Co było przed tobą
Sarah Cornwell

Większość tej powieści skupia się na powrotach do przeszłości. Wspomnienia Olivii dotyczą głównie matki: pięknej, ze zdolnościami jasnowidzenia, która przepowiadała przyszłość klientom, która znikała zostawiając małoletnią córkę samą. Powrót do rodzinnego, dysfunkcyjnego domu to także powrót do "miejsca przewinienia", ostatniego lata jej dzieciństwa. W zakamarkach umysłu Olivii tkwią także duchy sióstr bliźniaczek, które przemykają po stronach, ale może jednak one są realnymi istotami? Czy zdjęcia nie mówią prawdy, bo jak się coś sfotografuje, to ma się na to dowód? Wbrew pozorom mamy tutaj tylko zarys choroby afektywnej dwubiegunowej ,,z dwoma biegunami, z sinusoidą przebiegającą faliście między nimi", która wystąpiła w trzech pokoleniach: matki bohaterki, Olivii i jej syna. Objawia się napadami szału, szybkimi, zmiennymi nastrojami, koszmarami sennymi i tymi na jawie. Co najważniejsze, nie daje się okiełznać... Nie do końca odpowiadał mi styl pisarki, jakby poetyckie porównania jak np. ,,wspomnienia dosięgają mnie palcami wodorostów", robiło to nastrój jakby oniryczny. Wystąpiły dramatyczne momenty jak np. nagłe zniknięcie chłopca, gdzie ,,czas mija, a Daniela nie ma", ale to było jakby za szkłem. Początkowo trudno jest wczuć się w historię i sytuację Olivii, utrudniają to problematyczne skoki czasowe: raz buntownicza przeszłość (z różnych lat)- i tej jest najwięcej, raz niespokojne tu i teraz. Wprowadza to chaos. Niektóre sceny wydawały mi się zbędne, wg mnie za dużo było ukazania nastoletniego buntu: alkoholu, złego towarzystwa, ucieczek z domu. Z kolei realistyczny jest wątek konfliktu pokoleń na linii matka- córka, próby wyrwania się z jej nieodpowiedzialnej opieki, uczucia i emocje po pewnych zdarzeniach, trzymany w tajemnicy sekret rodzinny, który zaskakuje czytelnika. ,,Co było przed Tobą" to powieść, która ukazuje, że z przeszłością trzeba się pogodzić i ją zaakceptować, przestać obwiniać za błędy cudze i własne. Do przedstawienie tej historii mam spore ,,ale", ale nie można jej odmówić pewnego przesłania. Olivia ostatecznie zdaje sobie sprawę, że to co musi zrobić, może zrobić sama i robi to, wybacza im obu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Autorka w ciekawy sposób ukazała rodzinę zdominowaną przez chorobę psychiczną jaką jest zaburzenie dwubiegunowe. Między retrospekcjami i teraźniejszością zaciera się granica, przejścia te są jak dla mnie zbyt płynne, że momentami nie wiedziałam czy czytam o przeszłości, czy teraźniejszości. Dlatego trzeba się dość mocno skupić podczas czytania, by nie pomylić osób i móc te dwa czasy rozróżnić. Na początku może akcja nie mknie tak szybko, ale pod koniec przyspiesza i jest dość zaskakujące zakończenie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)