Opinia o książce - Cienie na wrzosowisku

Opinia napisana przez: Monika Wilczyńska

Trzecie spotkanie z członkami rodziny Nowickich dostarczyło mi wiele wzruszeń. Muszę przyznać, że „Cienie na wrzosowisku” zdecydowanie bardziej mnie zainteresowały niż poprzednie części tej trylogii.Główna bohaterka musi stawić czoła cieniom przeszłości i zmierzyć się z konsekwencjami błędów, jakie popełniła…

Rodzina Nowickich nadal mieszka w Hayworth, gdzie Basia prowadzi swoją kawiarnię i zajmuje się wychowywaniem dzieci. Najmłodsza córeczka Emilka ma już osiem miesięcy i powoli zaczyna być coraz bardziej absorbująca. Poza zwykłymi obowiązkami codzienności Basia musi zmierzyć się przede wszystkim z echem przeszłości, pogodzić się ze śmiercią swego ukochanego przyjaciela Jamesa Altona, który zginął jako żołnierz podczas misji i nauczyć się dalej żyć bez niego.

Jej oddana przyjaciółka Charoll Thronton mieszkająca  nieopodal w Oxenhope przechowała dla Basi kilka drobiazgów po zmarłym Jamesie. Pewnego dnia postanawia oddać jej te przedmioty jako pamiątki. Na skutek pewnych okoliczności spowodowanych złośliwością sąsiadki rzeczy te trafiają w ręce Marka – męża Basi, który dotąd nie wiedział nic o romansie żony. Dodatkowo okazuje się, że oboje nie mają pewności co do tego, czy najmłodsza córka jest dzieckiem Marka. Jak łatwo się domyślić sprawy nagle bardzo się komplikują, a małżeństwo Nowickich staje nad przepaścią… Marek decyduje się na kilkumiesięczny wyjazd do Polski zostawiając Basię samą z jej obowiązkami względem dzieci i rodziny.

Jak dalej potoczą się losy Nowickich? Czy ich małżeństwo przetrwa ten poważny kryzys?

Początkowo Basia nie odczuwa specjalnie braku męża, stara się radzić sobie ze wszystkim, tak jak to dotąd czyniła. Nie może tylko zagłuszyć w sobie wspomnień o Jamesie, które są ciągle żywe i bolesne. Wiele czasu spędza na przemyśleniach i  rozdrapuje wciąż świeże rany. Pewnego dnia podczas walki z ciężką grypą Charoll przekazuje Basi ostatnią pamiątkę po Jamesie – srebrną kopertę z listem, który mężczyzna napisał do ukochanej na wypadek, gdyby już się nie spotkali.

O czym pisał James? Jakie znaczenie miał ów list dla Basi?

Po trzech miesiącach rozłąki kobiecie zaczyna brakować męża, dostrzega popełnione błędy i postanawia ratować swoje małżeństwo. Wyjeżdża na tydzień do Polski z zamiarem podjęcia życiowych decyzji i przekonania męża do powrotu.

Co wydarzy się w Polsce? Czy Marek będzie chciał wrócić do żony? Czy ich małżeństwo odrodzi się na nowo?

„Cienie na wrzosowisku” to według mnie najciekawsza z trzech części losów rodziny Nowickich. Z przyjemnością czytałam o zmaganiu się bohaterki z cieniami jej przeszłości, o dostrzeżeniu przez nią popełnionych błędów i o determinacji jaką wykazała w ratowaniu swojego małżeństwa. W „Cieniach na wrzosowisku”, tak jak w poprzednich częściach, znajdziemy także streszczenie przemyśleń Marka i poznamy jego stosunek do sytuacji, jego punkt widzenia. Ale to co jest nowe i według mnie wpłynęło bardzo na korzyść tej powieści to odwołanie się do przemyśleń szesnastoletniej już Emilki i wprowadzenie ich w postaci zapisków z pamiętnika na początku każdego rozdziału. W ten sposób narracja staje się trzy torowa, a czytelnik ma możliwość poznać rozterki najmłodszego dziecka – Emilki, która pod wpływem impulsu wykrada zapiski swojej mamy i odkrywa rodzinną tajemnicę dotyczącą bezpośrednio także jej samej. Od tej chwili nastolatka dąży do poznania swojej prawdziwej tożsamości, chce wiedzieć kim naprawdę jest i kto jest jej ojcem.

Zachęcam do sięgnięcia po tę powieść, która stanowi ciekawą kwintesencję poprzednich części. Choć mniej w niej klimatów wrzosowisk, pustkowi i odludnych wzgórz hrabstwa Kent, a więcej wydarzeń dotyczących problemów rodzinnych, jakim należy stawić czoła, to na pewno nie będziecie zawiedzeni.  Bohaterka musi wreszcie zająć się sobą i swoimi sprawami, choć jak zwykle nie odmówi pomocy sąsiadom i przyjaciołom. Polecam lekturę „Wrzosowisk” w całości, a „Cienie na wrzosowisku” miło Was zaskoczą.