Recenzja książki: Weronika postanawia umrzeć

Recenzuje: lawendowa

Główną bohaterką powieści jest tytułowa Weronika, która decyduje się popełnić samobójstwo. Pragnienie to nie zostało wywołane jednak depresją, trudnymi wspomnieniami z dzieciństwa bądź chorobą psychiczną. Weronika postanawia umrzeć, ponieważ jej życiem zawładnęła rutyna oraz wizja równie nieciekawej przyszłości. W wyniku połknięcia tabletek nasennych nie umiera, trafia jednak do szpitala psychiatrycznego „Villete” z trwałym uszkodzeniem serca. Zostaje jej siedem dni życia. Po raz pierwszy kobieta nabiera chęci do walki o przetrwanie. Czy nie jest jednak za późno?

Czemu zadowalamy się tylko imitacją życia? Czemu nigdy nie próbujemy odczuć prawdziwego smutku, radości i rozkoszy? Odpowiedź jest banalna: nasze społeczeństwo nauczyło nas tego, abyśmy trzymali emocje na wodzy. Za duża radość to szaleństwo, za duży smutek to depresja, a za duża rozkosz to zboczenie. To nie jest normalne, odbiega od normy przeciętnego obywatela. Chyba, że jest się chorym psychicznie. Wariatom wszystko przystoi. Skoro Weronika została zakwalifikowana jako kobieta szalona, może zobaczyć świat oczyma dziecka, które nie wie, co mu przystoi, a co nie, i poczuć wszystko bardzo mocno. 

Oboje jesteśmy szaleni, tak jak szaleni są ci, którzy wymyślili miłość [166]

Coelho wspaniale wykreował bohaterów powieści. Poznajemy ich historię zanim trafili do „Villete”. Doskonale możemy wczuć się w emocje nietuzinkowych bohaterów. Chociaż niełatwo polubić Weronikę, można się z nią mocno utożsamić oraz zgodzić z jej przemyśleniami.

Paulo Coelho ma równie wielu miłośników, co przeciwników. Warto wyzbyć się uprzedzeń wobec jego książek. Warto - przed wydaniem ostatecznej opinii - przynajmniej spróbować lektury tej prozy.