Abel i Kain
Katarzyna Kwiatkowska

http://zielonowglowie.blogspot.com/2013/05/katarzyna-kwiatkowska-abel-i-kain.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wzięłam do ręki drugą z książek pani Kwiatkowskiej, ponieważ poprzednia mnie bardzo zrelaksowała. Tym razem Księstwo Poznańskie, znów dworek, na który trzeba się jakoś dostać, bo dokonana jest zbrodnia, która Janowi jest nie do końca oczywista. Brat zabija brata? Z powodu fortunki? Czy to na pewno takie oczywiste? Trzeba się dowiedzieć za wszelką cenę. Piękna pogoda, leniwe wakacje i leniwe tempo książki, czego chcieć więcej?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Druga część cyklu z Janem Morawskim w roli głównej nie rozczarowała. Lubię takie kryminały w stylu angielskim, gdzie akcja snuje się wolno, stopniowo odsłaniając przed czytelnikiem namiętności kłębiące się pod przykryciem utkanym z pozorów i kłamstw.      Już w pierwszej części cyklu (Zbrodnia w błękicie) Katarzyna Kwiatkowska pokazała, że potrafi stworzyć fabułę, w której nic nie jest oczywiste, a druga część to potwierdza. Podejrzani są właściwie wszyscy, a gdy już miałam pewność, że znam tożsamość sprawcy, nagły zwrot akcji obracał wniwecz całą mozolnie skonstruowaną teorię.      Akcja nie galopuje i nawet nie biegnie. Toczy się leniwie na wzór życia w starym dworku i jest to wielka zaleta książki, która nie opowiada przecież o czasach współczesnych. Kiedyś życie było spokojniejsze, nie miało tak oszałamiającego tempa jak obecnie i autorka świetnie to oddała.       Jestem zachwycona sposobem, w jaki Katarzyna Kwiatkowska przedstawiła ówczesne życie, a że temu życiu towarzyszy zbrodnia, moja dusza kryminalistki została w pełni usatysfakcjonowana.      Serdecznie polecam wszystkim miłośnikom kryminału retro.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Abel i Kain" to drugi tom serii przygód Jana Morawskiego, polskiego Sherlocka Holmesa, oraz jego kamerdynera, Mateusza. 

Akcja powieści rozgrywa się w lipcu 1900 roku. Jan i Mateusz wybierają się na chrzciny synka przyjaciół, Julii i Tadeusza, których poznajemy w poprzednim tomie. Po drodze jednak zostają poproszeni o pomoc w wyśledzeniu mordercy pewnego młodego człowieka, najstarszego syna Adama Ponińskiego, będącego znajomym Tadeusza. Jan, rzecz jasna, nie odmawia i obaj panowie udają się od razu na miejsce zbrodni, aby przeprowadzić śledztwo. Zdradzę, że nie jest to jedyny trup w tej historii... W majątku Ponińskiego wszyscy mieszkańcy chronią seniora rodu, nie zdradzając mu grzeszków ukochanego, najstarszego syna, Adama juniora. Kiedy młody człowiek zostaje znaleziony martwy, a głównym podejrzanym staje się brat ofiary, Edward, senior prosi Jana o znalezienie dowodów na niewinność drugiego syna. Edward tymczasem milczy. Czy kogoś chroni? Kto popełnił tę zbrodnię?

Początkowo miałam wrażenie, że autorka postawiła na... opisy posiłków z braku pomysłu na tło powieści. Bohaterowie bowiem spędzają czas w majątku pana Ponińskiego głównie przy stole, nad pełnymi talerzami. Później jednak zmieniłam zdanie. Po lekturze myślę, że był to świetny zabieg, mający na celu ukazanie szlacheckiej atmosfery kraju, a przy okazji uwypuklenie postaci pana Tercjusza, który jawi się czytelnikowi jako imć pan Zagłoba. Jego umiłowanie jedzenia i jowialny charakter sprawiają, że można go szybko polubić. Byłam też pełna podziwu dla jego zdolności pochłaniania nieprzebranych ilości tych wszystkich potraw. I nie radzę czytać na głodniaka :D      

Tym razem autorka stworzyła bohaterów, którzy wprowadzili do powieści sporo humoru. Prym w rozśmieszaniu wiodły dwie postacie, rezydent mieszkający u pana Ponińskiego, Tercjusz, oraz sąsiadka z pobliskiego majątku, Eufemia vel torpedowiec. Dialogi i wydarzenia z udziałem tej dwójki zdecydowanie poprawiły notowania powieści po wszechobecnym obżarstwie. Bardzo podobało mi się również uzupełnianie fabuły nowinkami z ówczesnego świata, ponieważ nasi bohaterowie ekscytowali się między innymi Nagrodą Nobla, igrzyskami olimpijskimi czy problemem heroinizmu. 

Zdecydowanie polecam ten tom serii i zabieram się za kolejny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)