Recenzja książki: Tajemnica morskiej latarni

Recenzuje: Justyna Gul

Sekrety Irlandii

Polski pisarz i poeta Roman Brandstaetter twierdził: Samotność jest latarnią na skalistym cyplu społeczeństwa. To niezwykle trafne porównanie dowodzi tylko, jak wdzięcznym obiektem zainteresowania jest latarnia morska. Kojarzy się z bezpiecznym azylem, ale i z samotnością, odosobnieniem, często występuje również w literaturze i filmie jako miejsce tajemniczych wydarzeń, nierzadko o paranormalnym charakterze. Fascynacja latarniami morskimi, niestety, nie uchroniła ich przed upadkiem, a przynajmniej przed zmianą charakteru. Postęp techniczny sprawił, że wiele z nich jest już własnością prywatną, zyskały status obiektów komercyjnych, zostały również pozbawione czynnika ludzkiego – latarnika, którego czujność uratowała niejedno życie.

Po latarnię jako tło wydarzeń sięgnęła również popularna autorka romansów podszytych tajemnicą, Santa Montefiore. Angielska pisarka, autorka wielu poczytnych powieści, zabiera tym razem czytelników do wietrznej Irlandii, do urokliwego miasteczka Ballymaldoon. Tajemnica latarni morskiej, opublikowana nakładem wydawnictwa Świat Książki, to porywająca opowieść z morderstwem w tle, z której kart wyzierają spojrzenia bytów uwięzionych na tej ziemi, pokutujących, przywiązanych do miejsc i osób. Przyjemność w lekturze odnajdą szczególnie czytelnicy lubiący opowieści o zawikłanych ludzkich relacjach, ale i o duchach, bowiem te w Irlandii są wszechobecne. Zabrakło jednak w tej powieści płynności i lekkości, które charakteryzowały poprzednie publikacje autorki. Opisy wciąż urzekają, a niezwykle plastyczny język Montefiore wpływa stymulująco na wyobraźnię, ale dialogi są nieco sztuczne, ilość postaci nic nie wnoszących do akcji przytłacza, zaś sam duch i jego rozterki budzą irytację.

Zjawa to dusza zamordowanej w niewyjaśnionych okolicznościach Caitlin Macausland. O jej śmierć mieszkańcy miasteczka do dziś oskarżają męża, Conora, znanego producenta filmowego. Ostatecznie jednak nie postawiono mu formalnych zarzutów, choć po dziś dzień budzi w ludziach obawę. Jakby czując wrogą atmosferę, Conor nie angażuje się zbytnio w życie lokalnej społeczności. Po tragedii opuścił zamek, w którym mieszkał z rodziną, i przeniósł się do małego domku nad morzem, bez końca rozpamiętując śmierć żony i koncentrując się na wychowaniu dzieci.

Dopiero przybycie do miasteczka pięknej Ellen Trawton, mieszkanki Londynu, która uciekła przed despotyczną matką, burzy jego spokój. Dziewczyna zatrzymuje się u swojej ciotki Peg, którą do tej pory znała wyłącznie z przesyłanych do matki listów i kartek, nigdy zresztą nie czytanych. Matka Ellen, aspirująca do wyższych sfer, całkowicie odcięła się od swoich korzeni, nie utrzymując kontaktu ani z siostrą, ani z braćmi. Teraz dziewczyna ma szansę nadrobić stracone lata, zaś serdeczność nowo poznanej rodziny sprawia, że wyraźniej dostrzega presję, jakiej była poddawana. Poznaje znaczenie słów "wolność" i "bezwarunkowa akceptacja" i wie, że już nigdy nie chce żyć pod dyktando matki. Co więcej: nie wyobraża sobie powrotu do uporządkowanego świata i ślubu z kandydatem - wybranym, oczywiście, przez rodzicielkę.

Czy jednak romans z mężczyzną tak doświadczonym przez życie może zakończyć się szczęśliwie? Czy krążący po okolicznych ziemiach duch Caitlin pozwoli parze kochanków na szczęśliwe życie? Jaka tajemnica kryje się za zerwaniem przez matkę Ellen kontaktów z rodziną? Na te pytania odpowie lektura powieści Tajemnica morskiej latarni. Powieści zdecydowanie słabszej niż poprzednie książki autorki, a jednak posiadającej nieodparty urok. Trudno zrezygnować z lektury, bowiem historia romansu Ellen i Conora budzi ciekawość, pragniemy również poznać prawdę na temat tragicznej śmierci Caitlin. Inspirujące jest też przesłanie płynące z książki – Nie możesz uciec, ani porzucić gdzieś swojego życia, bo ty jesteś tym życiem. Wspaniale jest odkryć tę głęboką prawdę właśnie w Irlandii…