Roozie

Kochała bez granic,

Kochała odwiecznie,

Kochać zawsze będzie,

Gdy widzę smutek w sercu twym,
Łączy się on z moim gdyż,
Linka ciągnie mię i cię,
W otchłań głębszą niż jej cień,
Lecz gdy radość wlała się,
W umysł, duszę oraz mnie,
Wtem zaszła rzecz słychana,
Maska uczuć się przerwała,
Rozdwoiła ją na pół,
Dzieląc radość oraz ból.

Twój głos rozpieszcza mnie,
Nawet gdy smutek we mnie jest,
By duszę mą otulić,
Od smutku ją uchronić,
Złe myśli wygonić,
A radość wyzwolić,
By wlała w duszę mą,
Miłość i nowej duszy plon.

Gdy nadzieja umiera,
Życia już nie ma,
Wszystko gnije,
Nawet w ziemie,
Żyje więcej,
Nader wdzięczniej,
Lecz szansa mała,
Na to by nie skonała,
Życie odzyskała,
Łaski doznała.

Chłód przejmie kości me,
Gdy po śmierci zwrócę się,
Do anioła po to by,
Zwrócił życie miłej mi,
Lecz to nader trudna rzecz,
Bo odsprzedać muszę się,
Za zwrócenie życia jej.

Mój uśmiech zblekł,
Gdy przyszedł ten,
Którego serce mówi mi,
Że smutek zagościł dziś w nim,
Lecz rada na to jedna,
Która jest niedostępna,
Przeze mnie zaginięta,
Do celu nieugięta,
Ku śmierci mknąca.