Opinia o książce - Wiosenne przebudzenie

Opinia napisana przez: Anna Grzebalska

Wiosenne przebudzenie jest pierwszą częścią cyklu Duchy minionych lat autorstwa Joanny Jax. Niniejszy cykl nawiązuje do cyklów Zemsta i przebaczenie, Zanim nadejdzie jutro, Prawda zapisana w popiołach. W Polsce nastała epoka Gierka i czas lekkiego otwarcia się na Zachód. Tymczasem w RFN-ie w czasie igrzysk dochodzi do zamachu terrorystycznego na izraelskich sportowcach. To wszystko na własne oczy może zobaczyć córka Alicji, Kinga i Grzegorz Łyszkin. Kłopoty nie ominą Kostka Piotrowskiego i Krzysztofa Wielopolskiego. Zmiany, tym razem w sensie pozytywnym szykują się natomiast w życiu Amelii, córki Weroniki i Juliana oraz Karola Lewina. Problemy zacznie sprawiać nastoletnia córka, Nadii i Kuby. Czy wujowie Majki Staśko uchronią dziewczynę przed błędami, które mogą zniszczyć dziewczynie życie? Czy Karol poradzi sobie z trudną przeszłością? O co tak naprawdę chodzi Amelii? Czy Kinga poradzi sobie w nowej roli? Kiedy dotarłam do ostatniej strony Śpiewu bezimiennych dusz byłam nieusatysfakcjonowana zakończeniem. Autorka zostawiła mnie z wieloma pytaniami, na które nie dostałam odpowiedzi. Dlatego kiedy ukazała się zapowiedz Wiosennego przebudzenia wiedziałam, że pewnego dnia po nią sięgnę. I udało się. Trochę to trwało, ale jakby w nagrodę udało mi się wypożyczyć z biblioteki od razu wszystkie części cyklu. Są tacy bohaterowie, których wita się ponownie niczym dawno niewidzianych przyjaciół. Tak właśnie było z bohaterami tej książki. Co prawda z początku musiałam poświecić trochę czasu na przypomnienie sobie wcześniejszych losów bohaterów i koligacji rodzinnych, ale nie było to nużące zajęcie. Wręcz przeciwnie. Mogłam przypomnieć sobie emocje jakie towarzyszy mi w trakcie lektury wcześniejszych serii. Wiosenne przebudzenie to lektura, którą czytałam z pewną nostalgią. Do głosu coraz bardziej dochodzi młodsze pokolenie i podobnie jak wcześniejsze ma wiele do powiedzenia. Przez to akcja nie zwalnia swego tempa ani przez chwilę. Wraz z bohaterami przeżywamy chwile radosne i smutne. Obserwujemy ich porażki i sukcesy. Jednym kibicujemy by ich plany i marzenia ziściły się. Inni denerwują nas swoim zachowaniem także czasami mamy ochotę wcale się z nimi nie zapoznawać. Taką bohaterką, która denerwowała mnie od samego początku była Amelia, córka Weroniki i Juliana. Ciężko czytało się rozdziały, które były pisane z jej perspektywy. Do szewskiej pasji doprowadzały jej żale, wyzwiska pod adresem Alicji i bezpodstawne oskarżenia. Zdecydowanie to postać z najpaskudniejszym charakterem, którą udało się wykreować autorce. Na głowę przebiła nawet Karola Lewina. Mocną stroną niniejszej lektury jest świetnie wykreowane tło. Nie można powiedzieć, że wybija się na pierwszy plan przysłaniając działania jakie podejmują bohaterowie. Tutaj zostało ono idealnie wyważone. Wiosenne przebudzenie jest idealnym dopełnieniem wcześniejszych cyklów, do których nawiązuje. Książka pozwoliła odpowiedzieć na pytania jakie zadawałam sobie pod koniec cyklu Prawda zapisana w popiołach. Pozwoliła też zadać sobie kolejne. Z pewnością na odpowiedzi na nie pojawią się w kolejnych tomach. Czy ją polecam ? Oczywiście !