Recenzja książki: Plama na suficie

Recenzuje: www.Carpenoctem.pl

Współczesne rodzime poletko grozy można określić jako raczkujące. Właściwie mamy Grzędowicza, Orbitowskiego, Oszubskiego, Kaina i Kyrcza Jr., Kossakowską i Pilipiuka, a nawet antologie z Fabryki Słów - nadal jednak jest to za mało by mówić o czymś na kształt rewolucji. Miło jednak widzieć nowe nazwiska, zwłaszcza że wcześniej nie były kojarzone z horrorem. Tak jest w przypadku Piotra Zaremby i jego debiutu prozatorskiego "Plama na suficie". Pan Zaremba jest publicystą, jego teksty można było przeczytać w tak znanych gazetach jak "Życie Warszawy", "Rzeczpospolita", a ostatnio "Newsweek". Jest też współautorem kilku programów telewizyjnych. Dziennikarz "pełną gębą". To trochę dziwne jak na nasze realia, że taka osoba debiutuje właśnie powieścią grozy. Widać tu trochę nawiązań do Kinga, obyczajowość raczej Strauba, a opisy jakby wzięte z Campbella. Jednak styl Zaremby wyróżnia się oryginalnością i innowacyjnością wśród rodzimych autorów. Trudno byłoby pomylić go z Grzędowiczem czy Pilipiukiem, którzy piszą znacznie mniej skomplikowanym i złożonym językiem. I ten język właśnie, opisy i specyfika pisarstwa mogą niektórym nie przypaść do gustu, mimo iż książkę pochłania się bardzo szybko. Fabuła opowiada o młodej prowincjonalnej dziewczynie - Wandzi, która przeprowadza się do Warszawy, do starej willi na Grochowie. Praktycznie już w pierwszych dniach pobytu w ponurym domu Wanda odczuwa jego niezbyt przyjemną aurę, a opowieści tamtejszych lokatorów wcale nie polepszają jej samopoczucia. Okazuje się, że pięćdziesiąt lat wcześniej bogaty i ekscentryczny inżynier zamordował tam dwójkę młodych ludzi. Zbrodnia ta, a właściwie jej widmo przewija się przez całą powieść w niejasnych aluzjach i wizjach, których świadkiem są bohaterowie. A jest to naprawdę przedziwne towarzystwo. Wanda - nieśmiała, ciapowata i kompletnie nie zaznajomiona z "wielkim światem"; Dąbczak- ponury, gburowaty, ale skory do uczuć starszy człowiek; Artur - młody, tchórzliwy, leniwy i kompletnie zagubiony dziewiętnastolatek, oraz jego banda nieciekawych znajomych; Adrian - starzejący się prokurator, próbujący rozwikłać tajemnicę morderstw. Należy to zaznaczyć jako ogromny plus - pomimo średniej objętości książki Zaremba w sposób bardzo realistyczny przedstawia szereg bardzo skomplikowanych osobowości. Jego styl i opisy wypełniają fabułę mroczną i tajemniczą aurą. Każde kolejne wydarzenie zwiastuje, iż wkrótce nastąpi coś o wiele gorszego. Jest to zaiste o tyle ciekawy zabieg, że zatrzymuje nas przy lekturze i ciągle trzyma w napięciu. Całość kończy się ciekawie, ale nie powiem, że zaskakuje. Sam pomysł konfliktu pokoleń ukazany jest w bardzo przerośniętej, groteskowej, makabrycznej wręcz formie. Poza tym autor zdecydowanie podkreśla nieuchronność naszego losu i grozę przemijania. Ja jednak mam nadzieję, że jak przekroczę magiczny wiek "emerytalny", nie stanę się tak gburowatym i zrzędliwym "starym dziadem" jak sugeruje autor, co jest chyba najbardziej przerażającym przesłaniem tej powieści. autor: Infinite