Chrzest ognia


Tom 3 cyklu Wiedźmin: Saga o wiedźminie
Ocena: 5.38 (108 głosów)
Inne wydania:

Geralt, wyleczony przez driady z ran odniesionych w czasie puczu na wyspie Thanedd, wyrusza na poszukiwanie przeznaczonego mu Dziecka Niespodzianki. Oprócz nieodłącznego Jaskra, trubadura i domorosłego filozofa, do kompanii wiedźmina przystępują: pełna temperamentu łuczniczka Milva, nilfgaardzki rycerz - koszmar ze snów Ciri - którego poszukują najlepsi szpiedzy Cesarstwa, sprytny gnom zwiadowca, pięciu rubasznych krasnoludów oraz noszący się staroświecko i pachnący intensywnie ziołami cyrulik - osobnik jakby nie z tej bajki.

Informacje dodatkowe o Chrzest ognia:

Wydawnictwo: SuperNowa
Data wydania: 2010-12-27
Kategoria: Fantasy/SF
ISBN: 978-83-7578-0-321
Liczba stron: 334
Język oryginału: Polski
Tłumaczenie: brak

Tagi: wiedźmin

więcej

Kup książkę Chrzest ognia

Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki

Na naszej stronie nie ma jeszcze cytatów z tej książki.


Dodaj cytat
REKLAMA

Zobacz także

Chrzest ognia - opinie o książce

„Chrzest ognia” jest  piątym tomem sagi o „Wiedźminie Geralcie z Rivii”. Chociaż tak w sumie trzecim, ponieważ dwie pierwsze części : „Ostatnie życzenie” i „Miecz przeznaczenia” są zbiorem trzynastu opowiadań o jego przygodach. Andrzej Sapkowski, autor sagi o wiedźminie zabiera nas w magiczny świat fantasy pełen mnóstwa intryg, niespodziewanych zwrotów akcji i mnóstwa dawek emocji.

Geralt zostaje wyleczony przez driady z ran odniesionych na wyspie Thanedd i praktycznie natychmiast wyrusza na poszukiwanie Cirilli, czyli przeznaczonego mu Dziecka Niespodzianki. Oprócz przyjaciela wiedźmina – Jaskra, trubadura i poety do kompanii wiedźmina przystają : łuczniczka Milva, która jest pełna temperamentu, nilfgaardzki rycerz, który występuje w koszmarach Ciri oraz jest poszukiwany przez najlepszych szpiegów Cesarstwa, sprytny gnom- zwiadowca i pięciu krasnoludków oraz na samym końcu cyrulik- osobnik skrywający nie lada tajemnicę.

Powieść przepełniona jest mnóstwem sekretów. Kim jest tajemniczy cyrulik? Czy spełni się złowroga przepowiednia? Czy Gerald odnajdzie Ciri? Co się stało z Yennifer? Czy trójka naszych bohaterów wreszcie się odnajdzie? Gdzie jest Ciri?

Andrzej Sapkowski wymyślił tajemniczy i zaskakujący świat, w którym żyje nasz wiedźmin. Powieść ma zaledwie 333 strony, więc jest to stosunkowo niewiele, jednak w książce nie ma miejsca na nudę. Ciągle się coś dzieje. Przejmujemy niekiedy uczucia bohaterów. 

Co znajdziecie w tej powieści? Niesamowite przygody wiedźmina Geralta z Rivii, solidną dawkę emocji i przede wszystkim świat przepełniony magią, intrygami i mnóstwem zwrotów akcji.

Powieść Andrzeja Sapkowskiego należy do gatunku fantasy, czyli mojego ulubionego. Myślę, że spodoba się każdemu miłośnikowi tego gatunku.

I znowu autor zabrał nas w cudowny świat w którym żyje nasz wiedźmin. Jak na razie, ani razu się nie zawiodłam. Już wymyślam miliony przygód, które czekają Geralta. Ciekawe, czy uda mi się być chociaż trochę blisko prawdy.

Książka jest nieprzewidywalna, więc nie mam pojęcia, co czeka w następnym tomie „Wieża jaskółki”. Nie mogę doczekać się czytania.

Powieść uczy nas, żeby nigdy się nie poddawać. Pokazuje, aby wybrać sobie jeden cel i do niego dążyć, nie rozpraszać się. Pokazuje również, jak wielką moc ma przeznaczenie. Nie sposób przed nim uciec. Zawsze nas znajdzie.

Oto dalsze losy wiedźmina Geralta z Rivii, czarodziejki Yennifer oraz księżniczki Cirilli, Dziecka Niespodzianki przeznaczonemu Geraltowi. Czy przeznaczenie wreszcie się dopełni? Czy Ciri i Geralt odnajdą do siebie drogę i razem z Yennifer znowu będą razem?

Link do opinii

W tej części opowieści o wiedźminie mamy przyjemność zapoznać się z nowo zebraną kompanią. Ich przygody w "Chrzcie ognia" cieszą i bawią, ale także wzruszają do łez. 

Nie wiem, co więcej można powiedzieć. Powieśc jest niebanalna, pełna nieoczekiwanych i zaskakujących zwrotów akcji, a także budowanego napięcia,. Gdybym mogła, czytałabym nieustannie. Po prostu przykleiłabym się do każdej części tej sagi i czytała. 

Geralt, który uchodzi za bezdusznego zabójcę potworów, wielokrotnie objawia skruchę, przywiązanie do tych, którzy go otaczają, a także wyrozumiałości.  Jednak - co chyba najważniejsze - to miłość do Ciri, swojego ukochanego dziecka gra tutaj pierwsze skrzypce. W gruncie rzeczy, głównie na tym polega cała ta historia. 

Wyruszywszy w podróż, która ma na celu odnalezienie Cirilli, wiedźmin spotyka niesamowicie barwne postacie, które towarzyszą mu jeszcze długo później. Niezwykle spodobała mi się postać Regisa, który - nie wiem czy celowo, czy nie - trochę irytuje Geralta. Dla czytelnika to śmieszne momenty. Cyrulik filozofuje, ale nieraz dobrze prawi, co w obliczu całokształtu jest przezabawne. To chyba jedna z moich ulubionych postaci z całej serii i mam nadzieję, że będzie towarzyszyła Geraltowi do samego końca. :D 

"Oto Geraltowa kompania:

JASKIER, trubadur w kapelusiku z piórkiem egreta.
Studiował siedem sztuk wyzwolonych,
słynny po wszystkich dworach i zamtuzach.
„Kłamliwa łajza” i „zachrypnięty bażant”
to najłagodniejsze z określeń, jakim obdarzają go porzucone kochanki.

CAHIR, czarny rycerz z koszmarów Ciri.
Poszukiwany przez najlepszych szpiegów Cesarstwa Nilfgaardczyk,
który dowodzi, że Nilfgaardczykiem wcale nie jest.

MILVA, trafiająca z dwustu kroków łuczniczka.
Pyskata i do słów nieparlamentarnych skora.

REGIS, cyrulik intelektualista.
Nosi się staroświecko i pachnie ziołowo-korzennie.
Osobnik jakby nie z tej bajki."

Wiedźmin wielokrotnie próbuje się pozbyć swojej kompanii, tlumacząc to tym, że jest ich za dużo, że oni go spowalniają, że gdyby nie oni, odtarłby do Ciri już dawno temu.  Jednakże - takie odnoszę wrażenie - obawa przed samotnością sprawia, że jednak godzi się by towarzyszyli mu w osiągnięciu swojego celu. 

Nie mogę się powstrzymać przed dodaniem jednego z moich ulubionych fragmentów:

" - Kompania mi się trafiła - podjął Geralt, kręcąc głową. - Towarzysze broni! Drużyna bohaterów! Nic, tylko ręce załamać. Wierszokleta z lutnią. Dzikie i pyskate pół driady, pół baby. Wampir, któremu idzie na pięćdziesiąty krzyżyk. I cholerny Nilfgaardczyk , który upiera się, że wcale nie jest Nilfgaardczykiem.

- A na czele drużyny wiedźmin, chory na wurzyty sumienia, bezsiłę i niemożność podjęcia decyzji - dokończył spokojnie Regis. - Zaiste, proponuję podróżować incognito, by nie wzbudzać sensacji. 

- I śmiechu - dodała Milva."

Nie wiem, czy powinno mnie to bawić, ale bawi i jest to jeden z powodów dla których tak bardzo uwielbiam sagę o wiedźminie. :D 

Link do opinii
Avatar użytkownika - Luxfan
Luxfan
Przeczytane:2017-04-19, Ocena: 5, Przeczytałam, 12 książek w 2017,
Omyłkowo usunęłam z półki... Ale doskonale pamiętam jak niektóre sceny potrafiły mnie zanudzić. Niecierpliwy ze mnie czytelnik i chciałabym, żeby losy Ciri i Wieśka połączyły się natychmiastowo. :) Polecam!
Link do opinii
Avatar użytkownika - Sadu
Sadu
Przeczytane:2016-05-13,
Wciąga tak samo mocno jak pozostałe książki z serii o Wiedźminie. Tym razem większe skupienie na głównym bohaterze. Geralt wyrusz na poszukiwanie Ciri a towarzyszy mu wspaniała kompania. Humoru, z którego słynie Sapkowski tutaj nie zabrakło. Najlepsza według mnie postać Regisa wypada w tym najlepiej. Nie zabrakło także oczywiście słynnego poety a dochodzi także łuczniczka Milva, Nilfgaardczyk, który nie jest Nilfgaardczykiem, a wszyscy przysparzają drużynie niezłych kłopotów. Przygód nie mało, więc nudzić się nie można.
Link do opinii
Avatar użytkownika - Karen72
Karen72
Przeczytane:2016-03-09, Ocena: 6, Przeczytałem,
Super klimat, książka trzymająca w napięciu do ostatniej kartki :) polecam
Link do opinii
Avatar użytkownika - krasu
krasu
Przeczytane:2015-09-10,
Gerald z Rivii, wiedźmin i łowca potworów, po uleczeniu przez driady w brokiliońskim lesie wyrusza na poszukiwanie Ciri, która rzekomo ma być więziona przez cesarza Emhyra. Towarzyszy mu Jaskier- wędrowny bart i poeta, łuczniczka Milva. Później dołączą do niego krasnoludy, gnom, wampir Regis oraz nifgaardzki rycerz mianem Cahir. Tymczasem Ciri, która dołączyła w drugiej części do bandy Szczurów ma się dobrze, a jej romans z Malis kwitnie. Czarodziejki zawiązują tajną lożę, która ma na celu ochronę magii. Działa ponad wszelkimi możliwymi podziałami, o czym świadczy skład loży, w której oprócz elfów i ludzi, pojawiają się czarodziejki z Nilfgaardu. Tymczasem zaklęta w nefrytową statuetkę Yennefer, zostaje poproszona o dołączenie do grupy, gdy jednak przychodzi co do czego udaje jej się teleportować z sali obrad. Wartka akcja i niebanalny humor i błyskotliwe dialogi stanowią niezawodnie o wielkiej, literackiej wartości dzieła i przyczynę tak licznych nagród i ogromnej poczytności nie tylko wśród młodzieży.
Link do opinii
I tym razem A. Sapkowski pokazał klasę, seria książek o wiedźminie cóż można powiedzieć to klasyka, napisana językiem , który nie do każdego przemówi, specyficzne poczucie humoru, ale i tak czytam i powracam do tej serii z przyjemnością
Link do opinii

Geralt nadal przebywa u driad. Jednak wie, że nie może tak po prostu zapomnieć o Ciri, która jest dla niego całym światem. Razem z Jaskrem i łuczniczką Milvą wyrusza do Nilfgaardu. Jednak plan brzmi tylko ładnie. Nic więcej... Jest niewykonalny i przyjaciele wiedźmina wiedzą o tym, ale on się nie poddaje. Nie zostawia się osób bliskich na pastwę okrutnego losu. Nikt nadal nie wiem, gdzie jest Yennefer i czy była czynnie zaangażowana w walki czarodziejów. Czy Geralt odnajdzie Ciri? Kim naprawdę jest Milva? I gdzie podziała się Yennefer?


Wielokrotnie opowiadałam Wam już o mojej przygodzie z "Sagą o Wiedźminie". Czasami mam wrażenie, że to nie przypadek, że dałam namówić się na przeczytanie tej serii. Teraz koniec coraz bliżej, a ja pokochałam opowieść o wiedźminie całym sercem. Gdy zaczynałam czytać "Chrzest ognia", czułam euforię, która kazała mi przeczytać książkę tu i teraz. Tak też zrobiłam. "Chrzest ognia" dotychczas okazał się dla mnie najlepszą częścią z wybitnej serii.


Mam za sobą już pięć tomów, a nadal nie mogę się nadziwić nad stylem Sapkowskiego. Jest on mistrzowski i to chyba musi przyznać każdy czytelnik bez względu na swoją opinię na temat całości. Gdy czytałam, miałam przed oczami całą opowieść. Taki pełnowymiarowy film ze wszystkimi możliwymi efektami, w którym brałam czynny udział. Bez problemu wyobrażałam sobie zdarzenia, rozmowy, czy bohaterów, których w każdej chwili jest więcej, ale poznałam ich na tyle dobrze, że nigdy nie pomyliłam się, kto jet kim. Podziwiam za to Sapkowskiego, ponieważ jest to dla mnie wybitność jego twórczości. 

 

Jak w każdej mojej recenzji o "Sadze o Wiedźminie" muszę zwrócić uwagę na głównego bohatera – Geralta. Cały czas jest dla mnie tajemniczą i wyjątkową postacią, która do końca będzie odgrywać najważniejszą rolę. Jest mutantem, który nie powinien czuć emocji, a tym bardziej uczuć. Jednak tak nie jest. Geralt jest bardzo ludzki. Jak każdy człowiek czuje miłość, nienawiść, ból, radość... Jest najbardziej rzeczywistą postacią, jaką kiedykolwiek spotkałam w literaturze. I chyba moją ulubioną. Zawsze rozumiem, czym się kieruje i dlaczego postępuje tak, a nie inaczej. Jego zachowanie i decyzje nie zawsze są właściwe, ale w większości takich sytuacji też postąpiłabym tak pod wpływem emocji albo ich braku. Bardzo utożsamiam się z wiedźminem, choć nigdy nie miałam okazji brać udziału w takich zdarzenia i raczej nigdy nie będę miała. Jednak jest on moją pokrewną, literacką duszą, o której będę długo pamiętać.

 

Bardzo szanuję Sapkowskiego za pokazanie naszej rzeczywistości. Jest to powieść fantasty, gdzie większość wydarzeń nie ma prawa się zdarzyć. Jednak gdyby odjąć od tego magię, wszystkie magiczne stworzenia i przenieść fabułę do naszej rzeczywistości, wyszedłby identyczny obraz. Autor pod zasłoną magii i fantastyki pokazuje nam wydarzenia, które miały i nadal mają miejsce w naszym świecie. Otwiera nam oczy na to, co się dzieje wokół nas. 

 

Prawie w każdym tomie narzekałam na politykę, której w ogóle nie mogłam zrozumieć. Tu nastąpiła zmiana. Nie chodzi o to, że Sapkowski nie rozwinął tego wątku. Zrobił to perfekcyjnie jak zawsze. Wydaje mi się, że to po prostu ja zaczynam powoli się uczyć. Te wszystkie polityczne intrygi, działania, wojny nadal są dla mnie zagmatwane, ale wystarczy, że skupię się i wtedy jestem w stanie zrozumieć to. Może nadal nie umiem wyciągać z tego wniosków i przewidywać skutków, lecz wątek polityczny nie przeszkadza mi już. Zaobserwowałam również, że poprawił się mój język. Nie mówię o dużej skali, tylko o znaczenie słów, które w tych czasach nie są już używane. Powoli stają się zapomniane. Uważam, że powinno się pamiętać przynajmniej o ich istnieniu. 

 

"Chrzest ognia" zrobił na mnie wielkie wrażenie i polecam ją każdemu fanowi fantastyki. Jest to naprawdę genialna seria, którą warto przeczytać dla samego języka, którym jest napisana. Nie spodoba się ona każdemu, jednak każdy powinien przynajmniej spróbować ją przeczytać.

 

Link do opinii
Kawał solidnej fantastyki, jak już pisałam przy poprzednich tomach: świetny klimat, humor (bezbłędne krasnoludy). Sięgam po kolejny tom:)
Link do opinii
Kolejna powtórka i kolejne podniesienie ocen. O czym jest cykl o wiedźminie, każdy pewnie wie, więc przynudzać nie będę. Zaznaczę tylko, że z każdym spotkaniem dostrzegam w tych powieściach więcej szczegółów i coraz więcej wartości. Mimo znajomości fabuły, konsekwencji kolejnych wydarzeń i zakończenia, przygody Geralta, Yennefer i Ciri potrafią mnie pochłonąć, zagrać na emocjach, dostarczyć intelektualnej rozrywki, wywołać uśmiech czy nawet parsknięcie głośnym śmiechem tak skutecznie, że zapominam o otoczeniu, dając się wessać temu brutalnemu światu. Jego bogactwo, każdy przejaw życia opisany z wyczuciem dramatyzmu, urozmaicona geografia, logika zdarzeń, wielość krajów, ich ustroje, polityka i społeczeństwa, zróżnicowane i pełne, nie potrafią znudzić. Do tego szczypta, całkiem spora, magii, liczne rasy istot myślących i potworów, zamieszkujących wspólnie każdy zakątek wiedźminowego świata, ubarwiają odczytywanie zależności, oddziaływań i smaczków zawartych na niemal każdej stronie siedmioczęściowego cyklu. Przednia rozrywka, do której na pewno jeszcze nie raz wrócę. (Ocena: t. 1-7 - 6/6)
Link do opinii
Avatar użytkownika -

Przeczytane:2013-03-28,
Sapkowski jest mistrzem w opisywania... niemocy. Jak to? a no tak to! Geralt w Brokilonie słucha wieści ze świata, zamartwia go los Ciri, a on nie może nic zrobić. Mimo to wyrusza w świat i na przekór światu!
Link do opinii
Z tego tomu zapamiętałam przede wszystkim jedno - prastare krasnoludzkie zaklęcie.
Link do opinii
Avatar użytkownika - mjelski86
mjelski86
Przeczytane:2023-08-17, Ocena: 4, Przeczytałem,

Pełna opinia po ostatnim tomie.
Bo teraz to po prostu kolejny odcinek serialu. Nie zły, nie dobry. Po prostu kolejny.

Link do opinii
Avatar użytkownika - margoth86
margoth86
Przeczytane:2023-02-19, Ocena: 4, Przeczytałam,

Ciąg dalszy przygód Geralta, chyba najbardziej zagmatwany i najbardziej rozczarowujący. Przez całą książkę towarzyszymy mu w podróży i jednocześnie obserwujemy Yennefer i Ciri, które akurat szczególnie swojego położenia czy sytuacji nie zmieniają. Możemy natomiast obserwować przemianę, która dokonuje się w samym Wiedźminie, jak otwiera się na wpółpracę, na słowo przyjaźń i lojalność. Jak jego wiedźmińskie nastawienie - na zarobek i ubijanie potworów, zaczyna być przysłonięte dążeniem do realizacji wyższych celów. Mamy okazję lepiej go poznać, wsłuchać się w jego myśli i serce, zobaczyć jak troszczy się o ludzi, którzy coś dla niego znaczą. Ale jeśli liczyliście na walkę, pełną zwrotów akcji, wykorzystującą masę wiedźmińskich umiejętności i trzymającą w napięciu do samego końca, to nie w tym tomie. 

Link do opinii
Avatar użytkownika - centka3
centka3
Przeczytane:2022-02-13, Ocena: 4, Przeczytałam,

Kolejny tom o Geralcie - piąty. Mimo iż nadal uważam Sapkowskiego za jednego z najlepszych pisarzy, to ten zdecydowanie, jak do tąd był najgorszy, straaaasznie się dłużył i w zasadzie nic poza nudną wędrówką się nie wydarzyło...

Link do opinii
Avatar użytkownika - ewaki
ewaki
Przeczytane:2021-12-17, Ocena: 6, Przeczytałem,

Kolejna część Wiedźmina jest równie udana, co poprzednie. Autor skupił sie w tym tomie na losach Ciri, po wydarzeniach na Tanet.

Polecam.

Link do opinii
Inne książki autora
Coś więcej
Andrzej Sapkowski0
Okładka ksiązki - Coś więcej

Szóste opowiadanie z Tomu Miecz Przeznaczenia. Po upadku Cintry Geralt wędruje po Brugge w poszukiwaniu zajęcia. Na moście na środku uroczyska spotyka...

Narrenturm
Andrzej Sapkowski0
Okładka ksiązki - Narrenturm

Koniec świata w Roku Pańskim 1420 nie nastąpił. Nie nastały Dni Kary i Pomsty poprzedzające nadejście Królestwa Bożego. Świat nie zginął i nie spłonął...

Zobacz wszystkie książki tego autora
Recenzje miesiąca
Srebrny łańcuszek
Edward Łysiak ;
Srebrny łańcuszek
Dziadek
Rafał Junosza Piotrowski
 Dziadek
Aldona z Podlasia
Aldona Anna Skirgiełło
Aldona z Podlasia
Egzamin na ojca
Danka Braun ;
Egzamin na ojca
Rozbłyski ciemności
Andrzej Pupin ;
Rozbłyski ciemności
Cień bogów
John Gwynne
Cień bogów
Jak ograłem PRL. Na scenie
Witek Łukaszewski
Jak ograłem PRL. Na scenie
Zły Samarytanin
Jarosław Dobrowolski ;
Zły Samarytanin
Pokaż wszystkie recenzje
Reklamy