest niezamieszkana przez homo sapiens. Co najwyżej, można na niej spotkać zwierzęta, różne wariacje ewolucyjne stworzeń spotykanych obecnie lub dawniej na Podstawowej. Kolejne Ziemie są do siebie bardzo podobne, zazwyczaj pełne lasów i mokradeł, czasami tkwią w środku niekończącej się epoki lodowcowej, a czasami są wypaloną pustynią. Może się zdarzyć i tak, że Ziemia jest kupą kamieni wirujących w kosmosie. Zmiany każdej Ziemi są subtelne, bardziej dostrzegalne wraz z długością kroczenia. Są też trolle - łagodne istoty podobne trochę do małp porozumiewające się za pomocą śpiewu i elfy - złe dwunożne stworzenia, żądne krwi. Jedni i drudzy przed czymś uciekają. Przed czym? Tego chcą się dowiedzieć naturalny kroczący, nieco antyspołeczny i ceniący sobie Ciszę - Joshua Valienté oraz Lobsang, superinteligentny komputer będący reinkarnacją tybetańskiego mechanika motocyklowego, podróżujący w nowoczesnym sterowca Mark Twain. Ich podróż to dopiero początek. To zaledwie zarys historii, wprowadzenie bohaterów na scenę (Joshua i Lobsang to nie jedyni bohaterowie książki, wspomnę tu jeszcze postać policjantki Moniki Jansson, Sally Linsay i rodzinę Greenów) i szkic ich przygód. Stąd moje poczucie niedosytu po skończeniu "Długiej Ziemi" i ogromny apetyt na więcej. Na szczęście jest rozwinięcie tej opowieści. "Długa wojna" właśnie (wczoraj) miała swoją polską premierę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Do mnie książka nie trafiła ale najprawdopodobniej to nie mój gatunek literacki. Mimo to doceniam język literacki,

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Opis brzmi ciekawie...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Seria ,,Długa ziemia" to jedyne książki Terry'ego Pratchetta, których nie czytałam (nie licząc ,,Dobrego omenu", którego nigdy nie byłam wstanie skończyć). Trochę obawiałam się tego duetu. Chyba wolę Pratchetta solo. Na szczęście niepotrzebnie, bo książka mi się podobała i była naprawdę ciekawa, ale... No właśnie ale. Panowie mieli rewelacyjny pomysł na historię. Równoległe światy, bliźniaczo podobne do naszego, ale nie zasiedlone przez inne istoty tak rozwinięte jak ludzie, tworzące tzw. Długą ziemię. I nagle ludzie odkrywają możliwość przeskakiwania przez te światy, co otwiera wiele możliwości, ale i stwarza poważne problemy i to nie tylko na tych nowych światach ale i na Ziemi Podstawowej. Można przekraczać na wschód i na zachód. Można zabrać ze sobą wszystko, oprócz żelaza, które jakby nie było jest istotnym elementem życia człowieka. Z jednej strony cofa ludzkość i cywilizację do czasów dzikiego zachodu, z drugiej daje wolność i możliwość rozładowania już i tak przeładowanego świata. Jednak doprowadza też do podziałów na ludzi, którzy mogą przekraczać, ale potrzebują do tego krokerów, na tych co przekraczają naturalnie oraz ludzi, którzy nie mogą przekraczać wcale... Do tego wszystkiego dochodzi Lobsang - jednostka SI uznana prawnie za człowieka. Lobsang zabiera naszego głównego bohatera Joshuę w podróż sterowcem przez Długą Ziemię w celu odkrycia nowych światów, stworzeń, a może i czegoś więcej. Cały pomysł na Długą Ziemię uważam za rewelacyjny i taki bardzo pratchettowski. Styl autorów jest również przyjemny, lekki i niewymuszony. Mamy tu także typowy humor Pratchetta (krokery zasilane ziemniakiem, ale nazywanie spotkanych stworzeń trollami i elfami), jest wiele ciekawych wtrąceń naukowych, filozoficznych, religijnych czy socjologicznych. Książka rozwija się powoli wprowadzając nas w Długą Ziemię, pokazując różne zachowania różnych ludzi na to, co daje taki świat. Jednak w pewnym momencie panowie popłynęli, a historia zrobiła się bardziej taką dyskusją dwóch inteligentnych ludzi, którzy zaczęli filozofować ,,co było gdyby" i odniosłam wrażenie, że Lobsang i Joshua byli takim odzwierciedleniem Pratchetta i Baxtera (choć trudno określić kto był kim, obstawiam, że Pratchett Joshuą). I niestety w pewnym momencie zawiało nudą, a ja musiałam zmuszać się do czytania. Po prosu za bardzo to rozciągnęli. Mimo wszystko polecam tę książkę, zwłaszcza fanom Terry'ego Pratchetta, dla nich to chyba pozycja obowiązkowa i przypomina nieco ,,Naukę Świata Dysku". Aczkolwiek nie jest to łatwa lektura na dwa trzy wieczory i zmusza do myślenia, a mi pozwoliła trochę na odkurzenie mojego ścisłego umysłu ? Po kolejne tomy na pewno sięgnę, ale może nie od razu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)