Boznańska. Non finito
Angelika Kuźniak

Specyficzny styl autorki czasami mnie drażnił i przeszkadzał. Sama bohaterka książki , jak każdy wybitny człowiek, ukazana została jako osobaciekawa o jasno sprecyzowanych poglądach,choć momentami wydawała się zdziwaczała. Książkę polecam.

Biografia artystyczno – ekscentryczna

Zaczytujemy się w biografiach wielkich artystów – Picasso, Kahlo, Modigliani – nie wiedząc (lub zapominając), że na naszym rodzimym podwórku wyrosła artystka wybitna, której talent został uznany na całym świecie. Wrażliwa, dążąca do celu, dziecięco naiwna i rozbrajająco ekscentryczna – Olga Boznańska. Pracowita obywatelka świata kochająca swój kraj, ale nade wszystko przejmująco samotna kobieta.

Biografia autorstwa Angeliki Kuźniak przybliża czytelnikom niezwykle barwną postać jednej z najwybitniejszych (o ile nie najwybitniejszej) spośród polskich malarek. Ta niezbyt obszerna pozycja zawiera nieprawdopodobną ilość zdjęć i reprodukcji. Autorka z ogromną ostrożnością podeszła do materiałów źródłowych i w sposób staranny i rzetelny przedstawiła życiorys artystki. Co prawda w książce zdarzały się drobne potknięcia lub też niedopowiedzenia – na jednej stronie autorka wspomina, że Boznańska nie używała werniksu, by dalej we fragmencie dotyczącym renowacji obrazów napisać, że w trakcie prac zdjęto z obrazów poszarzały werniks. Trudno ocenić, czy w tekst w kradł się błąd, czy może we wcześniejszym fragmencie zabrakło pewnego dookreślenia (np. Boznańska na początku twórczości lub w konkretnych obrazach nie użyła werniksu, a później już tak). Podobnie jest z jedną z fotografii, na której (o ile dobrze zrozumiałam) Boznańska miała być ubrana w kimono. Co prawda na kimonach się nie znam, ale wydaje mi się, że malarka ma na sobie fartuch do malowania, a japońska jest jedynie parasolka, którą trzyma (choć oczywiście mogę się mylić).

To wszystko jednak drobiazgi, ponieważ Angelika Kuźniak wielokrotnie imponuje podejściem do faktów z życia Olgi Boznańskiej, z uporem dochodząc do dat korespondencji, rozszyfrowując prywatne notatki i zapiski, szukając nieścisłości w relacjach samej Olgi (której zdarzało się często naginać fakty, szczególnie jeśli chodzi o daty).

"Boznańska. Non finito" jest niezwykle przyjemną lekturą, napisaną nieco humorystycznym stylem (oczywiście tam, gdzie było to możliwe, a nie zawsze było, bo losy Olgi Boznańskiej są smutne, żeby nie powiedzieć, że tragiczne). Oprócz warstwy faktograficznej – dotyczącej życiorysu malarki, ale również życia w Krakowie i Paryżu na przełomie wieków – na uznanie z pewnością zasługuje starannie dopracowana szata graficzna, która czyni lekturę jeszcze przyjemniejszą.