Carpe jugulum
Terry Pratchett

Bardzo dobra część. Wampiry są ukazane w krzywym zwierciadle, a jednak nic nie straciły ze swojej drapieżnej natury. Wiedźmy stają przed ciekawym wyzwaniem, do końca nie wiedziałam, jak sobie poradzą. Oats jest świetną nową postacią, szkoda, że nie występuje nigdzie indziej. Piesek Skrawek jest w każdym calu uroczy, podobnie jak Igor (bycie Igorem to styl życia).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po raz kolejny Terry Pratchett rozbroił mnie potężną dawką humoru. Piękne opisy, magiczny wymyślony w całości i pięknie dopracowany świat, magia, czarownice, wampiry, nawet wątek romantyczny a to wszystko jedną wielką komedią. Już sam tytuł przyciąga uwagę, w nawiązaniu do Carpe Diem (chwytaj dzień) mamy Carpe Jugulum - chwytaj za gardło. Na okładce jak zwykle dużo chaosu i już wiemy, że z normalna książką nie mamy do czynienia. Pokochałam wszystkie nietypowe postacie, które tylko Ptatchett mógł wymyślić. Mamy tutaj bardzo nietypowe czarownice, inteligentne wampiry, małe niebieskie ludziki i kapłana. To może oznaczać niezłą wojnę i przy okazji zabawę. Najmłodsza czarownica Agnes czasem nie jest sobą. Jednak w znaczeniu bardzo dosłownym. Zamieszkuje w niej inna dziewczyna, będąca jej ukrytymi pragnieniami, których Agnes nie zdołałaby zrealizować, bo po prostu nie wypada. ,,Osoby mające skłonność do obojętnego okrucieństwa mawiają, że we wnętrzu każdej grubej dziewczyny jest szczupła dziewczyna i mnóstwo czekolady." Nazywa się Perdita często wyraża swoje zdanie na różne tematy i czasem przejmuje kontrolę nad Agnes. Robiąc przy tym niezłe zmieszanie. Jednak się okazuje czasem się przydaje. Magrat została matką, choć postanowiła sobie, że skończy z czarowaniem i poświęci się dziecku nie potrafi tak łatwo się powstrzymać kiedy czuje, że jest potrzebna. Nie pozostaje nic innego jak tylko spakować wszystkie potrzebne zabawki służące edukowaniu niemowlaka i ruszyć w drogę. Niania Ogg co chwile sypie jakimiś sprośnymi żartami. Nie oszczędzi tez sobie alkoholu. ,,- Czuję się trochę... dziwnie. - Może za dużo wypiłaś. - W ogóle nie piłam! - No to wiadomo, gdzie problem - ucieszyła się Niania." Banda małych niepieskich krasnali zabiera co popadnie. Mimo swej wielkości nie mają problemu z zabraniem krowy ale najbardziej ucieszą się z mocniejszego trunku. Szalony sokolnik Hodgesaargh dziobany przez swoje ptaki, biega z pacynka feniksa po lesie. Śmierci jest bardzo mało ale również wtrąci trochę czarnego humorku. Najwięcej zamieszania zrobi jednak Babcia Weatherwax, której po prostu nie ma. Wiadomo tylko, że ,,NIE JEST MARTFA" ale trzeba ją odnaleźć. W Lancre dzieją się bowiem złe rzeczy. Wielebny Oats, który nie za bardzo rodzi sobie z byciem kapłanem, za to trafia w sam środek zamieszenia. Chcąc szerzyć wiarę w Oma uczestniczy w ceremonii nadania imienia, którą oczywiście też musiał zepsuć. Przypadkiem wplątuje się w wojnę między czarownicami a wampirami. Tak tym razem w Świecie Dysku główna rolę odgrywają wampiry. Problem z nimi jest taki, że zwyczajnie wampiry powinny być głupie, bać się religijnych symboli, wody święconej, czosnku i ogólnie być łatwe do zabicia, przecież jest dzień są kołki itd. Cytując: ,,Istnieją dziesiątki sposobów pozbycia się wampira, nie licząc nawet kołka wbitego w serce, który działa też na zwyczajnych ludzi, więc jeśli pozostaną jakieś kołki w zapasie, to się nie zmarnują." A tutaj mamy nadzwyczaj inteligentne i wyszukane wampiry, które walczą ze stereotypami. Mają dar przekonywania nie tylko mową ale także iluzją. Tylko Babcia Weatherwax wie, że: ,,Nie można ufać ludożercy tylko dlatego, że używa noża i widelca!" Każdy z członków wampirzej rodzinki ma swój specyficzny charakterek a i tak wszystkich pobija służący Igor. Genialna parodia Frankensteina. Osoba przy której słowa ,,odziedziczyłem oczy po matce" nabierają zupełnie innego znaczenia. Jakby tego był mało dochodzi piesek o imieniu Skrawek. Pochodzenia imienia łatwo się domyśleć. Wszystkich, którzy jeszcze nie sięgnęli po dwudziestą trzecią część Świata Dysku gorąco zachęcam. Chociaż każda opowieść jest o czymś innym warto jest czytać po kolei. Większość żartów bardziej śmieszyło kiedy zapoznało się z pojawiającymi się już wcześniej postaciami. Niestety wiem, ze nie zawsze łatwo jest zdobyć tyle części tego niesamowitego świata. Co poradzić, nie można przecież narzekać, że ich za dużo. Świata Dysku nigdy dość!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jedna z najlepszych książek o Świecie Dysku. Wspaniała rozrywka spod pióra króla fantastyki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chyba jak dotychczas najsłabsza część cyklu, jaką czytałem (mam za sobą ledwie 9 pozycji). I znowu są momenty. Tylko momenty. Agnes jako bohaterka książki rozczarowuje, a babcia z nianią też już są zupełnie bez formy. Ocena wyżej za wstawki religijne.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wampiry, czarownice i słabej woli król Lancre. Takie połączenie nie może wyjść na dobre przynajmniej jednej ze stron. W Lancre narodziła się mała księżniczka i z tej okazji do królestwa zaproszono najznamienitszych gości. W tym wampiry z Uberwaldu. A wiadomo, że gdy wampiry zostają gdzieś zaproszone, zaczynają się nazbyt panoszyć. Na chrzciny nie została zaproszona jednak pewna Babcia, która od razu przejrzałaby niecne plany krwiopijców. Zaczyna się walka o Lancre. Absolutnie wspaniała powieść. Zabawna, groteskowa, trzymająca w napięciu. Jedna z lepszych, nie można jej przeoczyć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Powracamy do Lancre gdzie odbywają się chrzciny malej królewny, toteż zjeżdża się wielu znamienitych gości. Niestety król bardzo nierozsądnie zaprosił też przedstawicieli arystokratów z Uberwaldu, którzy są... wampirami, a każdy wie, że nie można zapraszać wampira do domu bo to odbiera ci moc do obrony. Niemili goście natychmiast rozdzielili sabat, opanowali umysły mieszkańców i zamienili ich w istoty hodowlane jako żywność. Perfekcyjnie i błyskawicznie opanowały krainę. Babcia, Niania, Agnes, Perdita i Magrat muszą wykorzystać wszystkie swe umiejętności aby pokonać tak upartych najeźdźców. szczególnie podobało mi się spotkanie wampirów z Greebem i podróż Babci przez góry w towarzystwie Wielebnego Oats,a.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Całość - jak zwykle u Pratchett'a bardzo dobra. Rozkręca się powoli, ale końcówka już zdecydowanie wciąga. Strasznie irytują wprawdzie dyskusje związane z omnianizmem i wypowiedzi Igora, ale całość jak najbardziej w porządku. No i urocza postać Vlada :), szkoda, że pewnie nie pojawi się już nigdy więcej. Sir Pratchett zdecydowanie mógłby napisać jeszcze jedną książkę o wampirach.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czym zabić wampira? No wiadomo, że kołkiem! Dodajmy do tego wodę święconą i pamiętajmy się o tym, że krwiopijcy nie przepadają za zapachem czosnku, a znaki religijne budzą w nich dyskomfort. Na słońcu na pewno się spalają i to nie metaforycznie - nabierając ładnej opalenizny.
Co jednak, jeśli wzorem dworskich spiskowców, którzy zażywali małe dawki trucizny, bojąc się ataku ze strony przeciwników, wampir postanowi spróbować polubić czosnek i orzeźwiający smak wody święconej?
Carpe Jugulum to starcie z kulturowymi stereotypami i wierzeniami. Walka tych wyobrażeń i samych ludzi, które je tworzą. Kolejna odsłona cyklu o wiedźmach nie rozczarowuje i wciąga od pierwszych do ostatnich stron, po brzegi upchana zarówno błyskotliwym humorem Mistrza Pratchetta, jak też mądrze wplecionymi odniesieniami do społecznych poglądów i zachowań.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przezabawna powieść; autor "Kolorów magii" tym razem na warsztat bierze... wampiry!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Musi być interesujące

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chętnie

(Kliknij aby rozwinąć opinię)