Cukier na duszy
Marcin Grzelak

Niezwykle plastyczna, refleksyjna podróż do codzienności lat dziewięćdziesiątych. Bohaterów, których można było spotkać na każdej ulicy. Zwykłe postaci z swoimi problemami, troskami, planami na życie i wyborami. Dobrymi i złymi. Niespieszna podróż w towarzystwie zwykłego chłopaka, któremu przydarzają się dosyć niezwykłe przygody. Czasem dramatyczne, niekiedy skłaniające do refleksji. Podróż, która jednak nie jest pozbawiona zwrotów akcji i ostatecznie zmierza do zaskakującego finału, po drodze odsłaniając mroczną tajemnicę z przeszłości głównego bohatera. On sam okazuje się nie być tym, kim wydaje się przez niemal cały czas. 

W powieści mocno odczuwalny jest charakterystyczny dla autora klimat znany z debiutanckiej "Pułapki na anioły", co niewątpliwie stanowi jej zaletę. Warto przeczytać. Nie można przejść obok niej obojętnie.

Byłam bardzo ciekawa, jaką powieść zaserwuje nam Marcin Grzelak, po świetnym debiucie, jakim była książka "Pułapka na anioły", dlatego z ciekawością sięgnęłam po "Cukier na duszy". 

Fabuła książki tym razem, przenosi nas do lat 90, czasów wielkich zmian, które wielu z nas wspomina z sentymentem, ale przede wszystkim do ich ciemnych stron. Grzelak ponownie oczarowuje niepowtarzalnym klimatem, którym ujął mnie w swoim debiucie, i który chyba już stał się jego znakiem rozpoznawczym. Klimatem szarego prowincjonalizmu, małomiasteczkowej beznadziei oraz nudy zabijanej smakiem alkoholu i narkotykami. Nieoczywistym, zawiłym, momentami przytłaczającym, bolesnym, lecz zawierającym wiele życiowych, oczywistych prawd, wyciągając na wierzch ludzkie problemy, na które z reguły przymykamy oczy, staramy się ich nie zauważać, o których nie chcemy pamiętać, a które przecież były, działy się, tacy ludzie, jak jego bohaterowie istnieli. W połączeniu z pisarskim kunsztem, z jakim ubiera w słowa opisywaną rzeczywistości, tworzy bohaterów, opisuje emocje, sprawia że gorycz wylewająca się z kolejnych stron nas nie odpycha, a wręcz uzależnia jak cukier, po odstawieniu którego odczuwamy głód. Zatem jeśli jesteście głodni dobrej, niekomercyjnej i ambitnej literatury, to szczerze polecam obie książki autora, bo jeśli się nie mylę, już niebawem będzie jednym ze znakomitszych polskich powieściopisarzy.