Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich
Małgorzata Gutowska-Adamczyk;

Baaaardzo mi się spodobała historia Róży i gotowa jestem stwierdzić, że nawet bardziej niż cała "Cukiernia pod Amorem". Chociaż może nie powinnam tego porównywać zważywszy iż tutaj skupiamy się na własciwie dwóch głównych bohaterkach, a w "Cukierni..." śledziliśmy losy większe ilości osób. Niemniej cieszy mnie nawiązanie do Gutowa, zerkniecie na losy Igi i jej bliskich. Bardzo sie wciągnęłam w historię Róży i strasznie mi jej było momentami szkoda, biorąc pod uwagę apodyktyczną czy też wręcz toksyczną matkę. Chociaż z drugiej strony, fakt niełatwego dzieciństwa ukształtował ją na taką właśnie osobę jaką sie stała. Historia Niny trochę naciągana, chociaż ona również ma apodyktyczną matkę, to właściwie nie tyle jest mi jej szkoda, co irytuje długotrwały brak reakcji z jej strony, kończący się ingerencją w jej życie prywatne z bardzo spektakularnym skutkiem....

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jak dla mnie taka sobie powieść.Dużo jest o sztuce a że osobiście nie odnajduję się w tych klimatach to pewnie dlatego takie mam odczucia.Sam historia dość ciekawa.Zaczyna się od momentu gdy mała Róża jest niemową i żyje w dostatku,a kończy gdy jest dorosłą osobą i umiera jej matka.Podczas całej powieści przewija się fakt że obie z matką są arystokratkami z Polski,które musiały wyjechać do Francji by leczyć Różę z niemówienia.To co mnie urzekło to fakt że matka ciągle podkreśla i przypomina córce jak powinna się zachowywać ze względu na swe arystokratyczne pochodzenie,a ta cały czas to lekceważy. Przypomniało mi to że w życiu trzeba mieć swój honor i poczucie własnej wrtości choćby nie wiem co się działo.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka urzeka swoją piękną, magiczną okładką -- takie nostalgiczne motywy, to jest coś, co bardzo lubię. Historia w niej zamknięta też nie rozczarowuje. Bardzo pomysłowym zabiegiem było połączenie "Podróży do miasta świateł..." z "Cukiernią pod Amorem", dzięki czemu powracamy do Gutowa, aby poznać dalsze losy Igi i jej rodziny. Jednak dla mnie powieść ta to przede wszystkim opowieść o trudnych, wręcz powiedziałabym toksycznych relacjach na linii matka-córka. Pierwszą taką matką była Krystyna Wolska, która o wszystkie niepowodzenia obwiniała swoją córkę Różę. Przez wiele lat czyniła to bezkarnie, gdyż Róża pewnego dnia przestała mówić i sporo czasu upłynęło zanim wypowiedziała pierwsze, po tak długiej przerwie, zdanie. To właśnie za sprawą matki dorosła Róża nie wierzyła, że jest wartościową kobietą i że może zostać malarką. Pamiętajmy o tym, że historia dzieje się w dziewiętnastym wieku, wieku który pod wieloma względami nie był łaskawy dla kobiet. Nie będę zdradzała w jaki sposób Róży udało się wyrwać spod władania toksycznej matki i uwierzyć w to, że może spełnić swoje marzenia, ale odsyłam do lektury. Drugą toksyczną matką, a raczej szerzej -- kobietą -- jest Irena. Jej relacje z ludźmi są przerażające, a to, w jaki sposób postępowała i postępuje nadal z już dorosłą córką są karygodne. Pomimo tego, że Nina wyprowadziła się z domu, nie uwolniła się od matki, która bombarduje ją dziesiątkami smsów dziennie, potrafi obrazić się, jeśli córka zrobi coś nie po jej myśli, aż wreszcie wymyśla niestworzoną historię, aby spławić ukochanego Niny. Powieść ma jeszcze jednego głównego bohatera -- dziewiętnastowieczny Paryż. Autorka doskonale oddała klimat tego miasta, które już wtedy zachwycało mieszkańców i przybyszów. Z jednej strony widzimy luksusowe butiki, kobiety w pięknych sukniach, cudowną architekturę i przepych, z drugiej strony nie brak tu nędzarzy, kurtyzan, malarzy przymierających głodem. Dowiadujemy się, że na przykład o pozycji mieszkańców Paryża świadczy dzielnica, w której mieszkają oraz piętro, które zajmują. Jesteśmy wreszcie świadkami przemian historycznych, ze słynną komuną paryską na czele, które dokonują się na naszych "oczach". Powieść napisana jest przystępnym językiem, a przejścia pomiędzy fragmentami dotyczącymi współczesności i historii są bardzo wyraźnie zaznaczone, dzięki czemu nie zaburzają rytmu czytania. Mi osobiście powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk przypadła do gustu i szczerze ją polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsza część (z dwóch) kontynuacji świetnej trylogii "Cukiernia pod Amorem".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kilkuletnia Róża, która zatraciła mowę w wyniku jakichś silnych przeżyć, zastraszana przez matkę, obwiniana przez nią o zły los, kuląca się przed matczynymi pięściami to dziecko nieszczęśliwe, ale posłuszne. Któż rozpoznałby w niej wyzwoloną, pewną siebie i piękną malarkę, która krótko romansowała z hrabią Tomaszem Zajezierskim w pierwszym tomie ,,Cukierni pod Amorem" Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk? Jak mocną wewnętrznie musiała być ta dziewczynka, by po wielu negatywnych przejściach, jak np. skrajne ubóstwo, stać się silną kobietą! ,,Róża z Wolskich" to pierwsza część serii ,,Podróż do miasta świateł" opowiadającej dzieje Róży Wolskiej, późniejszej Rose de Vallenord oraz jej rodziny. Pomimo faktu, iż przeżycia dziecka i jej bliskich bywają tragiczne, inne pasjonujące, to fabuła książki nie ciekawiła mnie. Czytało się ją nierówno. Odniosłam wrażenie, że ,,czegoś" powieści zabrakło. Może pasji autorki, a może przyczyną byli zbyt jednobarwni bohaterowie. Równolegle z wątkiem, którego czas zdarzeń to druga połowa XIX wieku, toczy się opowieść o Ninie, historyczce sztuki, która zostaje zaangażowana przez Igę z ,,Cukierni pod Amorem" do odnalezienia śladów Róży Wolskiej. ,,Róża z Wolskich" to powieść obyczajowa wspaniale oddająca ducha Paryża na przestrzeni lat. Jest to też powieść o matkach krzywdzących psychicznie swoje córki obwiniając je o trudności napotykane w życiu. Bowiem i Róża, i Nina mają podobne doświadczenia. Zniechęcające do książki było nagromadzenie ogromnej ilości fragmentów składających się ze zdań pytających. Nie podobał mi się również opis wojny prusko-francuskiej i późniejszej Komuny Paryskiej, który dla osoby nie zaznajomionej z tematem nie był zupełnie zrozumiały. Kolejną wadą powieści jest nagła, mało prawdopodobna przemiana losu i jednocześnie charakteru Niny. Co się tyczy Róży, to i jej wybory, jej cechy nie były przez mnie postrzegane pozytywnie. A jednak! Wbrew wszelkim zarzutom, które stawiam ,,Róży z Wolskich", stwierdzam, że warto było wytrwać w czytaniu tej lektury, ponieważ kończy się w tak zaskakującym momencie, że trzeba, po prostu trzeba sięgnąć od razu po kolejny tom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Obraz Francji i Polski w XIX wieku bardzo mi się spodobał, dużo szczegółów, dzięki którym miałam wrażenie, że cofnęłam się w czasie:) Wybierając pomiędzy Grażyną a Rose, wybieram Grażynę:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Paryż i Gutowo, dwa miasta, które połączyła jedna osoba Róża z Wolskich. Wiadomo, Paryż jest miastem wielkim i znanym, natomiast Gutowo zostało stworzone przez autorkę książki. Nie wiem, co mnie bardziej przyciągało w tej książce, losy Polki - Róży Wolskiej, która wraz z matką wyemigrowała jako mała dziewczynka do Paryża w poszukiwaniu lepszego świata, czy losy Niny, historyczki sztuki z Warszawy, która próbuje poznać historię tej pierwszej zarówno od strony prywatnej jak i strony twórczej - malarskiej. Obie kobiety mają wiele wspólnego, mimo iż żyją w odległych od siebie latach.Jedno mogę przyznać, nie potrafiłam oderwać się od kart książki i już nie mogę się doczekać części drugiej. Polecam te lekturę zarówno osobom lubiącym powieści historyczne, jak i osobom preferującym powieści obyczajowe.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna historia o pasji, dążeniu do celu, miłości. Akcja toczy się dwutorowo, co czyni powieść jeszcze bardziej ciekawą. Zarówno wątek współczesny, jak i losy Róży Wolskiej są niezwykle ciekawe, trudno oderwać się od lektury. Ci, którym podobała się "Cukiernia pod Amorem", powinni przeczytać koniecznie. Rewelacyjne uzupełnienie gutowskiej trylogii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po niedosycie jaki czułam po przeczytaniu ostatniej części serii "Cukiernia pod Amorem" sięgnęłam po pierwszą część "Podróży do miasta świateł". Urzekła mnie ona w równym stopniu co jej poprzedniczki. Poznajemy tu dwie bohaterki. Żyjącą w obecnych czasach Ninę-wykładowce na wydziale sztuki oraz słynną XIX wieczną malarkę Różę. Obie bohaterki mają histeryczne matki. Różę poznajemy jako dziecko. Wraz z matką przyjeżdża ona do Paryża do wuja gdyż ojciec Róży został skazany na 15 lat a ona sama boryka się z problemem-jest niemową. W Paryżu żyje się im całkiem dobrze u boku wuja aż do czasu gdy akcje w które wuj inwestował nie zaczynają tracić na wartości a on sam nie wytrzymuje presji i popełnia samobójstwo. Róża i matka pozostają same z niewielką ilością oszczędności które wkrótce się kończą i mała niemowa doświadcza głodu i chłodu. Za sprawą sąsiadki Krystyna (matka Róży) odkrywa że może zarabiać na życie haftując na zlecenia a i sama Róża aby zarobić na życie podejmuje się pozowania malarzom. Wkrótce sama odkrywa talent malarski i poznaje księcia który żyje na kredyt. Jej życie to pasmo wzlotów i upadków. Z kolei Ninę poznajemy gdy ta musi zorganizować pogrzeb swojej ciotki Agaty-siostry matki z którą matka nie utrzymuje kontaktów. Nina ma nie mały problem z matką która odkąd przeszła na emeryturę stała się nieznośna jak dziecko. Irena Hirsch "dręczy" córkę non stop esemesami z listą zakupów oraz pretensjami że nie poświęca jej czasu. Nina nigdy nie miała przyjaciół gdyż matka zawsze psuła jej stosunki z rówieśnikami. Nawet gdy Nina spotyka uroczego Miłosza jej szczęście nie trwa długo za sprawą matki która okłamuje chłopaka i "przerażony" znika. Spotykamy tu również "starych bohaterów" powieści Cukiernia pod Amorem. Iga wychodzi za mąż za Xawiera Toroszyna i mają uroczą dwójkę dzieci. Helena wychodzi za mąż za ojca Igi a wuj Igi-Grzegorz Hryć zostaje burmistrzem. Książkę przeczytałam w niespełna dwa popołudnia i gorąco wszystkim polecam a sama już sięgam po drugą część.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zachwycił mnie XIX wieczny Paryż. Fantastycznie opisane miejsca, postacie historyczne, moda... I na tym tle ukazane niełatwe dzieje Róży z Wolskich. Wątek historyczny niezwykle wciągający. Dobrze, że przeważa. Z kolei wątek współczesny nie zachwyca. Dość banalny i w sumie niczym niewyróżniający się w powodzi tzw "babskiej literatury".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Podróż do miasta świateł" to cudowny obraz dziewiętnastego Paryża, przeplatający się z teraźniejszością, z losami bohaterów "Cukierni pod Amorem". Przedstawiony Paryż jako najsłynniejsze miejsce kultury, malarstwa, wybitnych dzieł, przepięknej architektury, gdzie przepych styka się z ubóstwem społeczeństwa, klasy robotniczej. To czas kiedy Polska na wiele lat zniknęła z map świata. Na tle tych wydarzeń historycznych poznajemy losy Krystyny Wolskiej, która wyjechała z Polski ze swoją córeczką Różą, do Paryża na zaproszenie stryja, w celu leczenia córki-niemowy. Krystyna jako uboga szlachcianka nie może odnaleźć się w nowym świecie, w którym jej pochodzenie na nikim nie robi wrażenia, a musi w tym świecie żyć sama, ponieważ jej mąż został zesłany na Sybir. Życie kobiet komplikuje się całkowicie po śmierci stryja, kiedy bez pieniędzy muszą radzić sobie z wszystkimi przeciwnościami nie mając nic. Współczesność natomiast rozgrywa się w Warszawie i w Gutowie, gdzie trzydziestoletnia Nina- nauczyciel akademicki, jest zmuszona przez swoją despotyczną matkę do zorganizowania pogrzebu swojej ciotki. Pojawiając się w Gutowie, trafia do pałacu w Zajezierzycach gdzie zaprzyjaźnia się z właścicielami i pomaga im rozwikłać zagadkę obrazu przedstawiającego hrabiego Tomasza. Właściciele nie są pewni czy wyszedł on spod pędzla Rose de Vallenord. Nina i Róża są do siebie podobne, obie silne inteligentne, wiedzą czego chcą od życia, a ich marzenia i decyzje są tłamszone przez matki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Są takie książki, na które czytelnik choćby nie chciał, natyka się co rusz. I choćby na przeczytanie czekało setki innych tytułów, to nagle w kolejkę wpycha się coś, czego wcześniej nie brało się pod uwagę. Jak tu się jednak oprzeć powieści o przepięknej okładce, która zbiera pochlebne opinie, entuzjastyczne recenzje, a w księgarniach sama pojawia się w zasięgu wzroku? Moja silna wola  pokonana wciska się w najbardziej zaciemniony kąt mieszkania, a ja, z książką spoza kolejki, usadowiam się wygodnie na łóżku. Tym razem oprócz kota towarzyszy mi powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk "Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich". Bohaterki tej powieści są dwie, a akcja toczy się dwutorowo. Wątek współczesny należy do Niny, historyczki sztuki, specjalistki od impresjonizmu z Warszawy, zaś paryski dziewiętnastowieczny do Róży, malarki w życiorysem przyprawiającym stateczne damy o zabójcze migreny. Co połączyło losy tych dwóch kobiet? Zanim wyruszymy w podróż w przeszłość, przenieśmy się do Gutowa. Ci, którzy mają za sobą lekturę trylogii "Cukiernia pod Amorem", z pewnością rozpoznają znajome kąty i nazwiska. Nina Hirsch pojawia się w Gutowie po śmierci ciotki. Matka Niny, Irena, od lat nie utrzymywała z siostrą kontaktów, a po jej śmierci nie zamierza zająć się pogrzebem, zrzucając ten obowiązek na córkę. Przyzwyczajona do spełniania wszelkich życzeń matki kobieta i tym razem nie sprzeciwia się woli rodzicielki. W Gutowie poznaje Igę Toroszyn, współwłaścicielkę Cukierni pod Amorem oraz hotelu. Ta, znając zawód i zainteresowania Niny, pokazuje jej wiszący w holu hotelu obraz. Portret przedstawia hrabiego Tomasza Zajezierskiego. Iga podejrzewa, że jego autorką może być Rose de Vallenord, której obrazy od jakiegoś czasu giną w tajemniczych okolicznościach. Słyszała pani o tych włamaniach do muzeów? W ciągu roku skradziono Cézanne'a, Moneta i dwóch Picassów. Trąbily o tym media. (...) W naszej prasie o tym nie wspomniano, ale mąż był ostatnio w Anglii i tam w fachowych gazetach piszą, że przy okazji tych włamań ukradziono też cztery płótna Vallenord! (...) Spać mi to po nocach nie daje. Nie mamy tu żadnych odpowiednich zabezpieczeń, jedynie ochronę.

Zaintrygowana Nina podejmuje wyzwanie dokonania ekspertyzy obrazu, odbywając przy okazji emocjonującą podróż w przeszłość i poznając fascynujący życiorys malarki sprzed wieku, rudowłosej Róży z Wolskich, w późniejszych latach Rose de Vallenord, niespokojnego ducha i intrygujaćej kobiecej postaci, jakże wybijającej się na tle statecznych mężatek i dbającej o konwenanse arystokracji. 

Miasto u jej stóp jaśniało niczym wielobarwny dywan utkany ze świateł. Migotało, czarowało, oszałamiało. (...) "Miasto świateł" zachwycało (...) na tysiąc różnych sposobów i z pewnością żadne inne miejsce na świecie nie mogło konkurować z Paryżem, który po zmroku robił jeszcze większe wrażenie niż za dnia, kiedy zadziwiał i przerażał ogromem budynków, hałasem czynionym przez powozy oraz pieszych na bulwarach, zachwycał pięknem kościołów, mnogością pałaców, szerokością ulic, urokiem parków, szokował liczbą teatrów, restauracji, pasaży czy pawilonów wzniesionych specjalnie na wystawę światową. Zdumiewał przybysza z prowincji różnobarwnym tłumem, przemierzającym miasto wzdłuż i wszerz w poszukiwaniu coraz to nowych atrakcji. W tym świecie musi odnaleźć się kilkuletnia dziewczynka, do tej pory wychowywana na polskiej wsi. Zanim jednak będzie w stanie zacząć korzystać z możliwości, jakie daje stolica Francji, Różę czeka niełatwe życie. Milcząca, terroryzowana przez apodyktyczną matkę dziewczynka, pozna co to głód, strach i samotność. Za próby realizowania marzeń przyjdzie jej słono zapłacić, miłość przyniesie jej cierpienie, a wszelkie próby wyrwania się spod wpływów matki staną się palącym wyrzutem sumienia. Niepokorna Róża będzie jednak walczyć o swoje, mimo ciosów i zwątpień. Rose to klasyczny przykład wrażliwej artystki, targanej namiętnością i wątpliwościami, z sercem na dłoni, brakiem dbałości o konwenanse, z pędzlem w dłoni w szczęściu tworzącym słoneczne portrety, w chwilach smutku obrazy spowite mrokiem. Mogła wyjść bogato za mąż, nie martwić się o jutro. Wybrała jednak wolność i niepewność, nie dając się stłamsić i stając się źródłem plotek oraz niezadowolenia matki. Ja nie mam córki! - usłyszy Róża. Nie wiem, czy matka może zranić boleśniej swe dziecko.

Bohaterki powieści dzieli przepaść czasowa, ale ich życiorysy mają wiele wspólnego Zarówno Róża jak i Nina, mają trudności z wyrwaniem się spod kurateli matek. Do tej pory cierpnie mi skóra na myśl o tym, czego wysłuchiwała przez całe życie młoda Wolska. Obydwie nigdy nie zaznały matczynego ciepła. Surowe, zgorzkniałe rodzicielki stale piętrzyły wymagania wobec córek, a te stłamszone, pozbawione możliwości wyrażania własnego zdania, nieustannie starały się je zadowolić. O ile jestem w stanie zrozumieć matczyny strach przed opuszczeniem gniazda przez jedyną  pociechę (choć to moje zrozumienie nie obejmuje stałej kontroli nad trzydziestopięcioletnią kobietą czy wszelkich prób zdeprecjonowania osiągnięć dziecka), to już numer, który Irena wywinęła córce pod koniec powieści, po prostu nie mieści się w mojej głowie. Nie da się ukryć, że po lekturze "Podróży do miasta świateł" zaczęłam bardziej doceniać własną mamę. 

Różę i Ninę łączy też zamiłowanie do sztuki. Dzięki pasji tej drugiej, możemy poznać życie malarki i dziewiętnastowieczny Paryż, piękny i niepokojący, targany emocjami bohaterów i politycznymi zawirowaniami.  Małgorzata Gutowska-Adamczyk potrafi wciągnąć do świata, który kreuje. "Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich" intryguje od pierwszych stron. Czyta się szybko, język powieści jest plastyczny. Niektóre wypowiedzi bohaterów wydawały mi się nieco sztuczne, jednakże nie na tyle, by psuły odbiór powieści. Świetne przedstawienie postaci Róży, w połączeniu z jej ciekawym życiorysem sprawia, że nie sposób nie polubić tego niespokojnego, artystycznego ducha. Wątek współczesny jest zdecydowanie mniej ciekawy, ale na tyle rzadko przywoływany, że zanim historia Niny zdąży się czytelnikowi znudzić, akcja znów przenosi się do dziewiętnastowiecznego Paryża, miasta świateł, marzeń, emocji, a przede wszystkim miasta uczuć i pasji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Długo czekałam na najnowszą powieść Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk. Wielokrotnie w komentarzach na Waszych blogach podkreślałam, że pisarka jest moją ulubioną polską pisarską. Moje serce skradła sagą „Cukiernia pod Amorem” Spędziłam z tą sagą trzy cudowne dni, zupełnie się zatracając w czytaniu . Później niestety przeczytałam „Serenadę” i stwierdziłam , że pisarka koniecznie powinna pisać książki w stylu „Cukierni…”.

 Po „Podróży do miasta świateł. Róża z Wolskich” naprawdę dużo oczekiwałam, ale nie ukrywam, że będzie to niesamowita książka. Czy miałam rację? O tym za chwilkę. Teraz słów kilka o fabulę.

 Nina Kirsh – historyczka, która przybywa do Gutowa, na pogrzeb ciotki Róży, której praktycznie nie znała. Zatrzymuje się w hotelu w Zajezierzycach, gdzie zaczepia ją Iga Toroszyn (bohaterka „Cukierni pod Amorem). Iga podejrzewa, że obraz jej krewnego, czyli hrabiego Tomasza wiszący w holu mógł wyjść spod pędzla słynnej malarki Rose de Vallenord, która ponoć właśnie była ciotką Niny czyli zmarła Różą. Kobiety postanawiają poznać historię portretu , a i historyczkę zaciekawia życie ciotki. Czy to Róża była tą słynną francuską pisarką? Jeśli tak, to co się stało, że wróciła do Polski, by nauczać w szkole i umrzeć samotnie?

 Co mnie zachwyciło, to powrót do Gutowa i Zajezierzyc oraz do bohaterów z „Cukierni pod Amorem” . Róże poznajemy w już w sadzie, gdy jako niezamężna , niezależna Francuska wraca do kraju rodziców, by pochować w Polsce ojca. Mieszka wraz z matką u swoich kuzynów i tu poznaje młodziutkiego Tomasza. Romans trwa krótko , acz bardzo burzliwie…

 W pierwszym tomie „Powrót do miasta świateł” pisarki przybliża nam życie Róży od chwil dzieciństwa, gdy ojca jej zamknięto w więzieniu, a ona wraz z matką przybywają do Paryża, by zamieszkać ze starym wujem Izydorem. Dziewczyna jest dotknięta dziwnym schorzeniem, które objawia się brakiem werbalnej komunikacji. Wuj Izydor próbuje swoją dobrocią i miłością sprawić , by w końcu zaczęła mówić. Nagle wuj traci duże pieniądze na giełdzie i popełnia samobójstwo. Od tego momentu Róża wraz z matką Krystyną są zdane tylko na siebie i muszą dostatnie życie zamienić na chwilę biedy. Wybucha wojna. Róża zdrowieje. Coraz widoczniej unaocznia się u dziewczyny talent malarski. Dzieje się także za sprawą zafascynowania malarzem, który jednocześnie jest księciem De Vallenord. Róża i księcia zaczyna lączyć romans, który działa destrukcyjnie na psychikę kobiety….

 Konstrukcja powieści jest taka sama jak w „Cukierni…”, czyli występuje podzielenie treści na rozdziały ,w których chronologicznie poznajemy losy Róży oraz czasy współczesne wydarzenia roku 2011. Małgorzata Gutowska-Adamczyk z dokładnością przeplata losy nowych postaci, z tymi, których już czytelnik zna. Warto wcześniej przeczytać „Cukiernie pod Amorem”, gdyż wtedy czytelnik czuje się wtajemniczony w opisane wydarzenia w tejże powieści. Obie sagi są jak komponujące się elementy układanki.

 Język jest również bardzo charakterystyczny. Jest giętki, opisowy i namacalny. Opisywany Paryż jest tak realistyczny, że czułam się niczym uczestnik akcji. Sama Róża jest postacią ciekawą. Niby samodzielna, feministka, a tak naprawdę krucha i delikatna w środku. Jej potomkini Nina Kirsh równie krucha , poszukująca miłości , samotna i „niekochana” przez swoją matkę.

 Nie mogę się doczekać kolejnego tomu. Szkoda, że przyjdzie mnie czekać , aż do jesieni tego roku. Jest to trochę frustrujące, ale cóż poczekam. Polecam Wam wszystkim serdecznie, bo naprawdę warto,

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Na wstępie pragnę podziękować Wydawnictwu Nasza Księgarnia za udostępnienie egzemplarza do recenzji. Jest to już moje czwarte spotkanie z twórczością pani Małgorzaty Gutowskiej - Adamczyk i kreowanymi przez nią bohaterami oraz ich światem... Po pamiętnej "Cukierni pod Amorem", która de facto bardzo trafiła w mój gust literacki moją uwagę przykuła zapowiedź "Podróży do miasta świateł"... I tym razem również się nie zawiodłam... Choć rzec by można pretekstem do rozwinięcia tej historii jest powrót do pałacu w Zajezierzycach - funkcjonującego obecnie jako hotel, w którym znajduje się obraz przedstawiający hrabiego Tomasza, a właściciele chcą rozwikłać zagadkę czy rzeczywiście wyszedł on spod pędzla Rose de Vallenord, to tak naprawdę w książce tej szczegółowo poznajemy losy Róży Wolskiej, znanej już czytelnikom z tomu pierwszego "Cukierni pod Amorem"... Śledzenie jej życiowej drogi rozpoczynamy od momentu, w którym wraz z matką mała Róża emigruje do Paryża, by tam podjąć leczenie, gdyż dziewczynka nie mówi... Nasze bohaterki zamieszkują wraz z wujem Izydorem, który stara się jak może ułatwić i umilić krewniaczkom życie na obczyźnie... Jednakże po jego samobójczej śmierci Krystyna wraz z córką popadają w coraz większą nędzę... Ich niełatwe perypetie życiowe doprowadzają je niemal na skraj ubóstwa... Róża natomiast stopniowo odkrywa w sobie zainteresowanie malarstwem, co bardzo nie podoba się jej matce, lecz zmuszona sytuacją godzi się by nastoletnia córka pozowała do portretu... Tak oto rodzi się miłość podlotka do księcia Rogera de Vallenord'a, która jak się później okaże położy się cieniem na całym jej życiu i stosunkach z najbliższymi... Jeśli chcecie zagłębić się w historię artystki Rose de Vallenord, dzięki niezrównanemu pióru autorki obejrzeć Paryż okresu belle epoque oraz poznać trudy kobiecej egzystencji w tamtych czasach, a także uświadomić sobie, iż toksyczne relacje międzyludzkie funkcjonowały na świecie od zarania dziejów po dziś dzień... No i rzecz jasna poznać rozwiązanie zagadki dotyczącej wspomnianego portretu hrabiego - Zapraszam do sięgnięcia po ten tytuł w sam raz na długie jesienne wieczory :) Mnie natomiast pozostaje czekać na tom II, który zapowiadany jest na jesień 2013 roku...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

nie mogę się doczekac dalszego ciągu

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czekam na dalszą część...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna powieść pani Gutowskiej-Adamczyk otwiera nowy cykl. Nie żegnamy się jednak z poznanymi wcześniej w "Cukierni Pod Amorem" bohaterami, wielu z nich spotkamy i w "Podróżach". Odwiedzimy też znane już miejsca, spojrzymy na nie pod nowym kątem, z innej perspektywy. Znowu współczesne dzieje przeplatają się z dziewiętnastowiecznymi peregrynacjami. Bardzo fajne czytadło, przy którym przyjemnie i pożytecznie spędza się czas, bo i zadumać jest się nad czym, i można poznać dawne obyczaje. I dwukrotnie sugestywnie ukazane relacje matka-córka, w każdej parze inne, a przecież tak podobne, pełne bólu uzależnienie, szantaż emocjonalny, granie na uczuciach - denerwujące, ale jakże prawdziwe. (Ocena: 4,5/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Podobała mi się cała "Cukiernia", podoba i to :) I czekam na kolejny tom ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przyznam, że książka o Róży Wolskiej, postaci epizodycznej w serii "Cukiernia pod Amorem", początkowo mnie nie wciągnęła, a czytanie szło dość opornie. Czemu? Nie wiem - kocham Paryż, czasy Belle Epoque, a poza tym byłam ciekawa, jak dalej potoczyły się losy mieszkańców Gutowa. Jednak gdy już "wgryzłam" się w akcję, dalej poszło gładko. Naprawdę podobało mi się to, że poznajemy burzliwe życie głównej bohaterki od jej dzieciństwa i mamy okazję obserwować zachodzące w niej zmiany. Co do bohaterów współczesnych, nie polubiłam Niny tak bardzo jak Igi, jednak współczułam jej toksycznej relacji z matką. Mam jeszcze jedno zastrzeżenie - teraz na kolejną część trzeba czekać aż do października, bo "Róża z Wolskich" na dobrą sprawę zostawia nas z niczym, a rozwiązanie wątków, w tym zagadki portretu hrabiego Zajezierskiego przyniesie pewnie dopiero "Rose de Vallenord".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Była to moja pierwsza książka z serii o Gutowie... Czytelniczy debiut...Wrażenia: O ile wątek francuski był początkowo dość ciekawy, to wątek polski (zwłaszcza perypetie Niny) jest tak grubymi nićmi szyty, że tylko irytują i sprawiają, że ma ochotę się rzucić książkę w czytelniczy niebyt. Na szczęście to losy Róży są kluczowe, a Niny marginalne. To ona bowiem zgłębia dzieje jednego z obrazów Róży i poszukuje o niej informacji. Historyczka sztuki ze stopniem naukowym doktora budzi moją antypatię, zwłaszcza jej stosunek do życia: chore relacje z matką, nierealną miłość od pierwszej chwili. Zapewne zamysłem autorki było ukazanie paraleli w relacjach córka - matka - we Francji końca XIX wieku oraz współcześnie. Ciekawy pomysł, choć z realizacją gorzej. O ile Róża, a nawet jej dość oschła i rygorystyczna matka dają się lubić, są dość wyraziście nakreślone, to nie mogę powiedzieć tego o Ninie i jej mamie Irenie, które są raczej karykaturalne. Lubię kończyć książki, które zaczynam. Cierpliwie doczytałam do końca, nawet z czasem się wciągnęłam we francuskie romanse oraz egzystencjalne rozterki bohaterki ... Teraz muszę czekać na kolejny tom...Książka bowiem urywa się niespodziewanie...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

wow, tyle światła dawno nie było w moim uroczym pokoju "czytacza" Wspaniała wędrówka przez dojrzewanie, kobieta z pączka przemienia się w kwiat... Z resztą mowa tu o Róży... czyli pasuje... Podobnie jak Nina, w której życiu też dokonują sie zmiany... próbuje odciąć pępowinę... ale czy jej się to w końcu udaje... czas pokaże. Pasjonujacy Paryż, niezwykła podróż... rozmarzyłam się... cudnie... polecam!!!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)