Czarny Wygon. Starzyzna
Stefan Darda

CZARNY WYGON
Stefan Darda
Videograf

Stefan Darda to jeden z najpopularniejszych polskich autorów literatury grozy.
"Czarny Wygon" to obok "Domu na wyrębach" najbardziej rozpoznawalny cykl grozy autora.
Wydawnictwo pokusiło się o wznowienie całego cyklu w jednej książce.
Witold Uchmann doświadczony dziennikarz po pięćdziesiątce, zajmujący się opisywaniem zjawisk paranormalnych.
Po awanturze z szefem zamierza złożyć wypowiedzenie. Jednak tajemniczy meil, że na Roztoczu, niedaleko Zwierzyńca, znajduje się przeklęte miejsce, o którym nie wie nikt oprócz nadawcy tej wiadomości, skłania go do zmiany decyzji.
Witold mimo ostrzeżenia od przyjaciela, który we śnie widział swoją zmarłą żonę, a ta ostrzegała go postanawia wyjechać na spotkanie z informatorem.
Czy to tylko szaleniec?
Co tak naprawdę skrywa się za słodką nazwą "Sielska Dolina"?

Cykl Czarny Wygon to świetna seria powieściowa grozy.
Autor w swoich powieściach potrafi stworzyć niebywały klimat.
Niemal namacalnie przenosimy się w mroczne miejsca, do domu, który być może skrywa więcej niż nam się wydaje.
Kiedy wsiąkniemy w fabułę i przemierzamy zakątki o których pisze autor, spotykamy niewyjaśnione zjawiska na swojej drodze, a chłód gasnącej świecy powoduje ciary na całym ciele, wtedy już nie ma ucieczki i nie odłożymy książki dopóki nie dotrzemy do prawdy.
Autor świetnie potrafi budować napięcie i utrzymać czytelnika w tym stanie.
Dla mnie świetna seria grozy. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To drugi tom napisanego przez Stefana Dardę cyklu "Czarny Wygon". Osią fabuły są losy Witolda Uchmanna, dziennikarza, który opisywał tematy paranormalne. Temat, który tym razem trafił, okazał się zupełnie inny, przez co Witek został pochłonięty przez nadprzyrodzone siły, gdzieś w pobliskiej roztoczańskiej osadzie Guciów. 

Starzyzna przedstawia to, co działo się z Uchmannem, który trafił do przeklętej wioski, zawieszonej między życiem a śmiercią. Poznamy tragiczne losy mieszkańców i genezę rzeczywistości. Uchmann, jak przystało na dziennikarza z krwi i kości uparcie toczy śledztwo, powoli zbliża się do rozwiązania sprawy Starzyzny. Darda umiejętnie pogłębił charakter bohatera i przedstawił go z każdej strony. Mamy rozwinięte także postaci drugoplanowe, które w poprzednim tomie zostały tylko przedstawione. Więcej głębi uzyskują także ci źli, m.in. sam ksiądz dobrodziej. 

Tom ten jest napisany w trochę innym stylu niż jego poprzednik. Mamy tutaj więcej akcji nastawionej na działanie bohaterów niż odkrywanie kolejnych tajemnic mrocznej historii mieszającej się z rzeczywistością. 

Ten tom tak jak i poprzedni czyta się szybko, ciężko się od niego oderwać. Nie ma większego sensu czytania jej bez znajomości poprzedniego tomu. Jest to oczywiście możliwe, ale takie cykle mają to do siebie, że lepiej trzymać się kolejności. To przygoda naprawdę w dobrym stylu. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Część druga - Starzyzna, jak sama nazwa wskazuje skupia się przede wszystkim na tytułowej przeklętej miejscowości, jej mieszkańcach i na postaci Witolda Uchmana. Pierwsze próby przełamania klątwy zatajenia nie przynoszą rezultatu, nie wystarczy, aby ludzie dowiedzieli się o jej istnieniu - muszą poznać także przyczyny, przez które objęła mieszkańców Starzyzny. To w tej części autor odkrywa przed nami karty - co takiego wydarzyło się w 1952, że mała wieś, pełna bogobojnych i uczciwych ludzi przemienia się w zapomniane przez Boga piekło na ziemi? Uchman bierze sprawy w swoje ręce i bogatszy o doświadczenia i zapiski Gielmudy, rusza na spotkanie mroku. Bohaterowie starają się utrzymać przy życiu wspólnymi siłami, a największą nadzieję pokładać muszą w nowym przybyszu, nękanym przez dziwne wizje i prorocze sny - obcym z nowego, nieznanego i niedającego się zrozumieć świata. Zakończenie pozostawia nadzieję, na dobry obrót spraw

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część Czarnego Wygonu wydaje się bardziej mroczna i przerażająca. Rafałowi, który musi wrócić do Starzyzny, by podjąć próbę uratowania życia swojej małej córeczce, nie udaje się pokonać granicy wymiarów. Udaje się natomiast Witkowi. Witek ma intuicję, pomoc zmarłego Krzysia, wiarę i nadzieję mieszkańców Starzyzny. Przeprowadza ich do Kościoła, jedynego miejsca, gdzie umarli nie mają prawa wstępu. Witek za wszelką cenę chce pomóc tym ludziom, ale obawia się, że dla niego ratunku już nie ma...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po przeczytaniu części pierwszej musiałam sięgnąć po drugą, a to dlatego, że autor tak zakończył historię w "Słonecznej dolinie", że w zasadzie nic nie zostało wyjaśnione. Bardzo chciałam dowiedzieć się, co tak strasznego zaszło w wiosce wiele lat temu, że do dziś jej mieszkańcy ponoszą tego konsekwencje. "Starzyznę" czytało mi się nieco lepiej niż "Słoneczną dolinę". Nie odczułam już zbędnego przedłużania, niepotrzebnych opisów. Polubiłam bohaterów. Przyzwyczaiłam się do stylu pana Dardy. Spodobało mi się rozwiązanie zagadki. Historia szalonego księdza dość mocno zmroziła mi krew w żyłach. Od razu sięgnęłam zatem po część trzecią - "Bisy". Niestety nie dotrwałam do końca. Trójka nawet w 1/4 nie dorównuje poprzednim częściom, które pomimo pewnych mankamentów jednak były dość dobre. Na chwilę obecną na tym chyba koniec mojej przygody z panem Dardą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

STARZY BOHATEROWI NA STARZYŹNIE Drugi tom tetralogii Dardy o przeklętej wiosce, która skrywa wiele tajemnic, to znakomity powrót do bohaterów, miejsc i tematów, które stały się znakiem rozpoznawczym tego autora. Sporo już czasu minęło odkąd Witold zniknął. Jego przyjaciel, Nawrot, nie może pogodzić się z losem przyjaciela. Zapiski jakie mu pozostawił, zgodnie z jego wolą, zostały opublikowane, ale co takiego spotkało Witolda? Gdzie jest teraz i co robi? Kolejna wyprawa w okolice Czarnego Wygonu kończy się podrzucenie do jego samochodu kolejnych zapisków, które w końcu rzucą nieco światła na sprawę Witolda. Wraz z Nawrotem, w znanej już ze ,,Słonecznej doliny" konstrukcji książka w książce w książce, przekonujemy się jak to się stało, że Witold, mimo absolutnego braku takiego zamiaru, trafił jednak do Starzyzny. A zarazem dzięki czytanym przez niego dalszym wspomnieniom Rafała, zanurzamy się w świat sekretów przeklętej wioski. Pytanie jednak czy wreszcie dostaniemy upragnione odpowiedzi musicie wyjaśnić sobie sami, sięgając po tę powieść. A sięgnąć, jak zawsze w przypadku książek Dardy, powieści to czy opowiadań, jest naprawdę warto. Może zabrzmi to paradoksalnie w przypadku horroru, ale w utworach tego pisarza jest coś na wskroś sympatycznego. Jakaś taka swojska prostota przemawiająca z bliskiej każdemu codzienności życia jego bohaterów. I zwyczajna bliskość. Bardziej jakby historię snuł Wam nie znany autor, a ktoś, kogo doskonale znacie i w towarzystwie kogo czujecie się naprawdę znakomicie. Tym razem pozornie zmienił Darda nieco układ powieści. Mniej jest tu miejsca na budowanie tej charakterystycznej powolnej codzienności ? la King, gdzie to, co nieznane zakrada się powoli, a cała siła emocji i zaciekawieni tkwi w normalności. Niezwykłe zjawiska, duchy, morderca, przeklęta wioska... To wszystko już jest, a my wraz z bohaterami tkwimy w środku zdarzeń. Ale dzień powszedni Starzyzny szybko wkracza na scenę sprawiając, że wszystkie elementy układanki, jakich oczekujemy, trafiają na swoje miejsca. Jest więc i napięcie i emocje, i humor jest także - a nawet więcej go niż dotychczas. Przy tym mamy też znakomite, lekkie i przyjemne pióro, jakim operuje Stefan. I wreszcie uczucie niedosytu, które pobudza apetyt na dwa pozostałe tomy serii. Lubicie naprawdę udane powieści grozy? Chcecie czegoś w sam raz na kilka przyjemnych wieczorów w przeklętej wiosce? Sięgnijcie bez wahania. Darda to najlepszy rodzimy autor horrorów i każdy fan tego gatunku powinien poznać go koniecznie. Polecam. Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2015/12/21/czarny-wygon-starzyzna-stefan-darda/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zachęcam do zapoznania się z moją recenzją w/w książki dostępną na moim blogu: http://magicznyswiatksiazki.pl/?p=20945 :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Niezrozumiała i nieciekawa. Nawet nie skończyłam jej czytać. Nie lubię wystawiać negatywnych opinii, ale niestety ta książka nie należy do moich ulubieńców

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sięgnęłam po nią natychmiast po zakończeniu pierwszej części, bo koniecznie musiałam wiedzieć co będzie dalej. Tu dzieje się jeszcze więcej niż w "Słonecznej Dolinie", wiele też się wyjaśnia. Wciąga równie mocno i pozostawia podobne wrażenie niedosytu. Na szczęście są jeszcze dwa tomy :)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka ta trzyma poziom części pierwszej. Dowiadujemy się w niej dlaczego Starzyzna została przeklęta. Nie sposób się oderwać od czytania.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzyma wysoki poziom części pierwszej, wciąga, wzrusza, wzbudza też strach. I, podobnie jak część pierwsza, wzbudza ochotę na natychmiastowe poznanie ciągu dalszego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chciałam czy nie chciałam ale cykl o zakazanej wiosce porwał mnie. Nie mogłam się od niej oderwać. 

W tej części to Witek ląduje w Starzyźnie. I to nie całkiem dobrowolnie. Ale przynajmniej, w przeciwieństwie do Rafała, wie czego się spodziewać. Właśnie to jemu udało się dotrzeć do przyczyny klątwy ciążącej na mieszkańcach wioski. 

W tej części ktoś uważający się za tchórza musi stanąć na wysokości zadania by uratować nie tylko siebie. Polecam. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Okładka, a właściwie Anielka, mnie przeraża. Poznałam już tajemnicę, która wywołała "klątwę zapomnienia". Niemal wszyscy ulegli zbiorowej psychozie i jak baranki na rzeź poszły za księdzem. A jak tutaj widać nie każdy ksiądz jest kryształowy. Zdarzają się zepsute jajka. Trochę zmartwiło mnie zakończenie. Chciałam od razu wyjaśnienia, co stało się z Witkiem, ale go nie otrzymałam. Muszę sięgnąć po kolejną część cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Okładka, a właściwie Anielka, mnie przeraża. Poznałam już tajemnicę, która wywołała "klątwę zapomnienia". Niemal wszyscy ulegli zbiorowej psychozie i jak baranki na rzeź poszły za księdzem. A jak tutaj widać nie każdy ksiądz jest kryształowy. Zdarzają się zepsute jajka. Trochę zmartwiło mnie zakończenie. Chciałam od razu wyjaśnienia, co stało się z Witkiem, ale go nie otrzymałam. Muszę sięgnąć po kolejną część cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część losów dziennikarza, który udaje się w podróż do zawieszonej w czasie wsi- Starzyzna. Czy odnajdzie się w tym wszystkim? Czy da sobie radę z upiorami, które czekają tylko, by przejąć go na swoją stronę? Czy uratuje tamtych ludzi, którzy są uwięzieni w Starzyźnie już tyle lat? Czy przeprowadzi ich przez niewidzialną barierę w czasie? To już pozostawiam Wam, drodzy czytelnicy. 

Książka bardzo wciągająca. Bardzo szybko ją przeczytałam. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna podróż do Starzyzny, tym razem dla Witka Uchmanna, który trafił tam zamiast Rafała. W tej części poznajemy tajemnicę klątwy wsi i przybliżona zostaje nam postać księdza Dobrowolskiego. Okazuje się, że w momencie, kiedy Witek zaczął poznawać historię przedstawioną przez Rafała, w Starzyźnie zaczęły się dziać różne dziwne (nawet jak na sytuację wsi) rzeczy. Uchmann chce uratować wioskę, a także małą Paulinkę. Czy poznanie historii klątwy coś zmieni? A może Witek zostanie „zamknięty” w Starzyźnie na zawsze z resztą mieszkańców?

Co prawda „Starzyzna” nie była dla mnie aż tak straszna jak Słoneczna Dolina (może przez brak Marcina Kowalika i Anielki), ale i tak czytało się ją znakomicie. Autor nie zaniża poziomu książki, a nawet nieco go podnosi. Co prawda spodziewałam się nieco bardziej krwawego powodu, dla którego Starzyzna została przeklęta, ale ten też był niespodziewany. Tak samo jak w przypadku Doliny, książkę czyta się szybko i przyjemnie. Przede mną Bisy i Bisy II. Mam ogromną nadzieję, że i w tym przypadku Darda napisał książki na tak wysokim poziomie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)